uyudum uyandim ama icimdeki sıkıntıdan kurtulamadim. esim gelsin konusalim diye bekledim..gec gelecekmis. konusmassam duramayacagim sanirim buraya yazmaya karar verdim.
esas sıkıntım is mi desem is ortamindaki insanlar mi desem hayat mi desem. yoksa baslikdaki gibi ciddi ciddi artik saplanti haline mi getiriyorum? bir psikologa falan mi gitsem diye yataktan kalktim.
ayni isyerinde 6 yildir bulunuyorum. her turlu haksizliga vs tahammul etmeye calisiyorum. kurumum en cok haksizlik adaletsizlik dönen kurumlardan biri oyle diyeyim. genel olarak beceri yetenekle degil dayi teyze iliskisiyle yürüyor isler.
konut kredim var. itiraz etsem cogu sey ya duzelmeyecekti yada en kotu senaryo isimden olabilirdim ve kredim ciddi sıkıntıya girerdi.
birde yapim geregi cok tartismayi sevmiyorum. haklı bile olsam uste de ciksam tartisma sonunda mutlu olmuyorum. birde diyorum ya oyle bir kurum ki müdürün bile bazi seylere gucu yetmiyo. bazi insanlarin cirkefliginden o da korkuyor.
evet sorunum bazi insanların cirkefligi baskinligi ile isleri hep lehine halletmesi. dolayisiyla benim aleyhime olmasi. bir degil iki degil hep olunca artik birikti. surekli bana haksizlik yapiliyo psikolojisine büründüm.
en cok hep ben calisiyormusum gibi hissediyorum. histen ote biliyorum goruyorum. eskiden "ben maasimin hakkini vermeliyim. baskasi beni ilgilendirmez. ben eski isimle su anki isime bakarim. kiyas yaptigimda burasi iyi. maasimin hakkini vermeliyim " derdim. o zaman cocugum yoktu. daha rahat ustesinden gelebiliyordum.
simdi cocugum var. hakkimi savunmadigim her an ona haksizlik yapiyormusum gibi geliyor. aslinda ben olmasi gereken bir calisanim diye dusunuyorum. ama digerleri uyaniklik yapinca, ben hep kendimi en cok calisan bulup ayni maasi alinca, artik kaldiramiyorum.
hayatim sadece is oldu sanki. is disinda bisi yapamiyorum zaten. yogunlugum artikca , haksizliklari gordukce saplantim artiyor sanirim.
bugun benden bi ust olan sorumluya konuyu actim. anladi beni. ortami o da biliyo. ama rahatlamadim nedense. eve geldigimden beri icimde sıkıntı.
cunku dedigim kisilere eski mudurun bile gucu yetmiyordu ki. yani allem edilecek kallem edilecek gene benim calisma programim en kotu olacak diye düşünüyorum. zaten o kadar baskin biri ki. isten dogru duzgun anlamadigi halde ,hep kendisinin en iyi yaptigini dusunup ,kendi kararlarini bastırmaya calisan biri bahsettigim ensesi kalin kisi.
ben sanki tek kisiye saplanip kalmisim gibi hissediyorum artik. ama oyle seyler duyuyorum ki yuhh artik bu kadar mi olur diyorum kendi kendime. bu kadar mi açık secik haksizlik olur. detay veremiyorum desifre olmamak adina.
her toplanti doneminde cok uzuluyorum. bu konulari aklimdan atamiyorum. hayati kendime dar ediyorum adeta.
ve ahh esim. birde o var. kendi esini yapmaya calisiyor. odeme alamiyordu bi suredir. bugun almis. nerdeyse 3 aydir odeme alamiyordu. baya yüklü odeme almis. ama borcuydu harciydi elemana verilen paraydi 3 bin kalmis eline. tek ay degil ama bu para. Düşünün 3 aylik sayılır. baska bi firmadan daha alacak ama ondan bu kadar alamaz. yani o aylik gelirini ,(giderlerini hesaplamadigindan) 4 bin falan saniyor ama aslinda anca 1500 maas almis oluyo. sigortasi da yok. normal bir ise girse cok daha fazla kazanacak.
incik cincik daginik anlattım ama icim oyle sıkılıyor ki. kredim bitince isi birakmak istiyorum. hem illa dedikodu yapmis oluyorum. cunku ayricalik yapilan kisi hakkinda illa biriyle konusuyorum. arkadasimla falan konusuyorum bak su oluyo bu oluyo gibisinden. konuştuklarım da isten. yani hem maneviyatimi kaybediyorum. bu ben degilim. karakterim durusum vs herseyim kayboluyor sanki. ben böyle degildim. bana fayda vermeyen huzur vermeyen is olmaz olsun diyorum amaa esim de hic guven vermiyor nasil olacaksa.
