- 5 Mayıs 2009
- 894
- 147
Kim en cok severse bizi, o bize en kiyamayandir, cunku sevmek, kiyamamaktir. En cok kim kiyamaz bize?
Esimiz mi, cocugumuz mu, sevgilimiz mi, en buyuk askimiz mi, kardesimiz mi, esimiz dostumuz, arkadasimiz mi?
HAYIR!
Koskoca bir hayir iste! Bize en cok annelerimiz kiyamaz! Cunku en cok onlar sever bizi.
Sanat askla doludur, en buyuk eserler askla yazilmistir, yapilmistir, bu dogru. Ama ask oldurur de cogu zaman, hasta da eder, ser-sefil de eder, ama “anne” sevgisi yasatir.
O dunyanin en lezzetli, en uygun sicakliktaki, en sevgi dolu besinini “ana sutunu” verdigi gibi verir sevgisini, kendiliginden, yumusacik, hic karsilik beklemeden.
Anne yavrusuna hic kiyamadigi gibi, hic kirilmaz da ona, yine kiyamadigindan, o uzulmesin diye kirilmaz. Bir de, yuregi o kadar yumusak, o kadar yumusaktir ki, ondan kirilmaz.
Annenin hicbir beklentisi yoktur yavrusundan, hicbir talebi de yoktur. Kolay kolay belli etmez , derdini, kederini, hastaligini, isteklerini.
Sanki bir tek “sevgi,saygi,ilgi” bekler gibi gelse de, ondan bile vazgecer bazen, cocuguna yuk ve sorun olmamak icin.
Size herkes kiyabilir, sizi herkes kirabilir, en sevdiginiz, askindan deliye donup, ugruna omrunu verdiginiz, anadan babadan tatli dediginiz yar, elinizdekini avucunuzdakini yollarina serdiginiz evlatlariniz.. Ama anne.. Anne hic kiyamaz yavrusuna, cunku en cok o sever.. Bir gun ikinci plana dusecegini, hatta unutulacagini bile bile, hic esirgemeden, hic kisitlamadan, hicbir sart kosmadan irmaklar gibi akitir sevgisini.
Cunku o annedir!
Bu ozellik yalniz annelere verilmistir. O her seye bunun icin katlanir, o her seyi yuze vurmayisi, o pek cok seyi gormezden gelisi, o sahane suskunlugu bu yuzdendir.
Herkes icin en buyuk temennim; “anne” sevgisi gibi,”kiyamayan” sevgiler…
Alıntı : Emeli Hicran
Esimiz mi, cocugumuz mu, sevgilimiz mi, en buyuk askimiz mi, kardesimiz mi, esimiz dostumuz, arkadasimiz mi?
HAYIR!
Koskoca bir hayir iste! Bize en cok annelerimiz kiyamaz! Cunku en cok onlar sever bizi.
Sanat askla doludur, en buyuk eserler askla yazilmistir, yapilmistir, bu dogru. Ama ask oldurur de cogu zaman, hasta da eder, ser-sefil de eder, ama “anne” sevgisi yasatir.
O dunyanin en lezzetli, en uygun sicakliktaki, en sevgi dolu besinini “ana sutunu” verdigi gibi verir sevgisini, kendiliginden, yumusacik, hic karsilik beklemeden.
Anne yavrusuna hic kiyamadigi gibi, hic kirilmaz da ona, yine kiyamadigindan, o uzulmesin diye kirilmaz. Bir de, yuregi o kadar yumusak, o kadar yumusaktir ki, ondan kirilmaz.
Annenin hicbir beklentisi yoktur yavrusundan, hicbir talebi de yoktur. Kolay kolay belli etmez , derdini, kederini, hastaligini, isteklerini.
Sanki bir tek “sevgi,saygi,ilgi” bekler gibi gelse de, ondan bile vazgecer bazen, cocuguna yuk ve sorun olmamak icin.
Size herkes kiyabilir, sizi herkes kirabilir, en sevdiginiz, askindan deliye donup, ugruna omrunu verdiginiz, anadan babadan tatli dediginiz yar, elinizdekini avucunuzdakini yollarina serdiginiz evlatlariniz.. Ama anne.. Anne hic kiyamaz yavrusuna, cunku en cok o sever.. Bir gun ikinci plana dusecegini, hatta unutulacagini bile bile, hic esirgemeden, hic kisitlamadan, hicbir sart kosmadan irmaklar gibi akitir sevgisini.
Cunku o annedir!
Bu ozellik yalniz annelere verilmistir. O her seye bunun icin katlanir, o her seyi yuze vurmayisi, o pek cok seyi gormezden gelisi, o sahane suskunlugu bu yuzdendir.
Herkes icin en buyuk temennim; “anne” sevgisi gibi,”kiyamayan” sevgiler…
Alıntı : Emeli Hicran