Siz napardiniz
- Konu Sahibi eda_18
- Başlangıç Tarihi
- Katılım
- 26 Ekim 2022
- Mesajlar
- 943
- Emoji Skoru
- 1.553
- Puanlar
- 43
Çocuğuna görüş hakkı istemek yerine niye yanına almıyorsun. Aileni neden ikna etmek için daha fazla çaba harcamıyorsun?
Onu almak istemiyorum çünkü evli olduğum kişi de ailesi benim ailemde dahil çocuğuma karşı ilgililer onun burda daha mutlu olucagini biliyorum 6 yaşında ben onunla görüşmek için herşey yapicam ama şuan bu durumda yapamıyorum sevmediğim bı adamla aynı evin içinde nefes almak sürekli azar işitmek
Bencilsin. Hiç bir çocuğa annesi haricinde bir başkası annelik edemez. Evliliğinde mutlu olmayabilirsin ama bunun faturasını çocuğuna kesemezsin. Hayatını değiştirmek istiyorsan önce kendine yeni bir düzen kur ama bu düzeni çocuğun içinde varolacak şekilde kur. O çocuk bu hayata senin rahminden gelmişken, bu kadar silip atmak nasıl kolay olabilir ki?
Çocuğumu silicem şeklinde bı yazı yazmadım bu psikolojiyle ona zarar veriyorum o benim hayatımda her zaman olucsk ben asla ondan vazgeçmem çocuğum için kendime bı düzen kurucam onun iyi bakilmicagini bilsem asla ardimdada birakmam cumlelerinizi kurarken dikkatli seçin beni iki dakkada annesizlikle yargılamadan önce çünkü buraya yazıyorum nasi bı psikolojiyle yazdığımı bilmiyosunuz yazdıklarımin mukkemel olmasını beklemeyin
2 cocuk annesi olarak yazıyorum zaten. Pskilojiniz iyi durumda olmayabilir. Ama çocuğunuzu bir gün bile arkanızda bırakmaya tahammül edebiliyorsunuz.
Kendi konforunuzdan önce çocuğunuzun ki gelir.
Onun "terk etmiş anne" psikolojisini hesap edebiliyor musunuz?
Ben 3 hafta annemin rahatsizlandiginda yanında refakatçi kalmak zorundaydım tek cocuk olduğum için. Hala oğlum (9 yaşında şu an) arada bana gelip "anne seni kaybetmekten çok korkuyorum" der ve ben uzun uzun ona beni asla kaybetmeyecegini anlatırım.
Benim durumum zorunlu bir haldi. Eşim ve tüm büyüklerimiz çocuklarımın yanında kalıp destek oldular. Ama hiç kimse o minicik yürekten annenin yokluğunun ona ne acı yaşattığını sokemedi.
Bilmem anlatabildim mi?
Her çocuk aynı değildir ikincisi yaşamadığınız bı durum karşısında bu kadar rahat konuşmanızı anlayamıyorum çünkü şunu unutuyosunuz hiçbir anne çocuğunu bırakmak istemez ben uyku uyumayı unuttum eşiniz sizi kolunuzdan tutup diğer duvara vurdumu hiç yada çocuğunuz size anne seni hep aglatiyolar dedimi bunları yaşadınız mı peki çocuğum benden çok babasına düşkündür herşeyiyle ben ilgilenirim bunları düşünüyorum düşünmekten uyuyamıyorum artık iyi değil mukkemmelde baksalar ben ona hasret olucam bu beni etkiliyo herşeyden çok ama yapamıyorum
Bilmediğim bir konuda yorum yapmıyorum.
Siz eğer kendiniz için güvenli bir ortamda değilseniz çocuğunuz da güvende değildir. Onun bunun iyi bakması önemli değil.
Siz kendinize yol çizerken çocuğunuzu da bırakmayın kimselere diyorum.
Çocuklar aynıdır. Hepimiz çocukluk travmalarimizin esiriyiz.
Anlamiyosunuz benim ailem bana kan kustururken ona dokunmaya kıyamaz eşimin ailesi de öyle bu adam çocuğunun yanında annende böyle zaten diye konuşmalar yapan biri çocuğuna zarar vericek biri değil ama beni canımdan bezdirdi defalarca konuşan düzelsin diye uğraşan bendim ailemin gözünde beni kötüleyen bı adam var karşımda
Benzer Konular
