Merhaba öncelikle,
ben doğum yaptım kızım oldu ve doğum hikayemi sizlerle paylaşmak isterim..
08-09-08 sabahı eşimle uykusuz ve heyecanlı bişr gecenin ardından saat 7 gibi sezeryana girmek üzere kadıköy şifa hastanesinin yolunu tuttuk...Annem bizi hastanede bekliyordu annemi ve eşimi başka kimseyi istemediğimi herkese bildirmiştim, ben ayılmadan gelmeyin diye uyarmıştım.Benden 5 dakika sonra benim canım doktorum tansel çetinkaya geldi hastaneye...odama çıktım, lağman yada sonda takılmadı seni böylece alıcam dedi, bir süre sonra hasta bakıcılar geldi ve beni sedyeyle asansöre bindirdi, hepimiz çok heyecanlıydık, asansörde hep dua ettim allahım bebeğimi ve beni aydınlığa feraha çıkar diye, neyse anneme ve eşimde 1. katta bebeği 10 dk içinde görebileceklerini söylediler, onlarda merdivenlerden indi.bebeği 5 dakika sonra görmüşler annemler yani herşey o kadar hızlı olmuş...Neyse ben ameliyathaneye girdim, bir sürü asistan ve hemşire vardı içeride, ellerimi ve bacaklarımı bağladlar, iyiki epidural sezeryan olmamışım beni bir an önce bayıltmalarını istedim, çünkü oradaki o doktorun ve diğerlerinin hızlı, seri, ve konuşmadan hareket edişlerini görünce çok heyecanlandım. Anestezi uzmanına "beni nasıl bayıltıyorsanız öyle ayıltacaksınız dimi?" dedim, gülerek "evet" dedi, ve ben bayılmışım, ayıldığımda hala ameliyathanedeydim hatırlıyorum o anları, konuşmalar falanda aklımda, neyse odaya çıkarken hep bebeğimi sordum,"çok iyi dediler" devamlı "kaç kilo" diye sormuşum, son muayenede 3375 gr çıkmıştı, ki bu doğumdan 1 hafta önceydi fakat bebek 3175 gr doğdu, ultrason hep böyle yanıltıcı oluyormuş...
Ben odaya gelir gelmez hemen bebeği yanıma verip göğsümü açtılar ve emzirdiler,ben daha ayılmamıştım bile... Doğum yaptığım hastane "bebek dostu" hastanesiymiş ve dünya çapında ödülleri varmış, yeni doğan bebek hemşireleri belkide türkiyenin en bilgili hemşireleriydi, bana her konuda bildi verdiler, bebek nasıl yıkanırdan tutun nasıl emzirilire kadar ben öğreninceye kadar uygulamalı gösterdiler.Bu konuda çok iddalılar, bebek 2 gün boyunca 24 saat yanımda kaldı, hep anne yanında kalmalıymış, ve beni uyutmadı bir ara "bebeği alın nolur çok uykum var sütüm gelmiyor mama verin bebeğe" dediysem de hayır dinletemedim. Hatta çıkarken "bu hastane bebek dostu ama anne düşmanı aynı zamanda" demeden de geçemedim.
Bu arada bebeğim doğduğunun 2. gününde teyzemin omuzundayken ve teyzem onun sırtını sıvazlarken bir anda morardı, yataktan bir kalkışım ve hastanenin koridorlarında bir koşuşum var görmeliydiniz, ben ki dikişlerimden dolayı tuvalete bile zor kalkan kadın onu öyle görünce çok korktum, ortalığı ayağa kaldırdım çocuk doktorları falan geldi hemen, olur bu dediler, tükürüğünü yutamamıştır falan dediler ama ben ağlama krizine girmiştim bi kere beni zor sakinleştirdiler, onu kaybedicem diye çok korktum.Halada o korkuyu atamadım uyurken devamlı ona bakıyorum, inşallah bir daha olmaz, onu çok seviyorum, o benim yavrum, allahım bu duyguyu herkese nasip et, tek sorunum çok uykusuzum
tam 5 gündür uyumadım, sinirlerim harap oldu.Onu mor görmek beni çok etkiledi, kabusum oldu, belki bir an için apne yapmış nefes alamamış da olabilir dediler, ya bir daha olursa ve ben görmezsem müdehale edemezsem???Allahım sen nazlımı koru...
Buradan öncelikle doktorum olan ama aynı zamanda hem ağbim hem babam hem psikoloğum tansel çetinkayaya, sonra bana a'dan z'ye herşeyi öğretmeye çalışan ilknur hemşireye, canım anneme ve beni hiç yalnız bırakmayan canım eşime, en son da beni hastaneye gelip ziyaret eden kk dan tanıdığım ve çok sevdiğim canım arkadaşım zeyhata ve sema ya çok teşekkür ediyorum..Bu arada lahusa sendromuna girmek üzereyim, her an ağlıyorum ama bence bu uykusuzluktan oluyor...Anne olmak çok güzel ama size muhtaç kuş kadar bir yavrunuzun olması çok kaygılandırıcı...Keşke o morarma olayını yaşamasaydım bu bende çöküntü yarattı, bebeğinde bu durumu yaşayan arkadaşlar varsa bana yazsınlar çok sevinirim.Bu arada sezeryan olacaklar iki kere düşünsün demeden de geçemeyeceğim...
ben doğum yaptım kızım oldu ve doğum hikayemi sizlerle paylaşmak isterim..
