- 16 Haziran 2009
- 4.014
- 8
22 Mart 2010 Pazartesi sabah saat yedi sularında tam 39+6 günlük iken eşimi işe gitmesi için uyandırdığımda
kendimde lavobaya kalktım ve suyumun geldiğini farkettim sonrasında hemen duşa girdim
suyum gelmeye devam ediyordu fakat hiç sancım-ağrım yoktu...
Eşim bana, ben ona sürekli panik yapma deyip duruyorduk... :1shok:
Doktorumu arayıp durumu söyledim hemen hastaneye git dedi...
Bugün müydü Allah'ım dokuz aydır karnımda taşıdığım minik adamla tanışacağım gün... mafoldumben
Giyindik, valizimizi aldık eşim fotoğrafımı çekiyor bende dualar ediyordum evimizden çıkarken...
Hastaneye varmamız 10 dk. bile sürmedi...
Nöbetçi doktor tarafından muayne edildim... Suyum gelmeye devam ediyor...
Açılma 2-3 cm civarında...
Derken yatışımız yapıldı ve odaya geçtik...
Hastane yakınında oturan ablamda hemen yanımıza geldi...
Ben kimseye haber verilmesin istemiştim fakat öyle olmadı...
Duyan hastaneye gelmeye başladı...
Doktorum geldi bir muayne daha...
ve saat dokuz sularında kendi sancım olmadığından suni sancı verilmeye başlandı..
ilk başlarda çok iyiydim gülüyor konuşuyordum herkesle...
sancılarım artmaya başladı arada yapılan muaynelerde herkes dışarı çıkıyor sonra yine giriyorlardı..
insanların beni o halde görmesi psikolojik olarak beni bitirdi
kendimi kasıyordum ağlamaya başlamıştım...
saat bir sularında yapılan muayne de açılma üç buçuk cm olmuştu...
ben artık kıvranıyordum ve sezeryan olmak istiyorum demeye başladım...
suni sancı kesildi.. sanırım kendi sancılarımda başlamıştı ki hiç rahatlamadım...
hemen gelip sonda taktılar ve ameliyathaneye götürüldüm...
genel anestezi sonucu kendime geldiğimde nedendir bilinmez
nefes alamıyorum diyordum ki gerçekten de alamıyordum...
ameliyattan çok sonra çıkmışım dışardakiler çok merak etmişler...
o günün gecesine kadar oksijen verildi bana...
odama getirildiğimde bebeğimi gördüm ama nefes problemi yaşadığım için
o anları hayal-meyal hatırlıyorum...
hayatımın en güzel günü en kötü günüyle birleşmişti adeta...
sağ bacağımda şişten gözkmüyordu... göbeğimse sanki hiç doğurmamışım gibiydi...
her gelen içerde bir tane daha kalmış diye espri yapıyordu... :umursamaz:
hastane seçimimin ne kadar yanlış olduğunu şimdi anlıyorum...
çünkü ben sancı çekerken sondam takılırken asistanlara kobay olmuştum...
bunları yazarken niyetim kimseyi korkutmak değil...
sezeyandan sonra pek acı çekmedim ilk ayağa kalkma-tuvalete gitme vs. gibi şeyler
vız geldi bana suni sancının acısından sonra...
hamileliğimin başından beri o kadar direttim normal doğum istiyorum diye
şimdi düşünüyorumda odamda o kadar insan olmasaydı
ve ben kendimi o derece kasmasaydım
doktorum benimle biraz ilgilenip ikna etseydi...
belki normal doğurabilirdim...
ama nasip işte
insan bir şeyden korkmamalı dokuz ay boyunca hep korktuğum şey başıma geldi...
suni sancı çekip sezeryan olmak...
Rabb'ime şükürler olsun bebikim evimizde sağlıklı , ben de sağlığıma kavuştum...
Gerisi çok da önemli değil aslında...
Bebikim 3.450 gr 50 cm olarak dünyaya geldi...
Kendisiyle tanışmak isterseniz buyrun...
ışte bu minik adam dünyamıza geldiği günden beri
huzur ve mutluluğun adı...
Rabb'im annelik duygusunu tatmak isteyen herkese hayırlı evlatlar nasip eylesin...
Bu gerçekten insanın cennete gideceğine dair umudunu fazlalaştıran bir durummuş
Boşuna cennet annelerin ayakları altında değilmiş...
Çok kutsalmış annelik...
Anne olunca anladım...
Darısı bebeğini bekleyenlerin başına sağlıkla inşallah...
Son düzenleme:
