4 yıllık evliyim, 9 aylık bebeğim var. Eşimle hiç bir problemim yok aksine onu çok seviyorum o da beni. Birbirimizin ailesi ile ilgili bir problememiz yok, Ama bebeğim olduktan sonra özellikle ailesi beni çıldırtmaya başladı. onların anlayışsızlığı, bebeğimin geceleri sık uyanması, uykusuzluk, yorgunluk tükendiğimi hissediyorum artık.
Öncelikle olaylar 15 günlükleri lohusa iken başladı.
1) Sabaha karşı doğum yaptım. Öğlen eve geldiğimde ev zaten curcunaydı. Annem ve eşimle beraber hastaneden çıkarken kayınvalidemi aradım. Biz geliyoruz anne bir çorba yapar mısın hastanede bişey yiyemedim diye. Dolabımda da bi gün öncesine yaptığım çorbam vardı ama ben taze içmek istedim sütüm de gelmemişti hastanede. Bana dolapta çorba var o olmaz mı dedi bunun üstüne 2. Kere çorba yap diyemedim tamam dedim kapadım. Eve geldiğimizde annem markete gitti yemeklik bişeyler aldı yemek yaptı kayınvalidem ve görümcem de misafir gibi yediler. Sütüm gelmemişti bebeğimi de memeye tutturamadım bi türlü gelen giden mememi sıkmaya bebeğe vermeye çalışıyor zaten tüm gece yorulmuşum uykusuzum bebek ağlıyor bi taraftan. Ablası da mememi sıkınca ‘bi dk abla, ablam(kendi ablam) geliyor o gösterir’ dedim ama derken yüz ifadem değişikmiş(?) nasılsa artık bilmiyorum. Tüm gece sancı çekmiş ağrı çekmiş uyumamış birinden nasıl bi yüz bekliyosa(!)
2) evimiz genelde sıcak oluyor şubat ayında doğum yaptım. Sıcaklık 24-25 bazen üstü bile oluyordu. Bebeğe ben ne giydiysem bir kat fazla giydirdim. Yelekmiş hırkaymış giydirmedim. Ama onlar geldiğinde sürekli yelek giydir hırka giydir üşür diye diye eşimle beni illet ettiler eşim de çok sıkıldı baskılarından. Geldiklerinde bebeği battaniyeye sarıp seviyorlardı. Ne zaman onlar gelse çocuğun sırtı ter içinden kalıyordu. Küçük görümcem bi kere yelek giydiriyormuş eşim de giydirme sıcak ev demiş ona alınmışlar.
3) eve geldiğimizin 3. Gününde kayınvalidem iki görümcem, görümcemin eşi, kayinvalidemin kardeşi ve oğlu geldiler. Ben ve eşim de var tabi. Salonumuz çok ufak iki kanepe karşılıklı anca sığıyor. Ve hepsi sigara kullanan insanlar. Bebeği bir o alıyor bir bu alıyor kucaktan kucağa geziyor çocuk. Ama sürekli uyuma modunda ‘ aa maşallah hiç uyanmıyor sakin olcak falan’ meğerse sarılığı varmış. Bi süre sonra ‘ ben yatak odasına götüreyim salonu az havalandıralım’ dedim. Ama onlara göre ‘bebeği onlardan kaçırmışım vermemişim salondan götürünce hepsi öylece kalakalmışlar’
4)her seferinde geldiler yediler içtiler gittiler. Bir kere yapılacak işin var mı diye sormadılar ki 9 ay boyunca kayınvalidemin bir tencere çorbası pişmedi evde. Aksine olanı da yediler. Su içtikleri bardağı bile mutfağa götürmekten acizler.
5)bir kere yine geldiler ben mutfakta yemek yapmaya çalışıyorum bi taraftan bebeğin ihtiyaçlarını da karşılıyorum. Eşim ablasına ‘abla yardım etsene masayı falan hazırlarsın’ dedi ablasının cevabı ise ‘iki tabağı masaya koyamıyor mu’ ben onlara gittiğimde sürekli mutfaktayımdır yardım ederim Asla da çekinmem onlardan da teklif beklemem yapım bu. Doğumdan önce k.v ameliyat oldu karnım burnumda gittim yemek de yaptım yedirdim de elimden geldiğinde evini de topladım misafirini de ağırladım. Ama doğumdan sonra aynı ilgiyi ben onlardan görmedim.
6) ablası bana 15 günlük lohusa iken surat asmaya başladı. Eşime sordum bişi mi oldu diye eşimin de haberi yok nolcak bişi olmamıştır dedi. Sonradan ben sorunca ‘sen işte bebeği kaçırdın bizden, gelince sevemiyoruz el gibi bakıp bakıp gidiyoruz bir yelek bile giydiremiyoruz hastaneden geldiğin gün bana bi dk ablam geliyor dedin falan filan dedi bi de bunları hemen söylemeyelim bekleyelim lohusasın sütüne bişi olmasın diye 15 gün bekledik dedi.
7) bunları duyunca ben şok zaten. Benim bilerek isteyerek yaptığım bişey yok abla yanlış anlamışsınız siz. Yüzüm düşük asık olabilir ama sizle alakalı değil bebeğe alışmaya çalışıyorum geceleri uyumuyorum yorgunum ondandır ama yine de kırıldıysanız bile özür dilerim dedim. Olabilir insan kırılmış olabilir diye düşünerek iyi niyetle özür bile diledim. Bu süreçte eşim hep yanımdaydı bizim bi hatamız yok onların bu yaptığı terbiyesizlik 15 günlükken söylenir mi bu ablamla konuşcam o da senden özür dilesin falan dedi. Bu arada bebeğim sarılık oldu bir gün hastanede kaldı ve ilk bir ay her hafta hastaneye gittik idrar yolu enfeksiyonu oldu antibiyotik iğne, şurup vs kullandık. Bu süreçte de kimse yanımızda değildi.
8) bir gün patlama noktası yaşadım ve eşime 5 sayfa Mektup yazdım ailesinin neler yaptığını, benim ne hissettiğimi, suçum yokken özür dilediğimi ama onun ablasıyla konuşmayıp ablasının benden özür dilemediğini, buraya yazmadığım bi kaç şeyi de ekledim. Benle konuşmadan ablasını aramış ‘böyle böyle sen haksızdın ben senin de özür dilemedini bekliyorum’ demiş ablası ise ‘ o benden özür diledi biz konuyu kapattık özür falan dilemem’ demiş ki gerçekten de dilemedi.
9)şuan hastayım, k.pederimde hastanede cumartesi günü onun yanına eşim gitti orda kalcaktı. Annemleri aradı hastayım gelir misiniz diye geldiler sağolsunlar cumartesi gece yanımda kaldılar. Pazar günü işleri olduğu için eve gitmek zorundalardı. eşim annesiyle ablası gelince gelcekti. Ablasıyla annesi de uyuşuk insanlar. Eve geldiğinde akşam 6ydı. Eşime dedim ki annen buraya gelsin isterse. Gelince kalır bana yardım eder en azından diye düşündüm. Ama geldi yedi içti ve eve gitti. Eşim bi de onu eve bırakmaya gitti. Annesine gitme kal burda evde ne işin var dedim. Evde kedi var onun yalnız bırakamazmış. Lafa gelince torunu özlüyoruz şöyle seviyoruz böyle seviyoruz diyorlar ama benim bişeyim olduğunda işe yarayacaklar diye ödleri kopuyor. Geldiğinde de zaten yemeği ben hazırladım çayını ben koydum çocukla da ben ilgilendim ama hasta olan da bendim.
Bunların üstüne her gece gece sürekli uyanan ve bu gece 2.30da uyanıp 6.30a kadar uyanık kalan bebeğim olunca gece gece çıldırma noktasına geldim. Psikolojimin bozulduğunu tükendiğimi hissediyorum. 9 aylık bebeğe gecenin bir yarısı ‘ niye sürekli uyanıyosun’ diye bağırmaya başladım. Oysa ne çok dua ederek isteyerek yapmıştık onu. Hamile olduğumu öğrenince nasıl ağlamıştım. bağıran bir anne olmak istemiyorum çünkü o çok masum bu sefer bağırdığım için ağlıyorum. Ama çevremdekilerin anlayışsızlığı, yardım etmeyişleri, beni daha çok dibe itiyor. Bebeğim 6. Ayından sonra böyle oldu ilk 6 ay çok güzel uyuyordu sorun yoktu ama 6. Aydan sonra geceleri saat başı bazen yarım saatte bir uyanmaya başladı. Bedenim, beynim çok yorgun.
Çok uzun yazdım farkındayım, okuyanlara teşekkür ederim. İçimi dökmek istedim. Yargılayacak olanlar lütfen konumdan uzak dursunlar zaten dipteyim sizin yargısız infazlarınızla uğraşmak istemiyorum.
duymak istediğim şey ‘benim gibi olan anneler tarafından anlaşılmak ve teselli edecek bir kaç güzel cümle’.
vermeyince bin tane laf işitiyoruz bebeği kaçırıyosunuz sevemiyoruz el gibi gelip gidiyoruz diyorlar.
detayini bilmemize gerek yok, haksiz olmaktan neden korkuyorsunuz bu kadar? Misal corba konusu. Dolabinizda ne varsa onu yeseydiniz. Madem gelen misafirleriniz en yakinlarinizdi sofrayi onlar kurabilirdi veya esiniz kurabilirdi ondan bundan yardim bekleyeceginize. Ya da 3 gunluk bebeginizi sigara icen kisilerin eline kibarca vermeyebilirdiniz. Bunlar olagan seyler. Hakli oldugunuzu dusunuyorsaniz gorumceden ozur dilememeliydiniz. Esiniz genel olarak tum yasananlarda yaninizdaydi ,yaninizda olmasa da olaylrdan haberdardi,ablasina ozur dilettirecek olsaydi bunun reklamini size yapmadan usulunce ablasiyla konusabilirdi zaten. Hadi onu gectim sofra kurulacagi zaman ablasina yardim eder misin diyecegine kendisi kalkip yemegi de yapabilirdi,sofraya da getirebilirdi. Hepimizde koca var,hepimiz dogum yaptik,bizlerde boyle oluyor bu isler. Siz de deneyip mutlu olabilirsiniz 
