- 1 Eylül 2018
- 1.192
- 858
- 27
- Konu Sahibi Sheldon_Cooper
- #1
Merhaba iyi geceler.Buraya iç dökmek için yazıyorum.Yazarken çok gevezeyimdir o yüzden biraz sıkabilir artık kusura bakmayın.
Daha önce bir sürü konu açmıştım hatırlayan varsa anlaşılıyor ki mental sağlığım hiç iyi değil.
Psikolojik destek aldım ama görüşmeler hiç hayal ettiğim gibi gitmedi.O sıralar bana hayatı dar eden sorunları anlattım ve ilaca başladık.Anksiyeteme ve okbme iyi geldi ama bu sefer depresyonum hiç olmadığı kadar kötüleşti.Zaten şimdi desteği bırakmak zorunda kaldım.Çünkü burada yazdıklarının yüzde birini bile kelimelere dökemeyen,doktorun karşında kasılıp kalan bir korkağım.Böyle yazarak iletişim kurabileceğim bir uzman bulabilseydim iyi olurdu ama bulamadım.Maddi olarak da büyük bir külfet,bu yüzden ilaçları kriz anlarına saklıyorum çok az kaldı bilmesinler.
Ben en son ne zaman kendimi mutlu hissettim hatırlamıyorum.Ben en son ne zaman hiç ağlamadan bir gün geçirdim hatırlamıyorum.Bomboş yaşayan,dünyaya da kendine de insanlara bir fayda sağlayamayan,hatta basbayağı safi zarar olan biriyim.
Anksiyetemin çok yoğunlaştığı dönemler yaşadım.Okb de aynı şekilde.Temizlik takıntısından dolayı mis gibi cep telefonumu sabunla yıkayarak bozdum 3 kuruş paramla yenisini aldım.Her gün panik atak krizleriyle uyuyup uyanıyordum çok zor günlerdi.Okula gitmeyi bıraktım ondan sonra.Gidemedim çünkü evden çıkamayacak kadar kötüleştirmişti ataklar beni.Gram sevmedim zaten okulu da bölümü de.Devam zorunluluğu yok sadece sınavlara giderek okuyan çok kişi var.Hatta bunlardan biri okul birincisi oldu.
Ben artık hayatımı değiştirmek istiyorum ama nereden başlayacağımı bilmiyorum.Kendimi inanılmaz değersiz hissediyorum.Böyle olduğumu herkes anlamış olmalı ki 1 kişi dışında (O da benimle aynı şehirde değil görüşemiyoruz) hiç arkadaşım yok.İnsanlara burada yazdığım gibi sorunlarımdan asla bahsetmememe rağmen,diğerleri gibi konuşmaya çalışmama rağmen hep negatif enerji yayıyorum sanırım.Vebalıymışım gibi kaçıyorlar benden.Hep ben çağırıyorum kimse beni buluşmalara çağırmıyor.Ben de tek başıma gidiyorum kafelere.O da artık sıktı.
İlişkiler daha kötü,etrafta sarmaş dolaş mutlu çiftler görünce içim yanıyor kalbimin ortasına sanki biri bıçak sağlıyor ve onu içeride çeviriyor gibi bir acı.İnsan mutluluk görünce böyle hisseder mi ? İnsan mutluluk görünce mutlu olur,hadi belki hiç umursamaz geçer.En kötü ihtimal vıcık vıcık bulur çiftleri,kendince güler geçer.Ama hiç acı hisseder mi ? Akıl mantık almıyor ama hissedebiliyormuş demek ki.O mutluluklara asla sahip olamayacağını sadece dışarıdan izleyip hayal kurabileceğini bilince hissedebiliyormuş.
