Sürekli yorgundu, sebepsiz kilo kaybediyordu ve gece terlemeleri vardı.
Sürekli yorgundu, sebepsiz kilo kaybediyordu ve gece terlemeleri vardı.Ne şikayeti ile muayene oldunuz çok üzüldüm umarım atlatırsınız ve bebeğinize harika bir hayatınız olur
Rituximab çok çok etkili bir ilaç akıllı ilaç diye geçiyor biliyorsunuzdur. Üstelik çok ciddi çalışmalar devam ediyor. İnşallah size önerilen gıda ve yaşam stiline dikkat eder, şifa olduktan sonra da beslenme ve hayat tarzınızı düzenlerseniz (kastettiğim sigaradan uzak durmak, Akdeniz tipi beslenme ve egzersiz içeren yaşam tarzı, belki de böyle yaşıyorsunuzdur bilemiyorum) inşallah hastalıkta bitmiş gitmiş olur.B hücreli indolen lenfoma. Rituximab ve kemoterapi alıyor. Kortizon kullanmıyor. Gerekli tüm testler yapıldı.
Teşekkür ederim, her şey çok güzel olur inşallah.Rituximab çok çok etkili bir ilaç akıllı ilaç diye geçiyor biliyorsunuzdur. Üstelik çok ciddi çalışmalar devam ediyor. İnşallah size önerilen gıda ve yaşam stiline dikkat eder, şifa olduktan sonra da beslenme ve hayat tarzınızı düzenlerseniz (kastettiğim sigaradan uzak durmak, Akdeniz tipi beslenme ve egzersiz içeren yaşam tarzı, belki de böyle yaşıyorsunuzdur bilemiyorum) inşallah hastalıkta bitmiş gitmiş olur.
Kemo sırasında gergin oluyor insanlar çok normal, hislerini anlamaya çalışın ve konuşun eşinizle. Tutmasın içinde hiç bir şeyi.. Emin olun sizin kaygılarınız onda ziyadesiyle vardır. Konuşun, karşılıklı anlayışla geçer bu zor günler. Lenfoma hastası kişiler diğer kanser türlerine göre daha iyi geçiriyor bu süreci inanın. Beslenme, temizlik ve sosyal mesafe ile bu süreç bir kaç ay içinde bitecek. Siz olasılıklara değil şuan da yaşadığınız durumlara odaklanın. Zaman geri gelmiyor, gelecekte garanti değil. Anda kalmaya çalışın. Zihninizi arındırır, dinlenin...
Geçmiş olsun.
İnşallah. Allah gebeliğinizi de, bu hastalık sürecini de sizin için kolaylaştırsın. Yuvanız feraha kavuşsun en kısa zamanda. Evinizin neşesiyle beraber nice sağlıklı yıllarınız olsunTeşekkür ederim, her şey çok güzel olur inşallah.
Bence dirayetli olup;çocuğu doğururum..Kürtaj yaptırarak eşimi bu zor süreçte üzmem..Çok bunalırsam rapor alırım..ve sakıncası yoksa psikolojik destek alırım..eşime ne kadar güçlü ve sevgi dolu olduğumu,yanında olduğumu ifade ederim.Merhaba. Ben buraya derdimi paylaşmak için yeni üye oldum.
3 yıllık evliyim. Uzun bir sevgililik döneminden sonra evlendik. Kariyerlerimizde istediğimiz yere geldik. Kazancımız uygun duruma geldi. Anne baba olmaya karar verdik. Çocukları çok seviyoruz. Denemelere başladık. Bir süre sonra eşimle ilgili yolunda gitmeyen bir şeyler olduğunu fark ettik. İki ay önceyse eşimin lenf kanseri olduğunu öğrendik. Çok üzüldük. Eşim dedesini ve amcasını kanserden kaybetmiş. Doktor onun durumu için umutsuz konuşmadı ama ailede böyle bir genetik miras olunca korkuyor insan.
Çok geçmedi, iki hafta önce ben hamile olduğumu öğrendim. Şu anda 7 haftalık hamileyim. Tükendim. Bir bebeğim olmasını çok istedim ama şimdi onunla ne yapacağımı bilmiyorum. Eşiminki zor bir süreç. Her şey olabilir, onu kaybedebiliriz. Bunu düşünmeye bile dayanamıyorum. Öyle bir şey olursa naparım bilmiyorum. Bu durumda bebeğim babasız büyümek zorunda kalırsa o napar? Ben nasıl bir psikolojide olurum? Ona yetebilir miyim? Onu babasız dünyaya getirmek nasıl olur? Hiçbir zaman bunları düşünmek zorunda kalacağım aklıma gelmemişti.
