- Konu Sahibi kaderim_48
- #1
Uzun yıllar sevilmeyi bekledim durdum. Yaş kırklara geldi beklemeye devam ediyordum. Beni kimse sevmiyor diye bunalımlara girdim. Çünkü kimseden sözlü ya da davranışsal bir sevgi alamıyor, hissedemiyordum. Sevilmediğini düşünmek kadar acı veren başka bir duygu yoktur sanırım. Sevgisiz nasıl yaşayabilirdim ki? Ekmek kadar, su kadar, hava kadar muhtactım sevgiye. Böyle bir durumda nasıl neşeli ve mutlu olabilirdim ki? Duygularıma, düşüncelerime dolayısıylada davranışlarıma olumsuzluk hakim oldu. Hayat bir yük olmaya başlamıştı ki birden farklı düşünmeye başladım ve kendimi sorguladım: Ben niçin sevilmeyi bekliyorum? Sevmek için sevilmek zorunluluk mudur? Herkes aynı şeyi yaparsa ortada sevgi diye bir şey kalır mı? Sevmek için niye illa da bir koşul öne sürüyorsun?..
Bu soruların yanıtını içimde verdiğim an rahatladım. Sanki yeniden doğmuş gibiyim. Çünkü koşulsuz sevmeyi öğrendim. Artık sevmek için sevilmeyi beklemiyorum. Sizde deneyin. Vermek, almaktan üstündür.. sizde denerseniz göreceksiniz....
:sm_cool::sm_cool::sm_cool:
Bu soruların yanıtını içimde verdiğim an rahatladım. Sanki yeniden doğmuş gibiyim. Çünkü koşulsuz sevmeyi öğrendim. Artık sevmek için sevilmeyi beklemiyorum. Sizde deneyin. Vermek, almaktan üstündür.. sizde denerseniz göreceksiniz....
:sm_cool::sm_cool::sm_cool: