21 yaşındayım ve 2 sene öncesine kadar "95" kiloydum, bu çok kötü ve utanç verici bir durumdu.
aslında önceleri kilom gayet yerindeydi. fakat annemin vefaatı, babamın başka bir bayanla evlenmesi derken tüm dengelerim bozuldu.
ergenlik döneminde çok fazla sorun yaşadım ve bu bir anda çok fazla kilo almama sebeb oldu.
kullandığım depresyon ilaçlarından dolayı sürekli uyuyan ve haraket etmekten nefret eden bir insan oldum.
artık bu durum önüne geçemiceğim bir hal almıştı, sürekli bir şeyler yemek istiyordum.
aşırı kilolarım hayatımın her alanında beni kısıtladı.
hepimizin zevk aldığı alışveriş, benim kabusumdu.
arkadaşlarımın gereksiz şakaları, etrafımdaki tanıdığım tanımadığım insanların garip tepkileri beni sürekli huzursuz ediyordu.
uzun süredir hiç tartılmamıştım, bir gün arkadaşımla şakalaşırken tartıya çıktım ve "95" yazısını gördüm? o an nefes alamadım sanki.
direk tartıya attım tabi suçu. :') yok canım bozuktur bu dedim.
ve sonrasında karar verdim zayıflamalıydım, o gün başladım rejime temmuz ayının başlarıydı.
çevremde ki bir çok kişiye rejime başladığımı ve zayıflıcağımı söyledim, kimseye inandırıcı gelmedi bir çoğu inşallah dedi alay edercesine tebessüm ederek.
ama ben kararlıydım ve zayıflıcaktım. çok az yemek yedim ilk günler, rüyamda yemek yiyordum her gece, sabahları uyanıp açım diye ağlıyordum. :')
bu bir süre böyle devam etti. salata, meyve yiyerek geçirdim ilk zamanları midem küçülsün diye bunu yapmalıydım.
her öğün 1 ekmek yiyen birisi için bu ne kadar zor bir durum siz düşünün. ilk zamanlar spor kesinlikle yapmadım çünkü haraket etmeyi gerçekten hiç sevmiyordum.
haraket etmek aslında beni çok yoruyordu, merdiven bile çıksam kalbimin atışı acayip hızlanıyor ve nefes alamıyordum.
aradan 2-3 ay geçti, pantolonlarımın belimden düşmesi beni mutlu ediyordu ama bu yetmezdi. daha çok zayıflamalıydım.
zayıfladığımı gördükçe azmim de arttı. daha da hırslandım, sporada başladım.
porsiyonları küçülttüm ve herşeyden samimi olarak söylüyorum yedim. tabi çok az.
spor derken öyle aşırı bir haraket yapmadım aslında hergün akşam kendime 20 dakika ayırdım o kadarcık.
hiç bir ilaç, çay veya başka bir ürün kullanmadım.
şubat ayına kadar hiç tartılmamıştım ama artık insanlar beni görünce şaşkınlık içerisinde bakıyor ve yok artık diyorlardı.
bir gün yengemle otururken ısrarı üzerine çıktım tartıya, ne göreyim? "55" evet ben başarmıştım, ben zayıflamıştım. bu beni çok mutlu etti.
8 ayda "40" kilo vermiştim, herkes bunun çok sağlıksız olduğunu ve bu kiloların 2 katını geri alıcağımı dile getirdi. bu durum beni karamsarlığa sürükledi çoğu zaman.
şuan rejimi bırakalı tamı tamına 2 yıl oluyor. rejimi bıraktığım ilk 2 ay 5 kilo aldım korktum devamı gelicek diye ama çok şükür gelmedi.
2 yıldır 59-60 kilo arasında gidip geliyorum. resimlerimi de göstermek isterim ama forumda yeniyim nasıl koyabiliceğim konusu hakkında hiç bir fikrim yok. /:
ama anlatırsanız koyabilirim.
yani demek istediğim; herşey kafada bitiyor, insan kararlıysa eğer bunun devamı geliyor. yeter ki isteyelim yapamıcağımız hiç bir şey yok. :') biz yeter ki karar verelim, hepimiz bunu yapabiliriz. ben başardım çünkü, sizde başarabilirsiniz.
ve ayrıca yardım ve moral isteyen herkese sonuna kadar destek olabilirim.
aslında önceleri kilom gayet yerindeydi. fakat annemin vefaatı, babamın başka bir bayanla evlenmesi derken tüm dengelerim bozuldu.
ergenlik döneminde çok fazla sorun yaşadım ve bu bir anda çok fazla kilo almama sebeb oldu.
kullandığım depresyon ilaçlarından dolayı sürekli uyuyan ve haraket etmekten nefret eden bir insan oldum.
artık bu durum önüne geçemiceğim bir hal almıştı, sürekli bir şeyler yemek istiyordum.
aşırı kilolarım hayatımın her alanında beni kısıtladı.
hepimizin zevk aldığı alışveriş, benim kabusumdu.
arkadaşlarımın gereksiz şakaları, etrafımdaki tanıdığım tanımadığım insanların garip tepkileri beni sürekli huzursuz ediyordu.
uzun süredir hiç tartılmamıştım, bir gün arkadaşımla şakalaşırken tartıya çıktım ve "95" yazısını gördüm? o an nefes alamadım sanki.
direk tartıya attım tabi suçu. :') yok canım bozuktur bu dedim.
ve sonrasında karar verdim zayıflamalıydım, o gün başladım rejime temmuz ayının başlarıydı.
çevremde ki bir çok kişiye rejime başladığımı ve zayıflıcağımı söyledim, kimseye inandırıcı gelmedi bir çoğu inşallah dedi alay edercesine tebessüm ederek.
ama ben kararlıydım ve zayıflıcaktım. çok az yemek yedim ilk günler, rüyamda yemek yiyordum her gece, sabahları uyanıp açım diye ağlıyordum. :')
bu bir süre böyle devam etti. salata, meyve yiyerek geçirdim ilk zamanları midem küçülsün diye bunu yapmalıydım.
her öğün 1 ekmek yiyen birisi için bu ne kadar zor bir durum siz düşünün. ilk zamanlar spor kesinlikle yapmadım çünkü haraket etmeyi gerçekten hiç sevmiyordum.
haraket etmek aslında beni çok yoruyordu, merdiven bile çıksam kalbimin atışı acayip hızlanıyor ve nefes alamıyordum.
aradan 2-3 ay geçti, pantolonlarımın belimden düşmesi beni mutlu ediyordu ama bu yetmezdi. daha çok zayıflamalıydım.
zayıfladığımı gördükçe azmim de arttı. daha da hırslandım, sporada başladım.
porsiyonları küçülttüm ve herşeyden samimi olarak söylüyorum yedim. tabi çok az.
spor derken öyle aşırı bir haraket yapmadım aslında hergün akşam kendime 20 dakika ayırdım o kadarcık.
hiç bir ilaç, çay veya başka bir ürün kullanmadım.
şubat ayına kadar hiç tartılmamıştım ama artık insanlar beni görünce şaşkınlık içerisinde bakıyor ve yok artık diyorlardı.
bir gün yengemle otururken ısrarı üzerine çıktım tartıya, ne göreyim? "55" evet ben başarmıştım, ben zayıflamıştım. bu beni çok mutlu etti.
8 ayda "40" kilo vermiştim, herkes bunun çok sağlıksız olduğunu ve bu kiloların 2 katını geri alıcağımı dile getirdi. bu durum beni karamsarlığa sürükledi çoğu zaman.
şuan rejimi bırakalı tamı tamına 2 yıl oluyor. rejimi bıraktığım ilk 2 ay 5 kilo aldım korktum devamı gelicek diye ama çok şükür gelmedi.
2 yıldır 59-60 kilo arasında gidip geliyorum. resimlerimi de göstermek isterim ama forumda yeniyim nasıl koyabiliceğim konusu hakkında hiç bir fikrim yok. /:
ama anlatırsanız koyabilirim.
yani demek istediğim; herşey kafada bitiyor, insan kararlıysa eğer bunun devamı geliyor. yeter ki isteyelim yapamıcağımız hiç bir şey yok. :') biz yeter ki karar verelim, hepimiz bunu yapabiliriz. ben başardım çünkü, sizde başarabilirsiniz.
ve ayrıca yardım ve moral isteyen herkese sonuna kadar destek olabilirim.