• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

sadece anneler baksın.İçimde hiç annelik duygusu yok

Psikolojik destek almalı mıyım?

  • Ankete Katılan
    184
2 tane evladım var. psikolojik sorununun olduğunu düşünmüyorum. herkes çocuk istemeli diye bi kural yok bence. bu içten gelen bir şey. hatta çocuk yapmaman isabet olmus bakım konusunda hakkını veremeyeceksen hem çocuga hem sana yazık olurdu. keşke evlenmeden önce eşinle konussaydın bu durumu...psikolojik destek kısmında eşinizle beraber bi aile danışmanına gitmenizi tavsiye ederim
 
Anormal degilsiniz ancak böyle mühim bir konuyu evlenmeden önce konuşmamış olmak anormallik. Ben de çocuk istemiyordum. Eşim de ne zaman bir yerde çocuk gorse saatlerce sıkılmadan ilgilenip, otobüste gordugu çocuklardan gözlerini ayiramayan cinsten. İstemeden hamile kaldım. Bir günlük bir dikkatsizlik sonucu anne oldum. Hamile kaldığım ilk an başlayan depresyonum oğlum beş aylık olduğu halde geçmedi. Eşimin en büyük korkusu oglumdan bikmam ya da bakmak istemeyen bir anne olmamdir. Bu yüzden çocuk bakımı konusunda çok yardım ediyor ki bir gün bunalmayayim.

Dün gece salonun ortasında durup "bazen ikinizi de bırakıp koşarak kaçmak istiyorum " dedim. Üzüldü hatta sinirlendi ama bir şey diyemedi. Zira en başından belliydi benim böyle olacağım ...

Annelige gelince... Oğlumu yerkuredeki tüm canlılardan daha çok seviyorum. Ona ne zarar veririm ne herhangi birinin zarar vermesine müsaade ederim. Birçok çocuktan daha iyi bakılıyor ve büyüyor. Ama maalesef ki bu sonuç benim annelige uygun olmadigim gerçeğini değiştirmiyor.
 
V
idrakyollariiltihabi .!.:
Anormal degilsiniz ancak böyle mühim bir konuyu evlenmeden önce konuşmamış olmak anormallik. Ben de çocuk istemiyordum. Eşim de ne zaman bir yerde çocuk gorse saatlerce sıkılmadan ilgilenip, otobüste gordugu çocuklardan gözlerini ayiramayan cinsten. İstemeden hamile kaldım. Bir günlük bir dikkatsizlik sonucu anne oldum. Hamile kaldığım ilk an başlayan depresyonum oğlum beş aylık olduğu halde geçmedi. Eşimin en büyük korkusu oglumdan bikmam ya da bakmak istemeyen bir anne olmamdir. Bu yüzden çocuk bakımı konusunda çok yardım ediyor ki bir gün bunalmayayim.

Dün gece salonun ortasında durup "bazen ikinizi de bırakıp koşarak kaçmak istiyorum " dedim. Üzüldü hatta sinirlendi ama bir şey diyemedi. Zira en başından belliydi benim böyle olacağım ...

Annelige gelince... Oğlumu yerkuredeki tüm canlılardan daha çok seviyorum. Ona ne zarar veririm ne herhangi birinin zarar vermesine müsaade ederim. Birçok çocuktan daha iyi bakılıyor ve büyüyor. Ama maalesef ki bu sonuç benim annelige uygun olmadigim gerçeğini değiştirmiyor.
Genişletmek için tıkla...
teşekkür ederİm.ben de böyle olacağımı düşünüyorum,cocuk dogursam bırakıp kaçmak isterim gibi geliyor.tabi yapamam,yapamaz insan ,kıyamaz o ayrı ama, demekki insan istemeyince zorla da olsa fikirleri değişmiyor.ben de anneliğe uygun değilim.cocugum olsa severim belki diyerek böyle bir yola giremem
 
