Merhaba. Ben buraya derdimi paylaşmak için yeni üye oldum.
3 yıllık evliyim. Uzun bir sevgililik döneminden sonra evlendik. Kariyerlerimizde istediğimiz yere geldik. Kazancımız uygun duruma geldi. Anne baba olmaya karar verdik. Çocukları çok seviyoruz. Denemelere başladık. Bir süre sonra eşimle ilgili yolunda gitmeyen bir şeyler olduğunu fark ettik. İki ay önceyse eşimin lenf kanseri olduğunu öğrendik. Çok üzüldük. Eşim dedesini ve amcasını kanserden kaybetmiş. Doktor onun durumu için umutsuz konuşmadı ama ailede böyle bir genetik miras olunca korkuyor insan.
Çok geçmedi, iki hafta önce ben hamile olduğumu öğrendim. Şu anda 7 haftalık hamileyim. Tükendim. Bir bebeğim olmasını çok istedim ama şimdi onunla ne yapacağımı bilmiyorum. Eşiminki zor bir süreç. Her şey olabilir, onu kaybedebiliriz. Bunu düşünmeye bile dayanamıyorum. Öyle bir şey olursa naparım bilmiyorum. Bu durumda bebeğim babasız büyümek zorunda kalırsa o napar? Ben nasıl bir psikolojide olurum? Ona yetebilir miyim? Onu babasız dünyaya getirmek nasıl olur? Hiçbir zaman bunları düşünmek zorunda kalacağım aklıma gelmemişti.
Bunun dışında günler çok zor geçiyor. Bir gün stop edeceğim. Yoğun çalışıyorum. Mide bulantılarım beni zorluyor. Eşim kemoterapi alıyor. Yan etkilerini bilenleriniz vardır. Sürekli midesi bulanıyor. Sürekli kusuyor. Zayıfladı, gözlerinin feri gitti. Bir de çok sinirli. Birden köpürüyor, hiç yoktan bağırıp çağırıyor, bazen çok kalp kırıcı oluyor. Zaman geçince geliyor sarılıyor, özür diliyor ama... Biliyorum ilacı yüzünden böyle ama dayanamıyorum ben de bazen. Ağlamamak için kendimi çok zor tutuyorum. O çok sevdiğim saçlarını yastığından toplamaya dayanamıyorum.
Asıl aklımı meşgul edense, ben bebeğimi çok istedim. Onun için çok hayal kurduk. Ama işler karıştı. Söylemeye dilim varmıyor eşime bir şey olursa ben bebekle naparım ? Dayanabilir miyim ? Bir çocuk nasıl babasız büyür. Eşim sağlığına kavuşsa bile bu çok uzun ve yorucu bir süreç olacak. Ben hamilelikle bu süreci aynı anda sırtlayabilir miyim? Belki bebeğin ilk aylarında hem ona hem bebeğe bakmak zorunda olacağım. Hem de çalışacağım. Yetebilecek miyim bilmiyorum şimdiden tükendim. Bu yüzden birkaç gündür kürtaj mı olmalıyım diye düşünüyorum. Çok isterdim bir bebeğim olsun ama bencil davranmak da istemiyorum. Yazık etmek istemiyorum ona da kendime de. Özellikle ona. Bu karmaşada heba olup gitmesin, bir ömür yüzüne baktıkça suçluluk duyarım o zaman.
Çok daraldım, bunaldım. Bana bir akıl verin lütfen.
3 yıllık evliyim. Uzun bir sevgililik döneminden sonra evlendik. Kariyerlerimizde istediğimiz yere geldik. Kazancımız uygun duruma geldi. Anne baba olmaya karar verdik. Çocukları çok seviyoruz. Denemelere başladık. Bir süre sonra eşimle ilgili yolunda gitmeyen bir şeyler olduğunu fark ettik. İki ay önceyse eşimin lenf kanseri olduğunu öğrendik. Çok üzüldük. Eşim dedesini ve amcasını kanserden kaybetmiş. Doktor onun durumu için umutsuz konuşmadı ama ailede böyle bir genetik miras olunca korkuyor insan.
Çok geçmedi, iki hafta önce ben hamile olduğumu öğrendim. Şu anda 7 haftalık hamileyim. Tükendim. Bir bebeğim olmasını çok istedim ama şimdi onunla ne yapacağımı bilmiyorum. Eşiminki zor bir süreç. Her şey olabilir, onu kaybedebiliriz. Bunu düşünmeye bile dayanamıyorum. Öyle bir şey olursa naparım bilmiyorum. Bu durumda bebeğim babasız büyümek zorunda kalırsa o napar? Ben nasıl bir psikolojide olurum? Ona yetebilir miyim? Onu babasız dünyaya getirmek nasıl olur? Hiçbir zaman bunları düşünmek zorunda kalacağım aklıma gelmemişti.
Bunun dışında günler çok zor geçiyor. Bir gün stop edeceğim. Yoğun çalışıyorum. Mide bulantılarım beni zorluyor. Eşim kemoterapi alıyor. Yan etkilerini bilenleriniz vardır. Sürekli midesi bulanıyor. Sürekli kusuyor. Zayıfladı, gözlerinin feri gitti. Bir de çok sinirli. Birden köpürüyor, hiç yoktan bağırıp çağırıyor, bazen çok kalp kırıcı oluyor. Zaman geçince geliyor sarılıyor, özür diliyor ama... Biliyorum ilacı yüzünden böyle ama dayanamıyorum ben de bazen. Ağlamamak için kendimi çok zor tutuyorum. O çok sevdiğim saçlarını yastığından toplamaya dayanamıyorum.
Asıl aklımı meşgul edense, ben bebeğimi çok istedim. Onun için çok hayal kurduk. Ama işler karıştı. Söylemeye dilim varmıyor eşime bir şey olursa ben bebekle naparım ? Dayanabilir miyim ? Bir çocuk nasıl babasız büyür. Eşim sağlığına kavuşsa bile bu çok uzun ve yorucu bir süreç olacak. Ben hamilelikle bu süreci aynı anda sırtlayabilir miyim? Belki bebeğin ilk aylarında hem ona hem bebeğe bakmak zorunda olacağım. Hem de çalışacağım. Yetebilecek miyim bilmiyorum şimdiden tükendim. Bu yüzden birkaç gündür kürtaj mı olmalıyım diye düşünüyorum. Çok isterdim bir bebeğim olsun ama bencil davranmak da istemiyorum. Yazık etmek istemiyorum ona da kendime de. Özellikle ona. Bu karmaşada heba olup gitmesin, bir ömür yüzüne baktıkça suçluluk duyarım o zaman.
Çok daraldım, bunaldım. Bana bir akıl verin lütfen.