Sosyal Fobi

astarojna .!.:

temelde özgüven ve özsevgi eksikliği olduğuna inanıyorum. kendini sevmeyen insan başkasını da sevemiyor maalesef. sosyal fobiklerin çok duyarlı ve farkındalıklarının yüksek olduğuna inanıyorum. mükemmelliyetçi yanları da çok güçlüdür maalesef. hem kendine güvenmez hem de enteresan bir kibiri vardır. kimseyi beğenmez. ah bende bu fobi olmasaydı ben hepinizi geçerdim durumu vardır. tüm bunlar hayatını zorlaştırıyor işte.
sosyal fobi çok bela bir illet. yani fare fobisi olsa fareli ortamlardan kaçarsın görmeyiverirsin olur biter. ama bu öyle birşey ki sosyal ortamlardan kaçınamazsın. kaçınmamalısın da aksi halde hayatı ıskalıyorsun (benim gibi). amaan noolcak biraz utangaçsın işte insan içine karış geçer diyen insanları kınamıyorum, ama yaşayan bilir diyorum onlara. sosyal fobi basit bir utangaçlık değildir. çok daha fazlasıdır. telefonda konuşamazsın, iş hayatında tüm donanımına rağmen bir türlü kendini ıspatlayamaz, yükselemez. hayat arkadaşı bulamaz. karşı cinsle rahat rahat konuşamaz. sosyal fobisi depresyona yol açar, depresyon sosyal fobiyi derinleştirir, bööyle sürer gider...çare var mı? bilmiyorum...

Genişletmek için tıkla...

çok haklısın katılıyorum bu yazdıklarına.çnkü bnde de mükemmelliyrtçilik vardr.insanların bnm en ufak kusurumu bile görmelerini istemem.dalga geçmesinler beni mükemmel görsünler isterim.fakat bütün gözler üzerimde olduğu zamn da yerin dibine geçicek gibi hissederim kendimi.ve evet fobim olmasaydı hepinizi geçerdim düşüncesi herzaman bndede vardr.fena birşey onnla 2 senedr tanışıyorum.birgün geçicek diye bekliyorum başka da çözüm yolu bilmyrum

astarojna çok doğru dediklerin
ben çok çektim bu rahatsızlıktan. hala az da olsa çekiyorum. 2yıl önce mezuniyetimden hemen sonra bende yanlış giden brşeyler olduğunu sonunda kendime itiraf edebildim. bu asosyollik değildi. arkadaşlarım vardı, cool takıldığımı sanıyordum. yani etraftan öyle görünüyor olabilirdim. ama aynı zamanda çok sessiz diye tanımladıklarını da biliyorum. arkadaşlarım değil ama uzak çevre böyle görüyordu. ve hep mutsuzdum, kendimi bildim bileli böyleydi aslında. ve evet özgüvenim olmadığından yapmak istediklerimi yapamadım. ya da önceliği bi başkasına bıraktım.
sonuçta farkına varıp ne olduğunu anlamaya çalıştım. çok düşündüm, ne zamandan beri böyle hissettiğimi, nedenini..yavaş yavaş hatırladım. ufaklığımdan kalma izler. ilkokulda hoca tarafından sürekli şiddete uğrardım mesela. aileme ilk şikayet ettiğimde hatırlıyorum 7 yaşındaydım. hocaysa gözümün içine baka baka, yalan söylediğimi, ilgi çekmeye çalıştığımı söylemişti bizimkilere:). sonrasındaysa aileme bişey söyleyemedim. 4.sınıfa kadar da dayağa maruz kaldım. böylece pısırık, içinde sürekli şiddet ve öfke biriken ama dışarıya karşı hep utangaç ve duyarlı olmuştum. sonrasında bir de ergenlik girince, ve sosyal fobim yüzünden hakkımı arayamadığım durumlar...biriktiler haliyle. haksızlık karşısında susmamam gerektiğinin farkındaydım hep ama uzun bir süre susmak zorunda kalmışım. belli bir yaşa geldiğimde ve kendimi başarılı ve güvende hissettiğim bir dönemde, çok byük bir boşluk yaşadım. sebebi de eskiyi unutmaya çalışmammış. tek tek üzerlerine gittim. kızdım bağırdım ağladım yazdım..kolay olmadı. hele ki doktor yardımı olmadan kendimi telkin yöntemiyle daha iyi hissetmeye çalışmam..artık istediğim gibi biriyim. ancak ara sıra da olsa eski lüzumsuz çekingenlik nüksedebiliyor. tamamen kurtulmak istiyorum. sırrı bende gibi hissediyorum. yine de doktora gitmekte fayda var..
size de tavsiyem kendinizle konuşmanız. yazmak çok iyi geliyor. sorunlarınızı görmezden gelmeyin. ama onlarla da yaşamayın. onları unutabilmek için yeniden hatırladım. kendimi görmezden geldiğim her anı düşündüm. sırf kaybettiğiniz zamanı geri kazanmak için bir daha kendinizi üzmemeye çalışın..zaman öyle değerli ki..

sorunlarımdan değil kaçmak sürekli düşünmekten yüzyüze olmaktan kafayı yicem. yıllardır böyleyim yıllardır hiç mutlu hissetmemişim sanki kendimi gibi geliyor. bir yandan da kızıyorum kendime bu ne karamsarlık diye, binlerce kere şükrediyorum ne dermansız dertler var, insanlar afetler depremler yaşıyor sen çok büyütüyorsun diyorum kendime. ama işte o his..o mutsuzluk ve ıskalamışlık hissi bi türlü gitmiyor..sis perdesi gittikçe kalınlaşıyor, zekamda bir sorun yok biliyorum yoksa üniversiteyi bitiremezdim sanırım, ama aklım azalıyor gibib geliyor, aptallaşıyorum yani, hiç bişeyi düşünemiyorum, yıllardır kitap okuyamıyorum çünkü konsantre olamıyorum, okuduklarımı anlamıyorum, sayfalar geçmişim ama aklım başka yerle uçmuş gitmiş okuduğumu anlamamışım. iki kere doktora gitmişliği var, çeşitli ilaçlar kullandım, ilkini hatırlamıyorum (!), ikinci tedaviyi de uzun iş seyahati nedeniyle kesmek zorunda kaldım. şimdi işsizim iş bulamıyorum, çünkü başvuru yapamıyorum, ödüm kopuyor görüşmeye çağıracaklar diye, sorumluluk alamıyorum, aldığım eğitime tecrübeye güvenemiyorum, hiç bişi bilmiyormuşum gibi geliyor. hiç bişeyden zevk almıyorum artık. bazı günler biraz iyi hissediyorum ama, manik depresifler gibi gelgitler oluyor.daha bi sürü yazacak şey var ama ...dessiris haklısın yazmak iyi geliyor, buraya yazmak bile iyi geldi biraz :)...herkese sevgiler

@astarojna, seni çok iyi anlıyorum. hemen hemen aynı şeyleri hissediyoruz. aslında sosyalfobik olduğumu anlayınca bi anlamda sevinmiştim. çünkü en azından bunun bir adı olduğunu öğrenmiştim. başkalarında da görülebilen bir rahatsızlık. sonra başka forumlarda da okuduğumda tek olmadığımı anladım. garip bi his ama rahatlamıştım:)..tek değildim. değilsin..
tarif ettiğin şey hem mükemmelliyetçilik, hem özgüven eksikliği. aynısını ben de yaşıyorum. hem işe gitmemek için hiç bir sebep olmadığının farkındayım, etrafımda hiç haketmedikleri pozisyonlara getirilen insanlar var. onlardan aşağı olduğumu düşünmüyorum. ama bir yandan ne olursa olsun, nerden başlarsam başlayayım hep eksik bir yanımın bana sorun çıkaracağını, insanları hayal kırıklığına uğratacağımı sanıyorum. ama bu huzursuzluk yüzünden kendimi geliştirmek için bir çaba da harcayamıyorum çünkü sürekli konsantrasyonum dağılıyor. bir an umutla doluyorum ve başlıyorum birşeylere. ama sonrasında içimi tarifi zor bir hüzünle karışık kızgınlık ve umutuszluk kaplıyor. aklımın bir köşesinde ise bunun aslında gerçekler olduğu, ve kabullenmekte zorlandığım için mutsuz hissettiğim düşüncesi var.

ben bizdeki bu gelgitleri biraz içimizdeki düşman diye tanımlıyorum:) daha iyisini yapmaya çalışmak böylece eleştirilmekten kurtulmak ve daha iyi hissetmek adına içimizde bizi herkesten daha çok yerden yere vuran bir alt ben var gibi. onunla anlaşmalı önce..
kendimi eskisine nazaran daha iyi hissetmemin sebebi, başarısızlğın bir son olmadığını kabul etmem oldu. asıl mutsuz edenenin de denememek olduğunu gördüm. deneyip başarısız olunca en fazla bir süre üzülüyorsun ama hiç denememenin verdiği o boşluk hissi..asıl o belki de kendimize kızdıran..
bu arada dediğin gibi öyle büyük dertler var ki hayatta..utanıyorum böyle hissetmekten. ama kendimden bildiğim kadarıyla zaten başka dertlere sırt döndüğümüzden değil bu. aksine hayatım başkalarının dertlerine derman olmakla geçti. hiç pişman değilim. ama kendimi çok es geçmişim. çok geç farkına vardım..yapmamaya gayret ediyorum.
neyse. şimdilik bu kadar:)
ara ara burada dertleşmek de güzel:)..

Hernekadar inkar etsemde asosyalım.Butun gun ınsanlarla ugrasıyorum,iletisim kuruyorum ama bunların hepsı mecburı.İşten arta kalan zamanlar ıcın bır suru plan yapıyorum ama evden cıkmam mucıze,cıkarsamda tek basına.İnsanların gozlerıne bakarak konusamıyorum,telefon caldıgında urkuyorum acamıyorum,kendımı hep hakır goruyorum.Bır donem obezdım normal kıloma gelmeme ragmen,halen kendımı obez olarak goruyorum.Aşagılık kompleksım yuzunden bıreysel ılıskılerımde hep alttan alan ezılen taraf oluyorum ,kendıme hıcmı hıc guvenım yok.Sıhırlı bır degnek bana uzanmadıkca bırseyın degısecegınıde sanmıyorum

astarojna .!.:

sorunlarımdan değil kaçmak sürekli düşünmekten yüzyüze olmaktan kafayı yicem. yıllardır böyleyim yıllardır hiç mutlu hissetmemişim sanki kendimi gibi geliyor. bir yandan da kızıyorum kendime bu ne karamsarlık diye, binlerce kere şükrediyorum ne dermansız dertler var, insanlar afetler depremler yaşıyor sen çok büyütüyorsun diyorum kendime. ama işte o his..o mutsuzluk ve ıskalamışlık hissi bi türlü gitmiyor..sis perdesi gittikçe kalınlaşıyor, zekamda bir sorun yok biliyorum yoksa üniversiteyi bitiremezdim sanırım, ama aklım azalıyor gibib geliyor, aptallaşıyorum yani, hiç bişeyi düşünemiyorum, yıllardır kitap okuyamıyorum çünkü konsantre olamıyorum, okuduklarımı anlamıyorum, sayfalar geçmişim ama aklım başka yerle uçmuş gitmiş okuduğumu anlamamışım. iki kere doktora gitmişliği var, çeşitli ilaçlar kullandım, ilkini hatırlamıyorum (!), ikinci tedaviyi de uzun iş seyahati nedeniyle kesmek zorunda kaldım. şimdi işsizim iş bulamıyorum, çünkü başvuru yapamıyorum, ödüm kopuyor görüşmeye çağıracaklar diye, sorumluluk alamıyorum, aldığım eğitime tecrübeye güvenemiyorum, hiç bişi bilmiyormuşum gibi geliyor. hiç bişeyden zevk almıyorum artık. bazı günler biraz iyi hissediyorum ama, manik depresifler gibi gelgitler oluyor.daha bi sürü yazacak şey var ama ...dessiris haklısın yazmak iyi geliyor, buraya yazmak bile iyi geldi biraz :)...herkese sevgiler

Genişletmek için tıkla...

Ben de bu durumları yaşıyorum. İşe gidemiyorum gitsem de 1 ay dolmadan çıkıyorum, yapamıyorum. Kendime güvenim de yok hemde sıkılıyorum hemen, çalışamıyorum. Bugün doktora gittim ilaç verdi aynı zamanda terapi göreceğim. İyi geleceğine inanıyorum, düzelmekte istiyorum. Bur tür rahatsızlıkları yenmek için en büyük ilaç düzeleceğini istemek, inanmak ve doktora gidip tedavi görmek. Hem ilaç hem de terapi alırsam daha da çabuk düzeleceğime inanıyorum. 1 seneye bir şeyim kalmaz düzelirim umarım. Yoksa böyle giderse kafayı yiyeceğim. mafoldumben

çok zor bu problemle savaşmak yokmu bi iksir kullanalımda geçsi hemencik olanamzmı yani

bende sosyal fobiğim malesef topluluk içinde konuşamıyorum yeni tanıştığım birileriyle kaynaşamıyorum arkadaş olamıyorum bazen yürüken herkes bana bakıyomuş diye kendimi kasıyorum robot gibi yürüyorum

Bende de ayni problem var. Ama çabalayarak çoğunu aştim. Şu an sadece belirli durumlarda ortaya çikan bir rezil olma, hata yapma, dislanma, elestirilme korkum var. Yavas yavas bunu da atlatacagimi dusunuyorum. Kimse kendini yalniz hissetmesin arkadaslar aslinda tamamen bir beyin oyunu.

humanitarian_zepp .!.:

paylaşım için teşekkürler...gerçekten çok doğru bilgiler..benim de sosyal fobim vardı önceden psikyatr bu teşhisi koymuştu gerçekten de şimdi bakınca öyle olduğumu anlıyorum..eskiden bakkala bile gidemezdim,kapıyı açamazdım,telefonda asla konuşamazdım(daha yeni yeni atıyorum bunu üzerimden),insanların topluca bulundukları yerden mümkün olduğunca kaçardım,başımda biri dururken yazamaz,çizemezdim vs.. ama sonradan aştım bu durumu..bir arkadaşım beni alıp kalabalığın en fazla olduğu ortamlara soktu,reklam ve film çekimlerinde görev yaptım günden yüzlerce insanlarla muhattap olmak zorundaydım haliyle =))aynı zmnda tiyatro da yaptık beraber..ve insanlardan kaçmamayı öğrendim..artık çok daha rahat olduğum bir gerçek..en azından insanlar arasında kendime güvenerek dolaşıyorum ve mutluyum )

Genişletmek için tıkla...

Ne güzel bir arkadaş o, çok iyi yapmış cidden öyle bir arkadaşla aşılabilir bu durum, ilaçlarla çok zor