surekli endiseli saplantili biri gibi oldum. saplanti mi ki bu?
esas sıkıntım is mi desem is ortamindaki insanlar mi desem hayat mi desem. yoksa baslikdaki gibi ciddi ciddi artik saplanti haline mi getiriyorum? bir psikologa falan mi gitsem diye yataktan kalktim.
ayni isyerinde 6 yildir bulunuyorum. her turlu haksizliga vs tahammul etmeye calisiyorum. kurumum en cok haksizlik adaletsizlik dönen kurumlardan biri oyle diyeyim. genel olarak beceri yetenekle degil dayi teyze iliskisiyle yürüyor isler.
konut kredim var. itiraz etsem cogu sey ya duzelmeyecekti yada en kotu senaryo isimden olabilirdim ve kredim ciddi sıkıntıya girerdi.
birde yapim geregi cok tartismayi sevmiyorum. haklı bile olsam uste de ciksam tartisma sonunda mutlu olmuyorum. birde diyorum ya oyle bir kurum ki müdürün bile bazi seylere gucu yetmiyo. bazi insanlarin cirkefliginden o da korkuyor.
evet sorunum bazi insanların cirkefligi baskinligi ile isleri hep lehine halletmesi. dolayisiyla benim aleyhime olmasi. bir degil iki degil hep olunca artik birikti. surekli bana haksizlik yapiliyo psikolojisine büründüm.
en cok hep ben calisiyormusum gibi hissediyorum. histen ote biliyorum goruyorum. eskiden "ben maasimin hakkini vermeliyim. baskasi beni ilgilendirmez. ben eski isimle su anki isime bakarim. kiyas yaptigimda burasi iyi. maasimin hakkini vermeliyim " derdim. o zaman cocugum yoktu. daha rahat ustesinden gelebiliyordum.
simdi cocugum var. hakkimi savunmadigim her an ona haksizlik yapiyormusum gibi geliyor. aslinda ben olmasi gereken bir calisanim diye dusunuyorum. ama digerleri uyaniklik yapinca, ben hep kendimi en cok calisan bulup ayni maasi alinca, artik kaldiramiyorum.
hayatim sadece is oldu sanki. is disinda bisi yapamiyorum zaten. yogunlugum artikca , haksizliklari gordukce saplantim artiyor sanirim.
bugun benden bi ust olan sorumluya konuyu actim. anladi beni. ortami o da biliyo. ama rahatlamadim nedense. eve geldigimden beri icimde sıkıntı.
cunku dedigim kisilere eski mudurun bile gucu yetmiyordu ki. yani allem edilecek kallem edilecek gene benim calisma programim en kotu olacak diye düşünüyorum. zaten o kadar baskin biri ki. isten dogru duzgun anlamadigi halde ,hep kendisinin en iyi yaptigini dusunup ,kendi kararlarini bastırmaya calisan biri bahsettigim ensesi kalin kisi.
ben sanki tek kisiye saplanip kalmisim gibi hissediyorum artik. ama oyle seyler duyuyorum ki yuhh artik bu kadar mi olur diyorum kendi kendime. bu kadar mi açık secik haksizlik olur. detay veremiyorum desifre olmamak adina.
her toplanti doneminde cok uzuluyorum. bu konulari aklimdan atamiyorum. hayati kendime dar ediyorum adeta.
ve ahh esim. birde o var. kendi esini yapmaya calisiyor. odeme alamiyordu bi suredir. bugun almis. nerdeyse 3 aydir odeme alamiyordu. baya yüklü odeme almis. ama borcuydu harciydi elemana verilen paraydi 3 bin kalmis eline. tek ay degil ama bu para. Düşünün 3 aylik sayılır. baska bi firmadan daha alacak ama ondan bu kadar alamaz. yani o aylik gelirini ,(giderlerini hesaplamadigindan) 4 bin falan saniyor ama aslinda anca 1500 maas almis oluyo. sigortasi da yok. normal bir ise girse cok daha fazla kazanacak.
incik cincik daginik anlattım ama icim oyle sıkılıyor ki. kredim bitince isi birakmak istiyorum. hem illa dedikodu yapmis oluyorum. cunku ayricalik yapilan kisi hakkinda illa biriyle konusuyorum. arkadasimla falan konusuyorum bak su oluyo bu oluyo gibisinden. konuştuklarım da isten. yani hem maneviyatimi kaybediyorum. bu ben degilim. karakterim durusum vs herseyim kayboluyor sanki. ben böyle degildim. bana fayda vermeyen huzur vermeyen is olmaz olsun diyorum amaa esim de hic guven vermiyor nasil olacaksa.
surekli endiseli saplantili biri gibi oldum. saplanti mi ki bu?
Son düzenleme:
