- 25 Ağustos 2017
- 1.490
- 723
- 27
- Konu Sahibi SalakSacma
- #1
Kendimi çok tükenmiş hissediyorum uzun uzun içimi döküp anlatabileceğim akıl alabileceğim kimse yok
Çok yogun çalışıyorum hemşireyim sözleşmeli olarak çalışıyorum
İş yerimde sürekli bi dedikodu ve diğer herkes memur oldugu için sürekli üstümüze geliyolar her şekilde kullanmaya çalışıyolar bir bucuk senedir korona başladıgından beri kapıda hasta sorguluyoruz yönlendiriyoruz pansuman iğne kan alma evrak işleri ve sürekli insanların laf sokmalarıyla uğraşıyoruz . İlk başta ben küçük oldugum için herkesle şakalaşır gülerdim şuan salak muamelesi görüyorum sürekli bi eleşri halindeler şaka adı altında . işimden artık nefret eder oldum ama ayrılamam iş yerim evimin dibinde ve başka bi iş bulmam da zor bunun yanında bacaklarımda iç varis varmış şuan için ilaç kullanıyorum ama ayaklarım bacaklarım iki aydir hiç geçmeden sızlıyo çok yoruluyorum bazen ağrıdan uyuyamıyorum
Bi de köpeğim var köpeğim derken işyerimden bir doktor getirip işyerimin bahçesine koydu benden başka ilgilenen yok o doktorda başka bi şehre gitti artık yok . Ailemde çok seviyo köpeğimi ailecek ilgileniyoruz daha yavru geldiğinde hastaydı biz çok iyi baktık ve düzeldi geceleri orda kaldıgı için çok üzülüyorum ona çok düşkünüm sabahları işe gittiğimde yarım saat onla oynuyorum bazen öğle aralarımda onu gezdiriyorum . Bunu bi yük olarak görmüyorum onu çok seviyorum ama bütün bu karmaşanın içinde bazen kaldıramıyorum şuan bile onu düşündüğümde içim acıyo sanki ona eziyetmiş orda tek kalmak gibi geliyo bizimle evde kalsın isterdim ama kiracıyız evde labrodor cinsi bi köpeklede olmaz biliyorum bütün boş vakitlerimi ona ayırmaya başladım her sabah korkuyla gidiyorum yanına bişey olmuşmudur acaba diye . Okadar çok kafamın içinde dönüyoki ona çok düşkünüm çok seviyorum ve sürekli onu düşünmek yoruyo .
Sevgilim askere gitti daha 15 gün oldu ona da alışamadım ve çok özlüyorum.
Eskiden ben her yaz aktif olarak işten sonraları bile sürekli gezerdim tek bi arkadaşımı görmek bile içimden gelmiyo çok yorgunum ağrılarım var sorumluluklarım var eski halimi özlüyorum . Tek yapmaktan zevk aldıgım şey ailem köpeğim hep birlikte vakit geçirmek başka bişey istemiyorum .
aileme bişey olcak diye de çok korkuyorum mesela şuan ya sabah uyandıgımda birine bişey olmuş olursa diye de korkuyorum .
Doktora git diyeceksiniz biliyorum . Ama sağlığım düzelmedikce ve işe gitmeye devam ettikce bu psikolojiden çıkamazmışım gibi geliyo .
böyle şeyler dönem dönem olur mu sizde de ?
Ben işten eve giderken bile ya evde napcamki hemen bi gezme ayarlayım diye düşünen cıvıl cıvıl bi insandım yaşlanmışım gibi geliyo .
Sizce ben ne yapmalıyım geçecek demesine çok ihtiyacım var birinin ?
Çok yogun çalışıyorum hemşireyim sözleşmeli olarak çalışıyorum
İş yerimde sürekli bi dedikodu ve diğer herkes memur oldugu için sürekli üstümüze geliyolar her şekilde kullanmaya çalışıyolar bir bucuk senedir korona başladıgından beri kapıda hasta sorguluyoruz yönlendiriyoruz pansuman iğne kan alma evrak işleri ve sürekli insanların laf sokmalarıyla uğraşıyoruz . İlk başta ben küçük oldugum için herkesle şakalaşır gülerdim şuan salak muamelesi görüyorum sürekli bi eleşri halindeler şaka adı altında . işimden artık nefret eder oldum ama ayrılamam iş yerim evimin dibinde ve başka bi iş bulmam da zor bunun yanında bacaklarımda iç varis varmış şuan için ilaç kullanıyorum ama ayaklarım bacaklarım iki aydir hiç geçmeden sızlıyo çok yoruluyorum bazen ağrıdan uyuyamıyorum
Bi de köpeğim var köpeğim derken işyerimden bir doktor getirip işyerimin bahçesine koydu benden başka ilgilenen yok o doktorda başka bi şehre gitti artık yok . Ailemde çok seviyo köpeğimi ailecek ilgileniyoruz daha yavru geldiğinde hastaydı biz çok iyi baktık ve düzeldi geceleri orda kaldıgı için çok üzülüyorum ona çok düşkünüm sabahları işe gittiğimde yarım saat onla oynuyorum bazen öğle aralarımda onu gezdiriyorum . Bunu bi yük olarak görmüyorum onu çok seviyorum ama bütün bu karmaşanın içinde bazen kaldıramıyorum şuan bile onu düşündüğümde içim acıyo sanki ona eziyetmiş orda tek kalmak gibi geliyo bizimle evde kalsın isterdim ama kiracıyız evde labrodor cinsi bi köpeklede olmaz biliyorum bütün boş vakitlerimi ona ayırmaya başladım her sabah korkuyla gidiyorum yanına bişey olmuşmudur acaba diye . Okadar çok kafamın içinde dönüyoki ona çok düşkünüm çok seviyorum ve sürekli onu düşünmek yoruyo .
Sevgilim askere gitti daha 15 gün oldu ona da alışamadım ve çok özlüyorum.
Eskiden ben her yaz aktif olarak işten sonraları bile sürekli gezerdim tek bi arkadaşımı görmek bile içimden gelmiyo çok yorgunum ağrılarım var sorumluluklarım var eski halimi özlüyorum . Tek yapmaktan zevk aldıgım şey ailem köpeğim hep birlikte vakit geçirmek başka bişey istemiyorum .
aileme bişey olcak diye de çok korkuyorum mesela şuan ya sabah uyandıgımda birine bişey olmuş olursa diye de korkuyorum .
Doktora git diyeceksiniz biliyorum . Ama sağlığım düzelmedikce ve işe gitmeye devam ettikce bu psikolojiden çıkamazmışım gibi geliyo .
böyle şeyler dönem dönem olur mu sizde de ?
Ben işten eve giderken bile ya evde napcamki hemen bi gezme ayarlayım diye düşünen cıvıl cıvıl bi insandım yaşlanmışım gibi geliyo .
Sizce ben ne yapmalıyım geçecek demesine çok ihtiyacım var birinin ?