idrakyollariiltihabi .!.:
Anormal degilsiniz ancak böyle mühim bir konuyu evlenmeden önce konuşmamış olmak anormallik. Ben de çocuk istemiyordum. Eşim de ne zaman bir yerde çocuk gorse saatlerce sıkılmadan ilgilenip, otobüste gordugu çocuklardan gözlerini ayiramayan cinsten. İstemeden hamile kaldım. Bir günlük bir dikkatsizlik sonucu anne oldum. Hamile kaldığım ilk an başlayan depresyonum oğlum beş aylık olduğu halde geçmedi. Eşimin en büyük korkusu oglumdan bikmam ya da bakmak istemeyen bir anne olmamdir. Bu yüzden çocuk bakımı konusunda çok yardım ediyor ki bir gün bunalmayayim.

Dün gece salonun ortasında durup "bazen ikinizi de bırakıp koşarak kaçmak istiyorum " dedim. Üzüldü hatta sinirlendi ama bir şey diyemedi. Zira en başından belliydi benim böyle olacağım ...

Annelige gelince... Oğlumu yerkuredeki tüm canlılardan daha çok seviyorum. Ona ne zarar veririm ne herhangi birinin zarar vermesine müsaade ederim. Birçok çocuktan daha iyi bakılıyor ve büyüyor. Ama maalesef ki bu sonuç benim annelige uygun olmadigim gerçeğini değiştirmiyor.
Genişletmek için tıkla...

sizin böyle olacağınız belliydi
benim geleceğim de böyle olacak gibi görünüyor. :)
 
Ne yapmayı düşünüyosun, eşini oyalayacak mısın yoksa adam akıllı konuşup hale yola koyacak mısınız bu isi
 
birkapsubirkapmama .!.:
V

teşekkür ederİm.ben de böyle olacağımı düşünüyorum,cocuk dogursam bırakıp kaçmak isterim gibi geliyor.tabi yapamam,yapamaz insan ,kıyamaz o ayrı ama, demekki insan istemeyince zorla da olsa fikirleri değişmiyor.ben de anneliğe uygun değilim.cocugum olsa severim belki diyerek böyle bir yola giremem
Genişletmek için tıkla...

Tabi ki kıyamaz ve birakamazsin. Ben evliligmde yaşadığım sorunlardan dolayı ayrılma ihtimalini konuşurken oğlumu hiçbir şartta vermeyeceğim konusunda sıkı bir kavga etmiştim. Hani anne olduktan sonra birçok his değişiyor. Ancak kendine acıma hali baki kalıyor. Seviyorsun severek ilgilenip buyutuyorsun bunda sorun yok. Sorun su ki ne zaman kendinle kalsan "ben bu değilim . benim istediğim hayat bu değil" demeye basliyorsun. Çocuk çok büyük bir sorumluluk. Çok zor...
 
evlendıgımde ılk 2 sene kesınlıkle cocuk ıstemıyorum dedim,ama 2 sene dolmadan yavas yavas bu fikre alıştrdım kendımı,bir yandan evet cocuk sahıbı olmak ıstıyorum dıyordum ama bır yandanda korkuyordum.derken hamıle kaldım dogurdum şimdi kızım 15 aylık..çok sevıyorum kızımı,evet bakımı ve bır cocugun sorumlulugu gercekten cok zor..birde calışıyorsanız..
ama şu var,çocuk tamamen hayatın merkezı degildir,çok büyük bir sorumluluktur ama kişi kendisini sadece anneliğe adarsa ne işi ne evi ne kendısı ne cevresi herseyden yoksun kalır..
dolayısıyla anne olmadan önce sankı cocugun olunca hayat bıtecekmıs gibi gelır bazılarına..
halbu ki sadece bır rol daha eklenıyor,eşsiniz,evlatsınız,birinin çalışanısınız,birde artık annesiniz:)
bana göre anne olmamakta bir tercihtir ama bıyolojık olarak anne olma şansınız kalmadıgında pişmanlık yaşamamak için iyi düşünülmeli..
 
birkapsubirkapmama .!.:
Konumu düzenleyerek Çok sorulan soruları en alt paragrafta cevaplamak istiyorum.

merhaba herkese.arkadaşlar ben 3 yıllık evliyim.eşime ilk görüşte aşık oldum ,aşkım o gündür bugündür de artarak devam ediyor.yani aşkımı çokk seviyorum.çok mutlu bir evliliğimiz var.buraya kadar her şey yolunda.

