- 28 Temmuz 2013
- 31
- 0
- Konu Sahibi minikkedipeeb
- #1
Merhaba arkadaşlar. Ben şu an 18 yaşındayım. Liseyi bitirdim ve inşallah üniversiteye geçeceğim bu yıl. Benim sorunum sosyal fobi. Bir ortama girdiğimde donup kalıyorum. İnsanlarla kolay kolay tanışıp kaynaşamıyorum. Fakat arkadaşlarımın yanında gayet eğlenceli biriyimdir bir çekingenliğim olmaz :13
Sosyal fobimin başlaması ortaokul yıllarıma dayanır. Sınıftaki herkesle ilişkilerim iyiydi başlarda ve herkes tarafından sevilirdim. Aynı okulda okuduğum insanların çoğuyla aynı mahallede otururduk. Çok iyi bir arkadaş ortamım vardı yani. Fakat sonra ailemin yeni bir eve geçme kararıyla oradan baya bir uzağa taşındık. Taşınmadan önce mahalledeki bir iki arkadaşla kavga ettik. Ve aynı şekilde okuldaki bir iki arkdaşımla da tartışınca herkes tarafından dışlandım. Yani herşey o kadar güzelken bir anda kendimi dışlanmış buldum. Benimle konuşan tek bir kişi bile kalmamıştı çevremde. Ve sadece konuşmamak değil sınıftaki kişiler dalga geçiyordu benimle. Konuşmuyormuşum diye geberik ölü gibi sıfatlar kullanırlardı benim için. Yani düşünün biri bu cümleyi söylüyor sonra herkes gülüyor "hahahah yapmayın yazık ya." gibi acıma cümleleri filan. Bu şekilde iki sene geçirdikten sonra okulu bitirdim ve liseye geçtim. Tamam dedim işte şimdi herşey çok güzel olacak. Artık dalga geçmeyecekler benimle artık iyi bir arkadaş grubum olacak diye seviniyordum. Ve sbsde iyi bir puan yapıp yaşadığım ilin en iyi okullarından birini kazandım. Ve şans odur ki okulda eski arkadaş ortamımdan biriyle aynı sınıfa düştüm. Ve lisenin ilk günleri sosyal fobim tavan yaptı. Yanımda oturan bir kız vardı. Kızla arkadaş olmak istiyorum. Konuşmak istiyorum. Fakat kelimeler ağzımdan çıkmıyor. Bu o kadar farklı bir his ki. Ve o eski ortamımdan dediğim kız bütün sınıfa benim dedikodumu yapıyordu. İşte görüyor musunuz süslenmeyi de bilmiyor. Saçlarını her gün aynı topluyor. Bu tarz şeyler. Ve yanımda oturan kız bana söylemişti bunları böyle davranma filan demişti (ki şu an en yakın arkadaşlarımdan biri) O kız benim dedikodumu yaptığı için herkes bana karşı önyargıylıydı. Ve ben bildiğiniz her gece ağlıyordum. Annemi de kendimi de öylesine yıpratmıştım ki.
Annem beni psikiyatriste götürdü durumumdan dolayı ( ilimizde psikolog bulunmadığı için psikiyatriste gitmiştik) Doktor bana bir ilaç verdi sosyal fobi için.
Sonra işte ben süslenmeye başladım. Saçlarımı her gün maşa, tost filan yapıp okula gitmeye başladım. O dönemde etekler kısalmaya başladı filan
O zaman da aa baksanıza her gün nasıl da süslenip geliyor bu kadar da olmaz ki demeye başladılar. Biliyorum ki bu lafların da başı yine o kız .İşte bu şekilde ilk yılı bitirdik. 10. snıfta bölüm seçimi yapılıyordu o zaman. Ben TM seçtim ve okulumuzda oluşturulan tm sınıfı 8 kişilikti. Ve bu sınıfta o benim hakkımda konuşan kız ve onun yakın arkdaşlarından hiç kimse yoktu. Hadi dedim bu sefer herşey iyi olacak. Sonra yine sosyal fobi!!! İnsanlara yaklaşmaya konuşmaya korkuyordum. Bütün gün başımı sırama koyup uyuyordum okulda. Üstelik sınıftaki çoğu kişiyle de kavga ettim.O kadar kötü bir şey ki. Ben niye yaşıyorum ki dedirtiyor insana. 15 yaşındayım hayatımın en güzel yılları olması gerekirken konuşacağım birisi biele yok. İşte bu dönemde bazı yanlış ilişkiler yaşadım. Yanlış alışkanlıklar edindim. Okuldan atılmama sebebiyet verecek disiplin suçları işledim. Fakat okuduğum okulda daha önce hiç atılan olmamıştı ve sbsde aldığımız puanlar gereği hocalar bizi okuldan atmayı pek istemiyordu. İşte öyle böyle atılmadım yani. O yılı da böyle kötü bir şekilde bitirdik.
Ve şehrimize iyi bir psikiyatrist geldiğini öğrenince gittim ve davranış bozukluğu teşhisi koyuldu. Doktor iki hap yazdı. ( bu hapları kullanırken aynı sırada kansızlık için galiba iki üç kutu hap kullanıyordum ve bunu sonucunda 10-12 kilo aldım.Hop 50 den 60a hatta sonra 70e çıktım ve hala da kilo problemim var. bunu söylemeden geçemedim ) İşte sonra bu haplardan sonra ne olduysa oldu ve 11. sınıfta 8 kişilik sınıfımla kenetlendik birbirimize. Hepsi bana karşı fazlasıyla anlayışlıydı. Kimse geçmiş yılların sözünü etmezdi. Bir derdim olduğunda rahatlıkla anlatabilirdim onlara bilirdim ki bana yardımcı olmak için ellerinde geleni yapacaklar. En iyi arkadaşlarımı o yıl edindim. O arkadaşlık ortamını bir daha bulabilir miyim bilmiyorum. Sorunlarımı onlar sayesinde aştım. Öğretmenler inanamamıştı bendeki değişime. Hani bir insan değişir de bu kadar olmaz demeşlerdi. Hep düz karneyle geçen ben o yıl takdir ve onur belgesi almıştım. 12. sınıfta çok benzerdi. Hatta 12. sınıfta bizim sınıflarımızı birleştirdiler diğer bölümldekilerle. 9. sınıfımı mahveden kızla aynı sınıftaydık. Ve bu sefer o kız sınıf tarafında dışlanmıştı. Yan snıftan bir sevgilisi vardı. Sevgilisini de kimse sevmezdi. Sürekli onlarla ilgili kavga çıkardı huzursuzluk olurdu. Ve sonra yaşadığı bir takım şeyleri öğrendik yaşadıklarının çok benzeri benim de başımdan geçmişti. Sevinmiyorum benim durumuma düştüğü için ama şaşırıyorum bu kadar da olmaz dediğim çok oldu Yaşadıklarıma rağmen ben asla ona karşı düşmanlık beslemedim. 12. sınfta da 9. sınıfta benimle dalga geçen beni sevmeyen insanlarla d anlaşmayı başarabildim. İşte en son baloda görüştük hep birlikte yedik içtik eğlendik. Her şey çok güzel bitti yani 
12. sınıfta çalıştım emek harcadım öğretmenlerimin baa olan güvenlerini boşa çıkarmamak istedim . Ve şimdi de güzel bir bölüme yerleşmeyi bekliyorum. Fakat gel gelelim ki üniversite korkutuyor beni. Liseye başladığım zamanlar geliyor aklıma. Yine sosyal fobi sorunu yaşamaktan korkuyorum ve yaşayacağımı hissediyorum. Üniversite ortamına girmeyi düşününce bile kalbim küt küt atmaya başlıyor siz bir de o ortama girdiğimi düşünün.
İlaç kullanmayı sevmiyorum yan etkilerinden dolayı. Fakat düşününce 11. sınıftaki güzel gelişmeleri arkadaşlarımın yanında o ilaçlara borçluyum. Tedbirli davranmak istiyorum ve diyorum ki üniversiteye ilk başladığım zamanlar ilaç kullansam. Zaten ortama alışıp arkadaş edindikten sonra gayet rahat davrnacağımı biliyroum. Genelde öyle oluyor çünkü. Ne önerirsiniz sizce ilaç kullanmalımıyım ? ( Tavsiyeleriniz için şimdiden teşekkür ederim)
Sosyal fobimin başlaması ortaokul yıllarıma dayanır. Sınıftaki herkesle ilişkilerim iyiydi başlarda ve herkes tarafından sevilirdim. Aynı okulda okuduğum insanların çoğuyla aynı mahallede otururduk. Çok iyi bir arkadaş ortamım vardı yani. Fakat sonra ailemin yeni bir eve geçme kararıyla oradan baya bir uzağa taşındık. Taşınmadan önce mahalledeki bir iki arkadaşla kavga ettik. Ve aynı şekilde okuldaki bir iki arkdaşımla da tartışınca herkes tarafından dışlandım. Yani herşey o kadar güzelken bir anda kendimi dışlanmış buldum. Benimle konuşan tek bir kişi bile kalmamıştı çevremde. Ve sadece konuşmamak değil sınıftaki kişiler dalga geçiyordu benimle. Konuşmuyormuşum diye geberik ölü gibi sıfatlar kullanırlardı benim için. Yani düşünün biri bu cümleyi söylüyor sonra herkes gülüyor "hahahah yapmayın yazık ya." gibi acıma cümleleri filan. Bu şekilde iki sene geçirdikten sonra okulu bitirdim ve liseye geçtim. Tamam dedim işte şimdi herşey çok güzel olacak. Artık dalga geçmeyecekler benimle artık iyi bir arkadaş grubum olacak diye seviniyordum. Ve sbsde iyi bir puan yapıp yaşadığım ilin en iyi okullarından birini kazandım. Ve şans odur ki okulda eski arkadaş ortamımdan biriyle aynı sınıfa düştüm. Ve lisenin ilk günleri sosyal fobim tavan yaptı. Yanımda oturan bir kız vardı. Kızla arkadaş olmak istiyorum. Konuşmak istiyorum. Fakat kelimeler ağzımdan çıkmıyor. Bu o kadar farklı bir his ki. Ve o eski ortamımdan dediğim kız bütün sınıfa benim dedikodumu yapıyordu. İşte görüyor musunuz süslenmeyi de bilmiyor. Saçlarını her gün aynı topluyor. Bu tarz şeyler. Ve yanımda oturan kız bana söylemişti bunları böyle davranma filan demişti (ki şu an en yakın arkadaşlarımdan biri) O kız benim dedikodumu yaptığı için herkes bana karşı önyargıylıydı. Ve ben bildiğiniz her gece ağlıyordum. Annemi de kendimi de öylesine yıpratmıştım ki.
Annem beni psikiyatriste götürdü durumumdan dolayı ( ilimizde psikolog bulunmadığı için psikiyatriste gitmiştik) Doktor bana bir ilaç verdi sosyal fobi için.
Sonra işte ben süslenmeye başladım. Saçlarımı her gün maşa, tost filan yapıp okula gitmeye başladım. O dönemde etekler kısalmaya başladı filan
O zaman da aa baksanıza her gün nasıl da süslenip geliyor bu kadar da olmaz ki demeye başladılar. Biliyorum ki bu lafların da başı yine o kız .İşte bu şekilde ilk yılı bitirdik. 10. snıfta bölüm seçimi yapılıyordu o zaman. Ben TM seçtim ve okulumuzda oluşturulan tm sınıfı 8 kişilikti. Ve bu sınıfta o benim hakkımda konuşan kız ve onun yakın arkdaşlarından hiç kimse yoktu. Hadi dedim bu sefer herşey iyi olacak. Sonra yine sosyal fobi!!! İnsanlara yaklaşmaya konuşmaya korkuyordum. Bütün gün başımı sırama koyup uyuyordum okulda. Üstelik sınıftaki çoğu kişiyle de kavga ettim.O kadar kötü bir şey ki. Ben niye yaşıyorum ki dedirtiyor insana. 15 yaşındayım hayatımın en güzel yılları olması gerekirken konuşacağım birisi biele yok. İşte bu dönemde bazı yanlış ilişkiler yaşadım. Yanlış alışkanlıklar edindim. Okuldan atılmama sebebiyet verecek disiplin suçları işledim. Fakat okuduğum okulda daha önce hiç atılan olmamıştı ve sbsde aldığımız puanlar gereği hocalar bizi okuldan atmayı pek istemiyordu. İşte öyle böyle atılmadım yani. O yılı da böyle kötü bir şekilde bitirdik.
Ve şehrimize iyi bir psikiyatrist geldiğini öğrenince gittim ve davranış bozukluğu teşhisi koyuldu. Doktor iki hap yazdı. ( bu hapları kullanırken aynı sırada kansızlık için galiba iki üç kutu hap kullanıyordum ve bunu sonucunda 10-12 kilo aldım.Hop 50 den 60a hatta sonra 70e çıktım ve hala da kilo problemim var. bunu söylemeden geçemedim
) İşte sonra bu haplardan sonra ne olduysa oldu ve 11. sınıfta 8 kişilik sınıfımla kenetlendik birbirimize. Hepsi bana karşı fazlasıyla anlayışlıydı. Kimse geçmiş yılların sözünü etmezdi. Bir derdim olduğunda rahatlıkla anlatabilirdim onlara bilirdim ki bana yardımcı olmak için ellerinde geleni yapacaklar. En iyi arkadaşlarımı o yıl edindim. O arkadaşlık ortamını bir daha bulabilir miyim bilmiyorum. Sorunlarımı onlar sayesinde aştım. Öğretmenler inanamamıştı bendeki değişime. Hani bir insan değişir de bu kadar olmaz demeşlerdi. Hep düz karneyle geçen ben o yıl takdir ve onur belgesi almıştım. 12. sınıfta çok benzerdi. Hatta 12. sınıfta bizim sınıflarımızı birleştirdiler diğer bölümldekilerle. 9. sınıfımı mahveden kızla aynı sınıftaydık. Ve bu sefer o kız sınıf tarafında dışlanmıştı. Yan snıftan bir sevgilisi vardı. Sevgilisini de kimse sevmezdi. Sürekli onlarla ilgili kavga çıkardı huzursuzluk olurdu. Ve sonra yaşadığı bir takım şeyleri öğrendik yaşadıklarının çok benzeri benim de başımdan geçmişti. Sevinmiyorum benim durumuma düştüğü için ama şaşırıyorum bu kadar da olmaz dediğim çok oldu Yaşadıklarıma rağmen ben asla ona karşı düşmanlık beslemedim. 12. sınfta da 9. sınıfta benimle dalga geçen beni sevmeyen insanlarla d anlaşmayı başarabildim. İşte en son baloda görüştük hep birlikte yedik içtik eğlendik. Her şey çok güzel bitti yani 12. sınıfta çalıştım emek harcadım öğretmenlerimin baa olan güvenlerini boşa çıkarmamak istedim . Ve şimdi de güzel bir bölüme yerleşmeyi bekliyorum. Fakat gel gelelim ki üniversite korkutuyor beni. Liseye başladığım zamanlar geliyor aklıma. Yine sosyal fobi sorunu yaşamaktan korkuyorum ve yaşayacağımı hissediyorum. Üniversite ortamına girmeyi düşününce bile kalbim küt küt atmaya başlıyor siz bir de o ortama girdiğimi düşünün.
İlaç kullanmayı sevmiyorum yan etkilerinden dolayı. Fakat düşününce 11. sınıftaki güzel gelişmeleri arkadaşlarımın yanında o ilaçlara borçluyum. Tedbirli davranmak istiyorum ve diyorum ki üniversiteye ilk başladığım zamanlar ilaç kullansam. Zaten ortama alışıp arkadaş edindikten sonra gayet rahat davrnacağımı biliyroum. Genelde öyle oluyor çünkü. Ne önerirsiniz sizce ilaç kullanmalımıyım ? ( Tavsiyeleriniz için şimdiden teşekkür ederim)
ayrıca üniversite ortamı başka yani insanları daha olgun orda daha rahat olacaksın inan 
Ve şunu da anlayabiliyorum üniversite ortamı ortaokul gibi olmaz. Sonuçta hepimiz artık belli bir olgunluğa ulaştık. Dalga geçmek ne yaşımıza ne de bir üniversite öğrencisine yakışan bir hareket. Fakat işte benim sorunum o ortama girmeye korkuyorum. Liseye çok büyük umutlarla başlamıştım fakat sonra herşey kötü gitti. Şimdi içimden bir ses ya yine aynı olursa diyor. Ya yine insanlarla konuşmaya kalkınca donar kalırsam diyor o ses. Ve bu sesi susturamıyorum 
Ve biliyorum bu sesi üniversite başlamadan önce susturamazsam ilk günler başıma bela olacak 
