sorunlarımdan değil kaçmak sürekli düşünmekten yüzyüze olmaktan kafayı yicem. yıllardır böyleyim yıllardır hiç mutlu hissetmemişim sanki kendimi gibi geliyor. bir yandan da kızıyorum kendime bu ne karamsarlık diye, binlerce kere şükrediyorum ne dermansız dertler var, insanlar afetler depremler yaşıyor sen çok büyütüyorsun diyorum kendime. ama işte o his..o mutsuzluk ve ıskalamışlık hissi bi türlü gitmiyor..sis perdesi gittikçe kalınlaşıyor, zekamda bir sorun yok biliyorum yoksa üniversiteyi bitiremezdim sanırım, ama aklım azalıyor gibib geliyor, aptallaşıyorum yani, hiç bişeyi düşünemiyorum, yıllardır kitap okuyamıyorum çünkü konsantre olamıyorum, okuduklarımı anlamıyorum, sayfalar geçmişim ama aklım başka yerle uçmuş gitmiş okuduğumu anlamamışım. iki kere doktora gitmişliği var, çeşitli ilaçlar kullandım, ilkini hatırlamıyorum (!), ikinci tedaviyi de uzun iş seyahati nedeniyle kesmek zorunda kaldım. şimdi işsizim iş bulamıyorum, çünkü başvuru yapamıyorum, ödüm kopuyor görüşmeye çağıracaklar diye, sorumluluk alamıyorum, aldığım eğitime tecrübeye güvenemiyorum, hiç bişi bilmiyormuşum gibi geliyor. hiç bişeyden zevk almıyorum artık. bazı günler biraz iyi hissediyorum ama, manik depresifler gibi gelgitler oluyor.daha bi sürü yazacak şey var ama ...dessiris haklısın yazmak iyi geliyor, buraya yazmak bile iyi geldi biraz :)...herkese sevgiler