- 18 Mart 2013
- 3.848
- 12.390
- 363
- Konu Sahibi En buyuk kk
- #1
Merhaba arkadaşlar,
Kusura bakmayın sürekli konu açıyorum ama gerçek hayatta beni anlayan az insan var, KK ise müthiş bir yer. Kafama ne takılsa buraya yazıyorum, burada anlayışlı insanlar çıkıyor hep.
Daha önce bir konu açmıştım Güneydoğu Anadolu illerimizden birinde iş başvurusu yapmıştım. Sınava ve sonrasında mülakata girdim. Bu haftasonu benden diplomamı istediler ve referanslarımı aramışlar. Yani sanırım mülakatı geçtim ve yakında gidiyorum demektir bu. Üç seneye yakın süredir bir Doğu afrika ülkesinde bir köyde yaşıyorum. Normalde taşınmaya çok alışkın bir insanım. 32 senelik hayatımda bir-iki-üç sene sürelerle beş farklı şehirde yaşadım. Ama şu an garip bir burukluk var içimde.
Bu iş benim için daha iyi, şu an gönüllü bir sözleşmem var, bu iş mevki olarak daha iyi, deneyim olarak da farklı bir deneyim. Aslında heyecanlıyım. Orada yaşamak için de heyecanlıyım. Buradan zaten bıkmıştım. Çamaşır makinem bile yok, evde internet çekmiyor, sıcak suyum çalışmıyor, toplamda iki tane arkadaşım var, iş güzel ama rutine bağladı artık yeni şeyler öğrenmem lazım, her gün toprak arazi yolunda toplam 3 buçuk saat yol gidiyoruz iş için (şu an yoldayım mesela), toplumda herkesin beni parmakla gösterip ten rengimden dolayı para istemesinden bıktım filan. Heyecanlıyım bu iş için de. Çok daha güzel şeylere açılan bir kapı olabilir gibi geliyor.
Ama yine de kalbimde çok az da olsa bir ağırlık var. Türkiye'ye dönmeyi pek planlamamıştım. Aklınıza gelebilecek bütün ülkelerde iş başvurum var. Ama şu an hala gönüllü statüsünde olduğum için başvurularım dikkate alınmadı. Bir de artık sanırım taşınmayı kaldıramıyorum. Mesela 2015'te Ankara'ya taşındım. Evimi kurdum, güzel dostluklar kurdum. Ama ilerlemem yeni şeyler öğrenmem lazım konfor alanından çıkmam lazım gibi geldi. 2018'de bu iş oldu, taşındım. Burada da yakın arkadaşlarım oldu ama en yakın arkadaşlarım gitti. Kaç tane ayrılık yaşadım sayamıyorum. İçim biraz buruk. Şimdi yeni bir şehir, yeni iş, yeni düzen... Korona da cabası. İş arkadaşlarıma baktıkça onlara sarılıp ağlayasım geliyor. Gelecekte ne bekliyor beni endişe ediyorum. Karışık duygular içindeyim... Sadece içimi dökmek istedim, belki biraz gaz veren de olur.
Kusura bakmayın sürekli konu açıyorum ama gerçek hayatta beni anlayan az insan var, KK ise müthiş bir yer. Kafama ne takılsa buraya yazıyorum, burada anlayışlı insanlar çıkıyor hep.
Daha önce bir konu açmıştım Güneydoğu Anadolu illerimizden birinde iş başvurusu yapmıştım. Sınava ve sonrasında mülakata girdim. Bu haftasonu benden diplomamı istediler ve referanslarımı aramışlar. Yani sanırım mülakatı geçtim ve yakında gidiyorum demektir bu. Üç seneye yakın süredir bir Doğu afrika ülkesinde bir köyde yaşıyorum. Normalde taşınmaya çok alışkın bir insanım. 32 senelik hayatımda bir-iki-üç sene sürelerle beş farklı şehirde yaşadım. Ama şu an garip bir burukluk var içimde.
Bu iş benim için daha iyi, şu an gönüllü bir sözleşmem var, bu iş mevki olarak daha iyi, deneyim olarak da farklı bir deneyim. Aslında heyecanlıyım. Orada yaşamak için de heyecanlıyım. Buradan zaten bıkmıştım. Çamaşır makinem bile yok, evde internet çekmiyor, sıcak suyum çalışmıyor, toplamda iki tane arkadaşım var, iş güzel ama rutine bağladı artık yeni şeyler öğrenmem lazım, her gün toprak arazi yolunda toplam 3 buçuk saat yol gidiyoruz iş için (şu an yoldayım mesela), toplumda herkesin beni parmakla gösterip ten rengimden dolayı para istemesinden bıktım filan. Heyecanlıyım bu iş için de. Çok daha güzel şeylere açılan bir kapı olabilir gibi geliyor.
Ama yine de kalbimde çok az da olsa bir ağırlık var. Türkiye'ye dönmeyi pek planlamamıştım. Aklınıza gelebilecek bütün ülkelerde iş başvurum var. Ama şu an hala gönüllü statüsünde olduğum için başvurularım dikkate alınmadı. Bir de artık sanırım taşınmayı kaldıramıyorum. Mesela 2015'te Ankara'ya taşındım. Evimi kurdum, güzel dostluklar kurdum. Ama ilerlemem yeni şeyler öğrenmem lazım konfor alanından çıkmam lazım gibi geldi. 2018'de bu iş oldu, taşındım. Burada da yakın arkadaşlarım oldu ama en yakın arkadaşlarım gitti. Kaç tane ayrılık yaşadım sayamıyorum. İçim biraz buruk. Şimdi yeni bir şehir, yeni iş, yeni düzen... Korona da cabası. İş arkadaşlarıma baktıkça onlara sarılıp ağlayasım geliyor. Gelecekte ne bekliyor beni endişe ediyorum. Karışık duygular içindeyim... Sadece içimi dökmek istedim, belki biraz gaz veren de olur.