Bunun dışında günler çok zor geçiyor. Bir gün stop edeceğim. Yoğun çalışıyorum. Mide bulantılarım beni zorluyor. Eşim kemoterapi alıyor. Yan etkilerini bilenleriniz vardır. Sürekli midesi bulanıyor. Sürekli kusuyor. Zayıfladı, gözlerinin feri gitti. Bir de çok sinirli. Birden köpürüyor, hiç yoktan bağırıp çağırıyor, bazen çok kalp kırıcı oluyor. Zaman geçince geliyor sarılıyor, özür diliyor ama... Biliyorum ilacı yüzünden böyle ama dayanamıyorum ben de bazen. Ağlamamak için kendimi çok zor tutuyorum. O çok sevdiğim saçlarını yastığından toplamaya dayanamıyorum.
Asıl aklımı meşgul edense, ben bebeğimi çok istedim. Onun için çok hayal kurduk. Ama işler karıştı. Söylemeye dilim varmıyor eşime bir şey olursa ben bebekle naparım ? Dayanabilir miyim ? Bir çocuk nasıl babasız büyür. Eşim sağlığına kavuşsa bile bu çok uzun ve yorucu bir süreç olacak. Ben hamilelikle bu süreci aynı anda sırtlayabilir miyim? Belki bebeğin ilk aylarında hem ona hem bebeğe bakmak zorunda olacağım. Hem de çalışacağım. Yetebilecek miyim bilmiyorum şimdiden tükendim. Bu yüzden birkaç gündür kürtaj mı olmalıyım diye düşünüyorum. Çok isterdim bir bebeğim olsun ama bencil davranmak da istemiyorum. Yazık etmek istemiyorum ona da kendime de. Özellikle ona. Bu karmaşada heba olup gitmesin, bir ömür yüzüne baktıkça suçluluk duyarım o zaman.
Çok daraldım, bunaldım. Bana bir akıl verin lütfen.
Allah sağlık afiyetinizi, huzurunuzu daim etsin.. Yüreğime dokundu mesajınız.Allah eşinize şifa versin, bu kötü hastalıktan ölen kadar kurtulan da çok fazla. Lütfen iyi olanı düşünün.
Sizde bilirsiniz ki bu süreçte yüksek moral ilaç etkisi gösterecek eşinizde. Bu bebeğin varlığı belki de bunun için şimdi çıktı ortaya. Hayatta tesadüf diye bir şey yoktur unutmayın. Var olan herşeyin bir sebebi vardır.
İki çocuk annesiyim, bir kaç sene önce eşimi şakalaşarak uğurladıktan 2 saat sonra kalp krizinden hastaneye kaldırıldığı haberini aldım. 40 yaşına bile basmamıştı daha, 4-5 günlük yoğun bakım sürecimiz oldu. Dışarıda onu beklerken yaşadığınız endişelerin hepsi benimde aklımdan geçti. En çok çocuklarıma ne derdim kısmı nefesimi keserdi. Çok şükür atlattı ama o gün tüm hayatım bu 2 saat içinde değişebilirdi de. Hayatta hiç bir şeyin garantisi yok.
Bir kaç sene sonra bu kötü hastalık hayatınızdan çıkıp gitmiş, parkta mutlulukla oynayan çocuğunuzu el ele izlemeniz için dua edeceğim. Sizde hep bunlara odaklanın, "dil kaderin mührüdür" sözü hep aklınızda olsun.
Esin aldığı ilaçlardan dolayı sinirli olabilir, belki antidepresana ihtiyaci olabilir, bazı antidepresan yemek yemeye ve uykuya da yardımcı oluyor, doktorunuza sorun benceMerhaba. Ben buraya derdimi paylaşmak için yeni üye oldum.
3 yıllık evliyim. Uzun bir sevgililik döneminden sonra evlendik. Kariyerlerimizde istediğimiz yere geldik. Kazancımız uygun duruma geldi. Anne baba olmaya karar verdik. Çocukları çok seviyoruz. Denemelere başladık. Bir süre sonra eşimle ilgili yolunda gitmeyen bir şeyler olduğunu fark ettik. İki ay önceyse eşimin lenf kanseri olduğunu öğrendik. Çok üzüldük. Eşim dedesini ve amcasını kanserden kaybetmiş. Doktor onun durumu için umutsuz konuşmadı ama ailede böyle bir genetik miras olunca korkuyor insan.
Çok geçmedi, iki hafta önce ben hamile olduğumu öğrendim. Şu anda 7 haftalık hamileyim. Tükendim. Bir bebeğim olmasını çok istedim ama şimdi onunla ne yapacağımı bilmiyorum. Eşiminki zor bir süreç. Her şey olabilir, onu kaybedebiliriz. Bunu düşünmeye bile dayanamıyorum. Öyle bir şey olursa naparım bilmiyorum. Bu durumda bebeğim babasız büyümek zorunda kalırsa o napar? Ben nasıl bir psikolojide olurum? Ona yetebilir miyim? Onu babasız dünyaya getirmek nasıl olur? Hiçbir zaman bunları düşünmek zorunda kalacağım aklıma gelmemişti.
Bunun dışında günler çok zor geçiyor. Bir gün stop edeceğim. Yoğun çalışıyorum. Mide bulantılarım beni zorluyor. Eşim kemoterapi alıyor. Yan etkilerini bilenleriniz vardır. Sürekli midesi bulanıyor. Sürekli kusuyor. Zayıfladı, gözlerinin feri gitti. Bir de çok sinirli. Birden köpürüyor, hiç yoktan bağırıp çağırıyor, bazen çok kalp kırıcı oluyor. Zaman geçince geliyor sarılıyor, özür diliyor ama... Biliyorum ilacı yüzünden böyle ama dayanamıyorum ben de bazen. Ağlamamak için kendimi çok zor tutuyorum. O çok sevdiğim saçlarını yastığından toplamaya dayanamıyorum.
Asıl aklımı meşgul edense, ben bebeğimi çok istedim. Onun için çok hayal kurduk. Ama işler karıştı. Söylemeye dilim varmıyor eşime bir şey olursa ben bebekle naparım ? Dayanabilir miyim ? Bir çocuk nasıl babasız büyür. Eşim sağlığına kavuşsa bile bu çok uzun ve yorucu bir süreç olacak. Ben hamilelikle bu süreci aynı anda sırtlayabilir miyim? Belki bebeğin ilk aylarında hem ona hem bebeğe bakmak zorunda olacağım. Hem de çalışacağım. Yetebilecek miyim bilmiyorum şimdiden tükendim. Bu yüzden birkaç gündür kürtaj mı olmalıyım diye düşünüyorum. Çok isterdim bir bebeğim olsun ama bencil davranmak da istemiyorum. Yazık etmek istemiyorum ona da kendime de. Özellikle ona. Bu karmaşada heba olup gitmesin, bir ömür yüzüne baktıkça suçluluk duyarım o zaman.
Çok daraldım, bunaldım. Bana bir akıl verin lütfen.
Merhaba oncelikle cok gecmis olsun size mesaj atmaya çalıştım ama atamadim. Birkac soru sorabilir miyim? Bende lenfoma hastasiyim ve daha 1.kur kemoterapi aldim fakat psikolojik olarak bitik bir durumdayımLenf kanseri yenilmesi en kolay kanser turlerinden biri.
21 yasinda üniversite ögrencisiydim lenf kanseri oldugumu ogrendigimde.
Kemoterapi radyoterapi hepsini aldım. saclarımıda kaybettim. İyi olacagıma saclarimin geri uzayacağina hep inandim cok sukru atlattim. 10 sene gecti ustunden.
Onecelikle evet zor bir donem. ilaclar hormonal dengeyi bozduğu icin esiniz asiri sinirli olabilir. durup duruken aglayabilir duygu durumları karısabilir.
Siz de hamilesiniz. Etrafınizda size yardim edecek buyuklariniz varsa yardim isteyin. gelsinler yaniniza size destek olsunlar. Hemde çalışıyormussunuz sizin icin zor bir surec.
Bebek konusuna gelirsek. O bebek size verilen bir nimet. Cünku kemoterapi ve radyoterapi esinizin spermlerini etkileyecek. Benimde zamaninda yumurtaliklarimi etkiledi doktorlar cocugun olmayabilir dediler sukur ben bebek sahibi oldum ama erkekleri cok daha fazla etkiliyor.
Yani siz bu bebeği aldırırsanız ve esiniz iyilesince tekrar bebek sahibi olmak isterseniz bebek sahibi olamayabilirsiniz ve aldirdıgıniza pisman olabilirsiniz.
Ayrica o bebeği aldirmak esinize ben senden umidi kestim bebegide yalniz buyutemem o yuzden aldirdim mesaji verir ve bu onu yıkar.
Esinize iyi olacağını ve beraber bebeğinizi buyuteceğinizi soyleyin ve sizde buna inanın. Evet cok zor kolay degil ama ayakta durmanız esinize moral vermeniz lazım.
Allah korusun hic bir şekilde kötü düşünme bol bol dua etMerhaba. Ben buraya derdimi paylaşmak için yeni üye oldum.
3 yıllık evliyim. Uzun bir sevgililik döneminden sonra evlendik. Kariyerlerimizde istediğimiz yere geldik. Kazancımız uygun duruma geldi. Anne baba olmaya karar verdik. Çocukları çok seviyoruz. Denemelere başladık. Bir süre sonra eşimle ilgili yolunda gitmeyen bir şeyler olduğunu fark ettik. İki ay önceyse eşimin lenf kanseri olduğunu öğrendik. Çok üzüldük. Eşim dedesini ve amcasını kanserden kaybetmiş. Doktor onun durumu için umutsuz konuşmadı ama ailede böyle bir genetik miras olunca korkuyor insan.
Çok geçmedi, iki hafta önce ben hamile olduğumu öğrendim. Şu anda 7 haftalık hamileyim. Tükendim. Bir bebeğim olmasını çok istedim ama şimdi onunla ne yapacağımı bilmiyorum. Eşiminki zor bir süreç. Her şey olabilir, onu kaybedebiliriz. Bunu düşünmeye bile dayanamıyorum. Öyle bir şey olursa naparım bilmiyorum. Bu durumda bebeğim babasız büyümek zorunda kalırsa o napar? Ben nasıl bir psikolojide olurum? Ona yetebilir miyim? Onu babasız dünyaya getirmek nasıl olur? Hiçbir zaman bunları düşünmek zorunda kalacağım aklıma gelmemişti.
Bunun dışında günler çok zor geçiyor. Bir gün stop edeceğim. Yoğun çalışıyorum. Mide bulantılarım beni zorluyor. Eşim kemoterapi alıyor. Yan etkilerini bilenleriniz vardır. Sürekli midesi bulanıyor. Sürekli kusuyor. Zayıfladı, gözlerinin feri gitti. Bir de çok sinirli. Birden köpürüyor, hiç yoktan bağırıp çağırıyor, bazen çok kalp kırıcı oluyor. Zaman geçince geliyor sarılıyor, özür diliyor ama... Biliyorum ilacı yüzünden böyle ama dayanamıyorum ben de bazen. Ağlamamak için kendimi çok zor tutuyorum. O çok sevdiğim saçlarını yastığından toplamaya dayanamıyorum.
Asıl aklımı meşgul edense, ben bebeğimi çok istedim. Onun için çok hayal kurduk. Ama işler karıştı. Söylemeye dilim varmıyor eşime bir şey olursa ben bebekle naparım ? Dayanabilir miyim ? Bir çocuk nasıl babasız büyür. Eşim sağlığına kavuşsa bile bu çok uzun ve yorucu bir süreç olacak. Ben hamilelikle bu süreci aynı anda sırtlayabilir miyim? Belki bebeğin ilk aylarında hem ona hem bebeğe bakmak zorunda olacağım. Hem de çalışacağım. Yetebilecek miyim bilmiyorum şimdiden tükendim. Bu yüzden birkaç gündür kürtaj mı olmalıyım diye düşünüyorum. Çok isterdim bir bebeğim olsun ama bencil davranmak da istemiyorum. Yazık etmek istemiyorum ona da kendime de. Özellikle ona. Bu karmaşada heba olup gitmesin, bir ömür yüzüne baktıkça suçluluk duyarım o zaman.
Çok daraldım, bunaldım. Bana bir akıl verin lütfen.
Çok geçmiş olsun asla umitsizlege kapılmayın bence bol bol dua edinMerhaba oncelikle cok gecmis olsun size mesaj atmaya çalıştım ama atamadim. Birkac soru sorabilir miyim? Bende lenfoma hastasiyim ve daha 1.kur kemoterapi aldim fakat psikolojik olarak bitik bir durumdayım
Cok tesekkur ederim ama her sey o kadar ust uste geldi ki ve kemoterapi gercekten bende cok yan etki bıraktığından ne yapacagimi sasiriyorum suan bile sirt ve bel agrim beni uyutmuyor :/Çok geçmiş olsun asla umitsizlege kapılmayın bence bol bol dua edin
Tıp çok ılerledı .Bebek demek mutluluktur.Moral çok onemlı .Ablam yıllardır bebek ıstıyor.Tek tüpü patladı 2. Bebegını 4 haftalıkken kaybettı .Sizide anlıorum .Her sey ust uste gelmış .Umarım her sey çok guzel olur hayatınızdaMerhaba. Ben buraya derdimi paylaşmak için yeni üye oldum.
3 yıllık evliyim. Uzun bir sevgililik döneminden sonra evlendik. Kariyerlerimizde istediğimiz yere geldik. Kazancımız uygun duruma geldi. Anne baba olmaya karar verdik. Çocukları çok seviyoruz. Denemelere başladık. Bir süre sonra eşimle ilgili yolunda gitmeyen bir şeyler olduğunu fark ettik. İki ay önceyse eşimin lenf kanseri olduğunu öğrendik. Çok üzüldük. Eşim dedesini ve amcasını kanserden kaybetmiş. Doktor onun durumu için umutsuz konuşmadı ama ailede böyle bir genetik miras olunca korkuyor insan.
Çok geçmedi, iki hafta önce ben hamile olduğumu öğrendim. Şu anda 7 haftalık hamileyim. Tükendim. Bir bebeğim olmasını çok istedim ama şimdi onunla ne yapacağımı bilmiyorum. Eşiminki zor bir süreç. Her şey olabilir, onu kaybedebiliriz. Bunu düşünmeye bile dayanamıyorum. Öyle bir şey olursa naparım bilmiyorum. Bu durumda bebeğim babasız büyümek zorunda kalırsa o napar? Ben nasıl bir psikolojide olurum? Ona yetebilir miyim? Onu babasız dünyaya getirmek nasıl olur? Hiçbir zaman bunları düşünmek zorunda kalacağım aklıma gelmemişti.
Bunun dışında günler çok zor geçiyor. Bir gün stop edeceğim. Yoğun çalışıyorum. Mide bulantılarım beni zorluyor. Eşim kemoterapi alıyor. Yan etkilerini bilenleriniz vardır. Sürekli midesi bulanıyor. Sürekli kusuyor. Zayıfladı, gözlerinin feri gitti. Bir de çok sinirli. Birden köpürüyor, hiç yoktan bağırıp çağırıyor, bazen çok kalp kırıcı oluyor. Zaman geçince geliyor sarılıyor, özür diliyor ama... Biliyorum ilacı yüzünden böyle ama dayanamıyorum ben de bazen. Ağlamamak için kendimi çok zor tutuyorum. O çok sevdiğim saçlarını yastığından toplamaya dayanamıyorum.
Asıl aklımı meşgul edense, ben bebeğimi çok istedim. Onun için çok hayal kurduk. Ama işler karıştı. Söylemeye dilim varmıyor eşime bir şey olursa ben bebekle naparım ? Dayanabilir miyim ? Bir çocuk nasıl babasız büyür. Eşim sağlığına kavuşsa bile bu çok uzun ve yorucu bir süreç olacak. Ben hamilelikle bu süreci aynı anda sırtlayabilir miyim? Belki bebeğin ilk aylarında hem ona hem bebeğe bakmak zorunda olacağım. Hem de çalışacağım. Yetebilecek miyim bilmiyorum şimdiden tükendim. Bu yüzden birkaç gündür kürtaj mı olmalıyım diye düşünüyorum. Çok isterdim bir bebeğim olsun ama bencil davranmak da istemiyorum. Yazık etmek istemiyorum ona da kendime de. Özellikle ona. Bu karmaşada heba olup gitmesin, bir ömür yüzüne baktıkça suçluluk duyarım o zaman.
Çok daraldım, bunaldım. Bana bir akıl verin lütfen.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?