Calisiyorum stresli bir hayatim var.. evleneli 2.5sene oldu gecti bile.. 3 senw olacak. Kiz kardesim bile 2 hafta sonra 2.cocugu dogurucak. Bense hala ilk cocugu yapma cabasindayim... 1 senedir cocuk istiyoruz zar zor bir tane oldu 7.ayda sevindik derkrn, kimyasal gebelikle sonuclandi. Bu ay o kadar ümitliydim ki.. günleri degerlendirdim yumurtam olustu catladi... ama yine hamile degilim.. etraftaki kücük cocuklari görüyorum bisikletle.. instagramdaki hamile anneleri görüyorum. Ellerinde cocuklariyla görüyorum. Onkadar icim yaniyorki. Kalbim cok aciyor. Dün hüngür hüngür agladim.. annemede hicbisey söylemiyorum söylemekmistemiyorum. O yine benim icimi biliyordur ama ona bu derdimide paylasmak istemiyorum. Hergün calsitigima ragmen evin isleri ütü camasir. Yinede aklimdan cikmiyor. 7.aydaki hamileligimde küvük 2 3 tane tulum almiati arkadasim. Onu bile ortadan kaldirdim kimyasal gebeligimden hemen sonra. Bakip üzülmiyim.aklima gelmesim arkamda birakayim diye. Ahhhhhh ahhhh. Hicbir seye benzemiyormus bu evlat istegi. Esime bakiyorum.icim yaniyor ölüyorum. 29 yasina girmeden 2 gün önce kimyasal gebeligim olustu. Hastahaneden eve geldigim gün dogum günüydü. 30 yasina girecek. Ve hala baba degil. Kahroluyorum bir bilseniz. Onu gördükce icim yaniyor. Kavruluyorum böyle.
















