- 10 Ağustos 2023
- 359
- 841
- Konu Sahibi cileklilink
- #1
Kızlar selam. Ailevi bir durumdan bahsetmek istiyorum sizlere. Çünkü mantigimla vicdanım arasında kalıyorum bu konuda. Konu kuzenim. Halamın kızı. Kendisi ufak yastayken(7-8 yaşlarında) annesini yani halamı kaybetti. Babası da terk edip gitti evlendi başka bir şehirde. Babasını bilmeden büyüdü birkac kere hariç hiç görüşmedi kendi de hiç istemiyor. Hatta baba tarafindan kimse ile görüşmüyor. Sıfır iletişim. Sadece anne tarafından bizler varız yani dayı kizlari olarak. Halamın ailesi yani babanem ve dedem baktı büyüttüler onu.(ikisi de üç dört yıl önce vefat etti) Kendi çocukları gibi büyüttüler torunlarını. Onun haricinde bizimkiler de bizlerden hiç ayirmadilar onu bildiğiniz kardeş gibi büyüdük tüm kuzenler. Ama yine de ne olursa olsun bu süreç kuzenimde travma yaratmış olacak ki hayata ve insanlara karşı öfkesi asla dinmedi dinmiyor. Şuan 32 yaşında. Hep bir olay çıkarıyor en küçük sohbette kendimizi kavga ederken buluyoruz. Ve bariz bir şekilde bazı şeyleri hasetleniyor bu çok üzücü ama maalesef böyle bir karakteri var. Bazen alttan alttan laf sokuyor bazense alttan falan değil direkt geciriyor. Yapacagini yapıyor sonrasında hiçbir şey olmamış gibi devam ediyor. Kendini affettirmek için çiçek böcek ne varsa alıp geliyor. Ara bozma huyu da var, aslında önceden bu daha çoktu onu tartisa tartisa torpuledik daha temkinli yaklaşıyor. Ama öfkesi dinmiyor bizlere karşı sanki hayatının sorumlusu bizmişiz gibi davranıyor. Bunu açıkça söylemiyor ama hissettiriyor her zerresiyle. Son zamanlarda normal sohbet ederken yine birden tartışma ortamı yarattı ve artık herkes ona sırtını döndü. Baba tarafı ile zaten gorusmuyordu. Anne tarafı da onu komple sildi ama bir tek ben mesajlaşmaya devam ediyorum çok arada kaldım. Zaten normalde de babanem ve dedemin vefatından sonra tek yaşamaya başladi. Kimsesizim ben artık bu hayatta falan dedi bugün. çok üzüldüm. Aglamaktan yüzüm gözüm şişti dedi. Ama bir yandan da bu kadar sinsi olmasa keşke aile gibi yaşayıp gidebilirdik diyorum. İyiyken çok iyi biri, ama bazı anlar geliyor nefretini kusmaya yer arıyor ortası yok gibi. Barış ortamı sağlamalı mıyım? Bir yanım ona çok kızgın bir yanım da üzülüyor. Siz olsanız ne düşünürdunuz ne yapardiniz? Cook uzun oldu kusura bakmayın lutfen