Görüyorum şimdiki ilişkileri.Hiç kimsenin kimseye tahammülü yok.Thank you,next modunda çoğu ilişki.Bu benim benimsediğim tarz bir şey değil ama inanılmaz büyük bir lüks olarak geliyor bana.Biriyle sorun yaşadı mı her şeyi(ben dahil) bırakıp gitmekten bahsedene kalması için saatlerce ağlayarak yalvarmışım,kırıldığımda bir kere bile gönlüm alınmamış,özür dilenmemiş özürü geçtim kusura bakma kötü hissetmeni istemiyorum gibi cümleler bile çok görülmüş.Karşı taraf kafasına esti mi canı sıkıldı mı ben yazana kadar bir daha asla yazmamış.Günaydın mesajını hiç almamışım.Gitmesinler diye rahatsız olduğum halde ayarsız cinsellik konularını,giyimime hayat görüşüme karışılmasını,hatta suratıma karşı sövülmesini bile sineye çekmişim.Kızdırmayayım sonra gider ben yine yapayalnız kalırım diye.Bu düşünce biçimi kulağa pek hoş ve etik gelmiyor bunun ben de farkındayım ve bu durumdan hiç memnun değilim.Ama benim bir next'im olamıyor maalesef.Mecbur hissediyorum idare etmeye.Çünkü bu kadar uzun bir yalnızlık çok çok çok zor.Arkadaşlıkta da aşkta da yapayalnızım.Konuşmak için konu açıyorum sanıyorum beceremiyorum herkes arkamdan alay ediyor benimle.
Diğer hemcinslerim görüyorum.Gençliğin ışıltısı var gözlerinde.Hayat dolular.Çok havalılar.Bakımlılar kuğu gibi süzülüyorlar fıstık gibi giyiniyorlar geçtikleri yolu aydınlatıyorlar.Onları çok kıskanıyorum.Onlar gibi olabilmek istiyorum ama asla olamayacağımı biliyorum.Bu yüzden kendimden iğreniyorum.Saldım zaten kendimi sürekli abur cubur ve çikolata yiyorum kilolarım var,spor yapmıyorum.Hiç iyileşmeyen cilt sorunlarım var fondöten+kapatıcıyla bile cildim berbat.Göz çevrem düzensiz uyumaktan sürekli ağlamaktan ve genetikten dolayı çökük ve koyu.Ailemle yaşıyorum çok istediğim gibi giyinemiyoru,giyinsem de yakıştıramıyorum.Saçlarım çok kalın asla hiçbir şekil almıyor.Mağara adamı gibi diyorlar saçlarıma.Çok çirkin hissediyorum.
Eskiden ölmek de istemiyorum yaşamak da derdim,ama şimdi sadece ölmek istiyorum.
Daha önce bir sürü konu açmıştım hatırlayan varsa anlaşılıyor ki mental sağlığım hiç iyi değil.
Psikolojik destek aldım ama görüşmeler hiç hayal ettiğim gibi gitmedi.O sıralar bana hayatı dar eden sorunları anlattım ve ilaca başladık.Anksiyeteme ve okbme iyi geldi ama bu sefer depresyonum hiç olmadığı kadar kötüleşti.Zaten şimdi desteği bırakmak zorunda kaldım.Çünkü burada yazdıklarının yüzde birini bile kelimelere dökemeyen,doktorun karşında kasılıp kalan bir korkağım.Böyle yazarak iletişim kurabileceğim bir uzman bulabilseydim iyi olurdu ama bulamadım.Maddi olarak da büyük bir külfet,bu yüzden ilaçları kriz anlarına saklıyorum çok az kaldı bilmesinler.
Ben en son ne zaman kendimi mutlu hissettim hatırlamıyorum.Ben en son ne zaman hiç ağlamadan bir gün geçirdim hatırlamıyorum.Bomboş yaşayan,dünyaya da kendine de insanlara bir fayda sağlayamayan,hatta basbayağı safi zarar olan biriyim.
Anksiyetemin çok yoğunlaştığı dönemler yaşadım.Okb de aynı şekilde.Temizlik takıntısından dolayı mis gibi cep telefonumu sabunla yıkayarak bozdum 3 kuruş paramla yenisini aldım.Her gün panik atak krizleriyle uyuyup uyanıyordum çok zor günlerdi.Okula gitmeyi bıraktım ondan sonra.Gidemedim çünkü evden çıkamayacak kadar kötüleştirmişti ataklar beni.Gram sevmedim zaten okulu da bölümü de.Devam zorunluluğu yok sadece sınavlara giderek okuyan çok kişi var.Hatta bunlardan biri okul birincisi oldu.
Ben artık hayatımı değiştirmek istiyorum ama nereden başlayacağımı bilmiyorum.Kendimi inanılmaz değersiz hissediyorum.Böyle olduğumu herkes anlamış olmalı ki 1 kişi dışında (O da benimle aynı şehirde değil görüşemiyoruz) hiç arkadaşım yok.İnsanlara burada yazdığım gibi sorunlarımdan asla bahsetmememe rağmen,diğerleri gibi konuşmaya çalışmama rağmen hep negatif enerji yayıyorum sanırım.Vebalıymışım gibi kaçıyorlar benden.Hep ben çağırıyorum kimse beni buluşmalara çağırmıyor.Ben de tek başıma gidiyorum kafelere.O da artık sıktı.
İlişkiler daha kötü,etrafta sarmaş dolaş mutlu çiftler görünce içim yanıyor kalbimin ortasına sanki biri bıçak sağlıyor ve onu içeride çeviriyor gibi bir acı.İnsan mutluluk görünce böyle hisseder mi ? İnsan mutluluk görünce mutlu olur,hadi belki hiç umursamaz geçer.En kötü ihtimal vıcık vıcık bulur çiftleri,kendince güler geçer.Ama hiç acı hisseder mi ? Akıl mantık almıyor ama hissedebiliyormuş demek ki.O mutluluklara asla sahip olamayacağını sadece dışarıdan izleyip hayal kurabileceğini bilince hissedebiliyormuş.
Görüyorum şimdiki ilişkileri.Hiç kimsenin kimseye tahammülü yok.Thank you,next modunda çoğu ilişki.Bu benim benimsediğim tarz bir şey değil ama inanılmaz büyük bir lüks olarak geliyor bana.Biriyle sorun yaşadı mı her şeyi(ben dahil) bırakıp gitmekten bahsedene kalması için saatlerce ağlayarak yalvarmışım,kırıldığımda bir kere bile gönlüm alınmamış,özür dilenmemiş özürü geçtim kusura bakma kötü hissetmeni istemiyorum gibi cümleler bile çok görülmüş.Karşı taraf kafasına esti mi canı sıkıldı mı ben yazana kadar bir daha asla yazmamış.Günaydın mesajını hiç almamışım.Gitmesinler diye rahatsız olduğum halde ayarsız cinsellik konularını,giyimime hayat görüşüme karışılmasını,hatta suratıma karşı sövülmesini bile sineye çekmişim.Kızdırmayayım sonra gider ben yine yapayalnız kalırım diye.Bu düşünce biçimi kulağa pek hoş ve etik gelmiyor bunun ben de farkındayım ve bu durumdan hiç memnun değilim.Ama benim bir next'im olamıyor maalesef.Mecbur hissediyorum idare etmeye.Çünkü bu kadar uzun bir yalnızlık çok çok çok zor.Arkadaşlıkta da aşkta da yapayalnızım.Konuşmak için konu açıyorum sanıyorum beceremiyorum herkes arkamdan alay ediyor benimle.
Diğer hemcinslerim görüyorum.Gençliğin ışıltısı var gözlerinde.Hayat dolular.Çok havalılar.Bakımlılar kuğu gibi süzülüyorlar fıstık gibi giyiniyorlar geçtikleri yolu aydınlatıyorlar.Onları çok kıskanıyorum.Onlar gibi olabilmek istiyorum ama asla olamayacağımı biliyorum.Bu yüzden kendimden iğreniyorum.Saldım zaten kendimi sürekli abur cubur ve çikolata yiyorum kilolarım var,spor yapmıyorum.Hiç iyileşmeyen cilt sorunlarım var fondöten+kapatıcıyla bile cildim berbat.Göz çevrem düzensiz uyumaktan sürekli ağlamaktan ve genetikten dolayı çökük ve koyu.Ailemle yaşıyorum çok istediğim gibi giyinemiyoru,giyinsem de yakıştıramıyorum.Saçlarım çok kalın asla hiçbir şekil almıyor.Mağara adamı gibi diyorlar saçlarıma.Çok çirkin hissediyorum.
Eskiden ölmek de istemiyorum yaşamak da derdim,ama şimdi sadece ölmek istiyorum.
Ama daha cok yürüyüs yaptim. 
Söyle söyliyim: Ben bugün tekrardan bir terapiye baslasam önceden not tutardim. Kendimde gözlemlediklerim ile ilgili ve sorunlarin bana göre ne olduklarina dair. Cünkü ben fark ettim ki benim seanslarimda (bir tanesi 45 dakikalikti hep) bazen tamamen bos yeni olaylara takilip kalmisiz. Biz hic asıl olan derin mevzulara inmedik. Iyi ve tecrübeli bir terapist orda belki daha iyi yönlendirirdi, ama bana göre benimde daha cok hazirlikli gitmem daha iyi olurdu, ama bunu o zamanlar bilemedim tabi. 