08-09-08 sabahı eşimle uykusuz ve heyecanlı bişr gecenin ardından saat 7 gibi sezeryana girmek üzere kadıköy şifa hastanesinin yolunu tuttuk...Annem bizi hastanede bekliyordu annemi ve eşimi başka kimseyi istemediğimi herkese bildirmiştim, ben ayılmadan gelmeyin diye uyarmıştım.Benden 5 dakika sonra benim canım doktorum tansel çetinkaya geldi hastaneye...odama çıktım, lağman yada sonda takılmadı seni böylece alıcam dedi, bir süre sonra hasta bakıcılar geldi ve beni sedyeyle asansöre bindirdi, hepimiz çok heyecanlıydık, asansörde hep dua ettim allahım bebeğimi ve beni aydınlığa feraha çıkar diye, neyse anneme ve eşimde 1. katta bebeği 10 dk içinde görebileceklerini söylediler, onlarda merdivenlerden indi.bebeği 5 dakika sonra görmüşler annemler yani herşey o kadar hızlı olmuş...Neyse ben ameliyathaneye girdim, bir sürü asistan ve hemşire vardı içeride, ellerimi ve bacaklarımı bağladlar, iyiki epidural sezeryan olmamışım beni bir an önce bayıltmalarını istedim, çünkü oradaki o doktorun ve diğerlerinin hızlı, seri, ve konuşmadan hareket edişlerini görünce çok heyecanlandım. Anestezi uzmanına "beni nasıl bayıltıyorsanız öyle ayıltacaksınız dimi?" dedim, gülerek "evet" dedi, ve ben bayılmışım, ayıldığımda hala ameliyathanedeydim hatırlıyorum o anları, konuşmalar falanda aklımda, neyse odaya çıkarken hep bebeğimi sordum,"çok iyi dediler" devamlı "kaç kilo" diye sormuşum, son muayenede 3375 gr çıkmıştı, ki bu doğumdan 1 hafta önceydi fakat bebek 3175 gr doğdu, ultrason hep böyle yanıltıcı oluyormuş...
Ben odaya gelir gelmez hemen bebeği yanıma verip göğsümü açtılar ve emzirdiler,ben daha ayılmamıştım bile... Doğum yaptığım hastane "bebek dostu" hastanesiymiş ve dünya çapında ödülleri varmış, yeni doğan bebek hemşireleri belkide türkiyenin en bilgili hemşireleriydi, bana her konuda bildi verdiler, bebek nasıl yıkanırdan tutun nasıl emzirilire kadar ben öğreninceye kadar uygulamalı gösterdiler.Bu konuda çok iddalılar, bebek 2 gün boyunca 24 saat yanımda kaldı, hep anne yanında kalmalıymış, ve beni uyutmadı bir ara "bebeği alın nolur çok uykum var sütüm gelmiyor mama verin bebeğe" dediysem de hayır dinletemedim. Hatta çıkarken "bu hastane bebek dostu ama anne düşmanı aynı zamanda" demeden de geçemedim.
Bu arada bebeğim doğduğunun 2. gününde teyzemin omuzundayken ve teyzem onun sırtını sıvazlarken bir anda morardı, yataktan bir kalkışım ve hastanenin koridorlarında bir koşuşum var görmeliydiniz, ben ki dikişlerimden dolayı tuvalete bile zor kalkan kadın onu öyle görünce çok korktum, ortalığı ayağa kaldırdım çocuk doktorları falan geldi hemen, olur bu dediler, tükürüğünü yutamamıştır falan dediler ama ben ağlama krizine girmiştim bi kere beni zor sakinleştirdiler, onu kaybedicem diye çok korktum.Halada o korkuyu atamadım uyurken devamlı ona bakıyorum, inşallah bir daha olmaz, onu çok seviyorum, o benim yavrum, allahım bu duyguyu herkese nasip et, tek sorunum çok uykusuzum
tam 5 gündür uyumadım, sinirlerim harap oldu.Onu mor görmek beni çok etkiledi, kabusum oldu, belki bir an için apne yapmış nefes alamamış da olabilir dediler, ya bir daha olursa ve ben görmezsem müdehale edemezsem???Allahım sen nazlımı koru...
Buradan öncelikle doktorum olan ama aynı zamanda hem ağbim hem babam hem psikoloğum tansel çetinkayaya, sonra bana a'dan z'ye herşeyi öğretmeye çalışan ilknur hemşireye, canım anneme ve beni hiç yalnız bırakmayan canım eşime, en son da beni hastaneye gelip ziyaret eden kk dan tanıdığım ve çok sevdiğim canım arkadaşım zeyhata ve sema ya çok teşekkür ediyorum..Bu arada lahusa sendromuna girmek üzereyim, her an ağlıyorum ama bence bu uykusuzluktan oluyor...Anne olmak çok güzel ama size muhtaç kuş kadar bir yavrunuzun olması çok kaygılandırıcı...Keşke o morarma olayını yaşamasaydım bu bende çöküntü yarattı, bebeğinde bu durumu yaşayan arkadaşlar varsa bana yazsınlar çok sevinirim.Bu arada sezeryan olacaklar iki kere düşünsün demeden de geçemeyeceğim...
Son düzenleme:
