Tam mutlu olduğumu düşünüyorum,30 yaşında olduğum aklıma geliyor..

Mutlu2890

Popüler Üye
Kayıtlı Üye
9 Ocak 2019
2.132
1.501
34
Hayallerimin tıkandığı noktadayım.Kurduğum hayallerde bile otuzumda olmadım.Bir türlü kabullenemedim.Keşke bu aklımla 20 li yaşlarda olsaydım diyorum.Yaşımdan başka hiç bir şeyi takmıyorum.
Ölüme yaklaşıyormuşum gibi geliyor.Kimin ne zaman öleceği belli olmaz ama ölmekten korkuyorum,belki yeterince yaşayamamaktan.Sanki yaşamaya doyamayacakmışım gibi..Annem babam artık yaşlanıyor.Ben de o yolda ilerliyorum.Sanki yaşlanınca insan mutsuzluğa daha çok yaklaşıyormuş gibi..Ölüm son değil,ama bu dünyanın sonu...Sonrasını bilmiyorum ve bu bilinmezlik beni korkutuyor.Evlenmedim,evlenmeyi istiyorum ,sonra sorumluluklar aklıma geliyor kaçıyorum.Bunalımdayım.Ölümden korkuyorum.Ölümsüzlük de çözüm değil..Ölüm de gerekli..Onu da kabul edemiyorum..Yaşlanmasak da yaşlanacağız..
Her şeyin yolunda olduğunu düşündüğümde bu düşünce aklımı kemiriyor.Yaşıtlarımın ikinci çocukları var ve ben hala yalnızım..
Otuz yaa..Kapı gibi 30...yirmili yaşlarım berbattı,ergenliğim berbattı..Belki büyümek istemiyorum..Bilmiyorum..Bu düşünce beni terkedecek mi?Hayatım hep böyle kaygılarla mı devam edecek...
 
Kusura bakmayın ama bir psikoloğa görünüm bence zira 30 yaş büyük bir yaş değil. Hele ölümle çağrıştırılacak bir yaş asla değil
Genç yaşta yakınlarımı kaybettim,ailemle yaşıyorum bir yıldır .Onlardi da sürekli yaşlanmaktan ,ölümden bahsediyor sürekli.Beş yıl yaşasak ,on yolu görür müyüz muhabbeti filan yapılıyor.Evlere kapandık..Bunaldım ..
Psikologlar çok pahalı.250 den aşağı yok..maddi gücüm de yok..Düzenli olarak gidiyordum ama şehir değiştirdim..
 
Olum dedigimiz sey 20 sinde de bulabiliyor. 20 yasimda bir arkadasimi kaybetmistim. Her seyin yolunda oldugu zamanlarda bile bunu dusunmeniz hic normal degil. Kendi basiniza asamiyorsaniz destek alin derim. Hayat cok daha kotu zamanlar gosteriyor insana o zamanlarda nasil basedeceksiniz?
 
Olum dedigimiz sey 20 sinde de bulabiliyor. 20 yasimda bir arkadasimi kaybetmistim. Her seyin yolunda oldugu zamanlarda bile bunu dusunmeniz hic normal degil. Kendi basiniza asamiyorsaniz destek alin derim. Hayat cok daha kotu zamanlar gosteriyor insana o zamanlarda nasil basedeceksiniz?
Neden daha kötü zamanlar gösteriyor hayat işte?Her şey kötüye hazırlanmak için mi?
 
Genç yaşta yakınlarımı kaybettim,ailemle yaşıyorum bir yıldır .Onlardi da sürekli yaşlanmaktan ,ölümden bahsediyor sürekli.Beş yıl yaşasak ,on yolu görür müyüz muhabbeti filan yapılıyor.Evlere kapandık..Bunaldım ..
Psikologlar çok pahalı.250 den aşağı yok..maddi gücüm de yok..Düzenli olarak gidiyordum ama şehir değiştirdim..
Bu psikolojiyi taniyorum bende yakinlarimi kaybettim cekirdek ailem hayatta degil
Ama bakis acini degistirmen lazim öncelik bu sen hayattasin ve yaşiyorsun şu andasin gelecekte şu anin icinde bunu unutmamak gerek bazen kaybedeceklerimizde olucak ama hayat akarken devam edecek ve her dönem ayrı güzellikler olucak yaşama sımsıkı sarıl bize bahsedilen hayattan vazgecme cunku bir kez bu dunyadayiz
 
30 yaş şu dönemde oldukça genç bir yaş. Ömür ortalaması uzadı, tıp gelişti, hastalıklara çare bulunuyor artık. Bence yaşta değil sizde bir problem var, bence her yaşınız sorunlu değildir, siz biraz sorun yaratıyorsunuz gibi geldi.
 
Benim 20 yaslarim hic de güzel gecmedi. Hastalik, depresyon, panik atak, yeme icme bozuklugu vardi da vardi yani. Bugün ki kafam olsaydi bende bir sürü seyi farkli yapardim. Ama bugünki kafama tüm onlari yasayarak, kendimi gelistirerek geldim. Asıl hayatim 30 yasindan sonra basladi. Simdi bugün ki hayatimi mesut yasiyabiliyorsam bu 30 basinda umutsuzluga kapilmadigim icindir. Evlenip evlat sahibi de oldum. Bu ama hayatimin diger yani. Orasi da cok güzel ama kendimi yeniden insaa ettim ve bu hersey icin baslangicti. Ümidinizi yikmayin kendi ellerinizle. Istekleriniz hedefleriniz mi var? Iyi..kollari sivayin. Ölmeye yeterli kadar zamanimiz olacak vakti gelince
 
Hayallerimin tıkandığı noktadayım.Kurduğum hayallerde bile otuzumda olmadım.Bir türlü kabullenemedim.Keşke bu aklımla 20 li yaşlarda olsaydım diyorum.Yaşımdan başka hiç bir şeyi takmıyorum.
Ölüme yaklaşıyormuşum gibi geliyor.Kimin ne zaman öleceği belli olmaz ama ölmekten korkuyorum,belki yeterince yaşayamamaktan.Sanki yaşamaya doyamayacakmışım gibi..Annem babam artık yaşlanıyor.Ben de o yolda ilerliyorum.Sanki yaşlanınca insan mutsuzluğa daha çok yaklaşıyormuş gibi..Ölüm son değil,ama bu dünyanın sonu...Sonrasını bilmiyorum ve bu bilinmezlik beni korkutuyor.Evlenmedim,evlenmeyi istiyorum ,sonra sorumluluklar aklıma geliyor kaçıyorum.Bunalımdayım.Ölümden korkuyorum.Ölümsüzlük de çözüm değil..Ölüm de gerekli..Onu da kabul edemiyorum..Yaşlanmasak da yaşlanacağız..
Her şeyin yolunda olduğunu düşündüğümde bu düşünce aklımı kemiriyor.Yaşıtlarımın ikinci çocukları var ve ben hala yalnızım..
Otuz yaa..Kapı gibi 30...yirmili yaşlarım berbattı,ergenliğim berbattı..Belki büyümek istemiyorum..Bilmiyorum..Bu düşünce beni terkedecek mi?Hayatım hep böyle kaygılarla mı devam edecek...
Daha cok gencsınız.evlenmek bir başarı degil ki.
 
babam 72 yasinda, universitedeyken kendisine 100 maddelik bir bucket list yapmis. onu tamamlamaya calisiyor, bir yandan da aman acele etmeyeyim daha öldügüm mu var diyor. :KK70:

72 yas diyorum yani yolda gorseniz dayi olmeyi unutmus dersiniz biraz da yasindan yasli gorunur ama adam yasamayi seviyor. babami dusununce sizin 30 yasinda oleceginizi dusunmenize hic anlam veremedim. cidden cok karamsarsiniz vakit kaybetmeden terapiye devam edin bence de.
 
X