- 10 Ocak 2020
- 29
- 16
- 18
Merhabalar. Uzun zamandır hayatımda yaşadığım bazı sıkıntılardan uzaktayım diye seviniyordum, her şey gayet yolunda gidiyordu.
Bazı sorunlarımı atlatmış, hedeflerime doğru ilerliyor çevremdeki insanlarla olsun sevdiğim kişiyle olsun her şey güzeldi.
2 yıllık bir ilişkim vardı. çok kez ayrıldık barıştık, ikimizin de hataları oldu, ikimiz de ayrı ayrı psikolojik ve zorlu süreçlerden geçtik, ancak ne yaşarsak yaşayalım, ne kadar ayrı kalırsak kalalım, ne yaparsak yapalım er ya da geç her seferinde birbirimizin yanında aldık soluğumuzu.
En çok seven taraf da en çok çabalayan taraf da hep ben oldum. Yaşanmışlıkların, anılarımızın, bazı ilklerimizin, beraber büyüdük diye düşündüğüm için bunlar hatırına bırakmadım ne bu ilişkinin ne de onun peşini.
Aramızda çok farklı bir bağ olduğu aşikar, bu her zaman ne olursa olsun değişmeyen tek şey oldu. son ayrılmamızda ikimiz de çok değişmiştik, kendimizi geliştirmeye yönelmiş, bazı hatalarımızdan ders çıkarmış, gittikçe ilerleyen olgun bireyler olduğumuzun farkındalığını kazanmıştık. Onunla bir şeylere başlamak adına ara ara konuşmalarımız oldu. Yeniden başlama kararı aldık. Ancak onun sadece benimle alakası olmayan en yakın arkadaşlarına karşı olan güvensizliği ve yediği bazı darbelerden ötürü hayata karşı bir güvensizliği vardı. 'güvenemiyorum, sen de olsan, senin yerine başkası da olsa güvenemiyorum' 'çok güzel konuşuyorsun, zaten daha önceki konuşmalarından ziyade böyle birbirmizi geliştirmeye yönelik, saygı ve değerlerle, huzurlu bir yaşamı benimle konuşman ilgimi çekti. klişe gibi ama sorun bu sefer kesinlikle sende değildi tamamen 'benim'. 'denedim, olduramadım, sürekli aklıma geçmiş geliyor, kötü şeyleri unutamıyorum, erkek beyni ve karakter meselesi işte, sen sineye çekebiliyorsun benle ilgili şeyleri, ama ben yapamıyorum' 'zaten uzun süre bir ilişki de düşünmüyorum, bu kafayla pek bir şey yapamam zaten' dedi ve yeniden ayrıldık.
Üzülüyorum arkadaşlar, gerçekten. Zorla kendimi sevdiremem bu çok ayrı bir şey. Sizce unutamamak diyip durması bahane mi?. Öyle bir adam ki istediği iradesini sağlayabildiği her şeyi yapabilecek birisi. Kendi hayatıma bakmam gerektiğini biliyorum. İllaki yapmam gerekiyor ancak aklımdan bir türlü atamıyorum. Ben de uzun süre bir şey düşünmüyorum, yeri öylesine ayrı ki. Sadece sevgili değil birbiirmizin en yakın arkadaşı, dert ortağı, beraber saatlerce gülüp eğlendiğimiz insanlardık da.
Hiçbir yerden de ulaşamıyorum çünkü klasik bir hareketi vardır kendisinin. 'yanlış anlamanı istemiyorum ikimizin iyiliği için her yerden engelliyorum'
Çevremdeki herkes artık bu sefer tamamen bitir bir daha da dönme şuna, ne güzel kızsın, bencilliğini hak etmiyorsun düşüncelerindeler.
haklılar da ama...
Sizce, 'ben her şeyi unutmaya hazırım, sensiz olmuyor' deme şansı var mıdır.
Çok çaresiz hissediyorum arkadaşlar...
Bazı sorunlarımı atlatmış, hedeflerime doğru ilerliyor çevremdeki insanlarla olsun sevdiğim kişiyle olsun her şey güzeldi.
2 yıllık bir ilişkim vardı. çok kez ayrıldık barıştık, ikimizin de hataları oldu, ikimiz de ayrı ayrı psikolojik ve zorlu süreçlerden geçtik, ancak ne yaşarsak yaşayalım, ne kadar ayrı kalırsak kalalım, ne yaparsak yapalım er ya da geç her seferinde birbirimizin yanında aldık soluğumuzu.
En çok seven taraf da en çok çabalayan taraf da hep ben oldum. Yaşanmışlıkların, anılarımızın, bazı ilklerimizin, beraber büyüdük diye düşündüğüm için bunlar hatırına bırakmadım ne bu ilişkinin ne de onun peşini.
Aramızda çok farklı bir bağ olduğu aşikar, bu her zaman ne olursa olsun değişmeyen tek şey oldu. son ayrılmamızda ikimiz de çok değişmiştik, kendimizi geliştirmeye yönelmiş, bazı hatalarımızdan ders çıkarmış, gittikçe ilerleyen olgun bireyler olduğumuzun farkındalığını kazanmıştık. Onunla bir şeylere başlamak adına ara ara konuşmalarımız oldu. Yeniden başlama kararı aldık. Ancak onun sadece benimle alakası olmayan en yakın arkadaşlarına karşı olan güvensizliği ve yediği bazı darbelerden ötürü hayata karşı bir güvensizliği vardı. 'güvenemiyorum, sen de olsan, senin yerine başkası da olsa güvenemiyorum' 'çok güzel konuşuyorsun, zaten daha önceki konuşmalarından ziyade böyle birbirmizi geliştirmeye yönelik, saygı ve değerlerle, huzurlu bir yaşamı benimle konuşman ilgimi çekti. klişe gibi ama sorun bu sefer kesinlikle sende değildi tamamen 'benim'. 'denedim, olduramadım, sürekli aklıma geçmiş geliyor, kötü şeyleri unutamıyorum, erkek beyni ve karakter meselesi işte, sen sineye çekebiliyorsun benle ilgili şeyleri, ama ben yapamıyorum' 'zaten uzun süre bir ilişki de düşünmüyorum, bu kafayla pek bir şey yapamam zaten' dedi ve yeniden ayrıldık.
Üzülüyorum arkadaşlar, gerçekten. Zorla kendimi sevdiremem bu çok ayrı bir şey. Sizce unutamamak diyip durması bahane mi?. Öyle bir adam ki istediği iradesini sağlayabildiği her şeyi yapabilecek birisi. Kendi hayatıma bakmam gerektiğini biliyorum. İllaki yapmam gerekiyor ancak aklımdan bir türlü atamıyorum. Ben de uzun süre bir şey düşünmüyorum, yeri öylesine ayrı ki. Sadece sevgili değil birbiirmizin en yakın arkadaşı, dert ortağı, beraber saatlerce gülüp eğlendiğimiz insanlardık da.
Hiçbir yerden de ulaşamıyorum çünkü klasik bir hareketi vardır kendisinin. 'yanlış anlamanı istemiyorum ikimizin iyiliği için her yerden engelliyorum'
Çevremdeki herkes artık bu sefer tamamen bitir bir daha da dönme şuna, ne güzel kızsın, bencilliğini hak etmiyorsun düşüncelerindeler.
haklılar da ama...
Sizce, 'ben her şeyi unutmaya hazırım, sensiz olmuyor' deme şansı var mıdır.
Çok çaresiz hissediyorum arkadaşlar...