Üzeyir Lokman Çaycı şiirleri

AVCI KUŞLARA REHBER OLMUŞ

Avcı kuşlara muhtar olmuş,
İki kanada karşılık
İki yüz ile.

Ağaçları kesmiş
Ağaç yapmış
Küçük kuru dallardan
Kuşlar konsunlar diye.

Çiçekleri koparmış
Küçük ağaçlara bağlamış
Kuşlar şenlensinler diye.

Buğday gibi
Küçük küçük taşları
Tabaklara koymuş,
Kuşlar yesinler diye.

Kalemlerden direkler
Direklerden kuleler
Kulelerden viraneler
İnşa etmiş,
Kuşlar barınsınlar diye.

Kuru yapraklara,
Her birisi değişik
İmzalar atmış,
İki yüz ile
Hiç kimse bunu farketmemiş.

Zaman geçmiş
Kuşları tek tek avlarken
Hakim, savcı dostum diye
Öğünmüş.

Birçokları gibi
Çok geçmeden kuşlar da
Farketmişler gerçeği.
Bu yüzden
Başka diyarlara
Göç etmişler.
Oralarda
Ülkeler,
Güzel insanlar,
Ağaçlar,
Tabaklar içinde buğdaylar,
Rengarenk çiçekler bulmuşlar.

Onlar oralarda
Huzur içerisinde yaşarlarken
Avcı yalnız kalmış
Bulunduğu yerde.
İki kanada karşılık
İki yüz ile ...

Üzeyir Lokman ÇAYCI

SEN SUÇLU DEĞİLSİN ARKADAŞ

Sen suçlu değilsin arkadaş
Seni o karanlığa sürükleyen
Akşamlar suçlu...
Üzülme
Yitik günlerin acıları
Çabuk geçer.
Gözlerin nasıl olsa
Sevmeyi öğrendi
Unutmayı da öğren
Bütün acıları...

Seni meyhanelere düşüren
O gözleri unut
Hızı kesilen bakışlarının
Suçluluğuna inanma
Çünkü sen suçlu değilsin arkadaş
Seni gölgeleyen umutlar suçlu.
O donuk gözlerindeki
Unutulmuş şiirleri
Anlamasalar ne çıkar?...

Sen bilinmeyen ötelerde yalnızsın
Gözlerin de yapayalnız ..
Sen suçlu değilsin arkadaş ...

Üzeyir Lokman ÇAYCI

TOPRAĞIN SOFRASINDA BİR GELİN KIZ

Yüreğinde dört mevsim
Çiçek çiçek açılmış
Mavi umutlara sarılmış bakışları
Gelin kızın.

Kucağında seneler sonrası
Canlı bir fidan
Bakışları umutlarına eş düşüyor
Gelin kızın.

Toprağın sofrasında
Günsüz insanlar arasından
Geliyor bana doğru
Elleri sarılıyor ellerime
Gelin kızın.

Çırpınıyor yüreği
Ak umutlar dolusu gözlerinde
Bakışları tükeniyor
Toprağın sofrasında
Gelin kızın ...

Üzeyir Lokman Çaycı

DEĞİŞİM

Onların
sararmış sarkıtlarını kırmadan
dokunmadan uçlarındaki
kin damlalarına
ellerinle çeke çeke
kurumuş duygularını
bulaştırmadan başkalarına
girebilirsen içlerine
o zaman sen değişeceksin .

Onların
düşürmeden varlıklarını
ayak altlarına
bayır aşağı kaydırmadan
özlerini
dimdik tutarak bakışlarınla
girebilirsen içlerine
o zaman sen değişeceksin .

Onların
hırslarındaki
karışıklıkları dağıtarak
sererek önlerine
utandırıcı kimliklerini
geçmişlerinde gezinmeden
ve belirsizliklerinde ezilmeden
girebilirsen içlerine
o zaman sen değişeceksin .

Zamanın üstünde
senin duyguların.
hiç endişelenme
belirsizse yarın.
kirlenmiş manzaralar karşısında
« kendilerini görsünler » diye
silkele yansımalarını
üzerlerine .
Onların
girebilirsen içlerine
o zaman sen değişeceksin ...

Üzeyir Lokman ÇAYCI