Ama evlendiğim günden beri korunuyorum,kesinlikle anne olmak istemiyorum.eşim artık üzüntüsünden ağlıyor,her gördüğü bebeğe öpücükler atıp onları sevmeye çalışıyor.bebek bezi reklamlarında bile gözleri doluyor,bizim de bebeğimiz olsun diye bana sarılıyor.inanın bana abartısız her gün bana bebek istediğini,baba olmak istediğini,cocukları çok sevdiğini söylüyor.lütfen sen de anne olmak iste diye beni ikna etmeye calısıyor.ben de üstüme geliyorsun diye kaçıyorum.bazen yemeden içmeden kesiliyorum.benim içimde de çocuklara karşı sevgi var ama sadece uzaktan seviyorum.yani ,öyle sanıyorum ki ömrüm boyunca çocuğum olmasa asla aramam gibime geliyor çünkü hamile kalcam diye aklım çıkıyor.ya hamileysem diye düşündüğümde nefesim kesilecek gibi oluyor.
Hayattaki en büyük korkum anne olmak.çocuğum olmasın diye dualar bile ettiğim oluyor.daha nasıl anlatabilirim bilmiyorum.kısaca bu şekilde özetledim.

Eşim de artık acaba bende psikolojik bazı sorunlar mı var diye düşünmeye başladı.açıkcası eleştiriye çok açık bir insanımdır.olabilir mi acaba diye anne adaylarına ve annelere bunu sormak istedim.belki aramıZda psikolog da vardır bana yol gösterir.
Benim bu durumum normal mi,anormal mi acaba?

Buradan alacağım tepkilere göre uzman psikolog veya psikiyatrdan yardım almayı planlıyorum.

Anne olmayı istememek kötü bir şey mi arkadaşlar? Bu arada yaşım 27

En Çok sorulan sorulara cevabım,
***eşimle cocuk konusunu evlenmeden önce konusmadık.onun bukadar cocuk isteyebileceği ve benİm bukadar istemeyecegimi tahmin etmiyordum.evlendikten sonra cocuklardan tamamen soğudum.okadar istemiyorum ki,biri bana anne olamayacaksın dese dünyaları bana vercek gibime geliyor.

* **durum ciddi olmasa buraya yazmazdım.eşim artık beni bebegi gibi sevmeye basladı.hatta isterseniz alay edin ama BACAKLARINDA SALLAMAYA BİLE KALKIYOR.göğsüne yattıgım zaman "e bebeğim ee eee " ninni gibi olan o şeyleri söyleyip sırtımı sıvazlıyor.o an yüzüne bakabilseniz siz bile üzülürsünüz.daha nasıl anlatabılırım bılmıyorum.resmen cocuk sevgisini bende atmaya calısıyor cok üzülüyorum ona .kalbim acıyor,anne olmak isteyim diye duygusal vıdeolar bıle izliyorum ama tam aksı izledikce hepten nefret ediyorum.

Bu yüzden anormal miyim diye düşünmeye basladım.anormal isem bu durumun üstüne gitmeyi planlıyorum eşim için.

Ayrıca hepinize yürekten teşekkür ederim.
Genişletmek için tıkla...
Bende hiç cocuklarara yakın olmayan ayrıca tek çocuk büyümüş biri olarak çocuk istemedim. Evet bir çocuğa zarar gelmesin vs diye düşünürdüm ama okadar. Ne hamilelik haberi nede karnında hissetigin tekme hiçbiri. O hatanede göğsüne ilk tutunuş ile anne olup anne hisssettim.

Su an yolda bir çocuk düşse içim gider.

Ben asla yapmam diye katı olduğun hangi kural varsa hepsi yerle bir oluyor. Başlarda bu hoşuma gitmedi ama sonra öğrendim ki çocuk büyürken bunlar çocuk için doğal süreç. Mesela yaramaz cocuk akıllı çocuktur sözü gerçekten doğru. Ve ben artık köşesine çekilip büyük insan gibi oturan çocuklara aaa maşallah ne akıllı demiyorum. Üzülüyorum. Çocuğun doğasında bu yok. Gibi bir şeye donüştüm. Ki öyle bir haldeydim ki birgün günüm geçti eyvah hamilemiyim dedim eşim mutlu falan hemen gidip test aldım vr negatif diye havalara uçtum eşim çok üzülmüş tü. Nerdeeen nereye.
 
evliliğin temelini çocuk oluşturmuyor bana göre,her evlenen çocuk sahibi olmalı fikrine sahip değilim fakat eşinizin çok istemesi ve sizin 'videoları izledikten sonra görüntülerden nefret etmeniz' sanıyorum sizde bir çeşit saplantı olmuş çünkü nefret etmek büyük bir söylem işte sırf bu yüzden belki de çocuk sahibi olmak konusunu bir uzmanla görüşmeniz sizin ve eşiniz için hayırlı olabilir diye düşünüyorum belkide altında başka duygu ve düşünceler yatıyordur..hayatı ne kendinize ne de eşinize zindan etmeyin derim.
 
Anne olmak istememniz çok normal bence ama bu duygu sizde çok yoğun çok aşırı bence, psikolojik olarak destek almak gerekli bence , eşinizle çok büyük bir fikir ayrılığı bu, üstü örtülüp geçiştirilecek birşey değil, eşiniz şuan sabrediyor anlayış gösteriyor belki ama bir sene sonra daha başka tepkiler vermeye başlaya bilir evliliğinizin dengeleri bozulabilir sonuçta bu düşüncede siz ne kadar haklıysanız eşinizde düşüncesinde o kadar haklı
 
eşinin durumu sanılandan daha ciddiymiş son eklediklerine bakılırsa.
şaka mahiyetli değil de baya baya takıntı yapmış belli ki bebek işini.
ee bu da zaten isteksiz olan sende ekstradan bir psikolojik baskı oluşturmuştur.
onun bu aşırı istekli hali seni ürkütüyor tabi.
her ikiniz de psikolojik destek alın.
çünkü sen de yumurtalıklarını aldırmayı düşünecek kadar ciddisin bu istememe konusunda.
durumunuz zor.
birinizden biri feragat edecek isteklerinden.ya sen ona uyacaksın ya o sana.
 
zeytinagaci .!.:
sizin böyle olacağınız belliydi
benim geleceğim de böyle olacak gibi görünüyor. :)
Genişletmek için tıkla...

:) belki de olmazsiniz. Esasen ben her kadinin zaman zaman anneligi sorguladigini, bunaldigini ve yalnız kalmak istediğini dusunuyorum. Ancak annelige o kadar mana yüklüyor, o kadar gereksiz bir kutsalliga burunuyorlar ki bunu itiraf edecek cesareti gostermiyorlar. Sanki bunalmış olmaları çocuğa surulen kara bir leke gibi, sanki annelikten eksiltecekmis gibi.

Ben geçen hafta anneme "anne bazen o kadar bunaliyorum ki sanki ruhum bedenimden ayrılıp benim evimi yukarıdan izliyor. Sanki bu evdeki kadın ben değilim" dedim. Sizce ne yaptı? Felak nas okuyup üfledi kadın. Ahshsj.

Bir anne bunalamaz çünkü. Ne haddine.
 
anlayamadığım olmasın diye dua etmeniz......eşinizin reklama ağlaması kadar sizinde duaya dökmeniz garip........çocuklukla alakalı mı acaba? bu izlenim uyanıyor ...eğer öyleyse mutlaka destek şart........
 
Sende beni görüyorum. Kurduğumuz cümleler bile aynı. Eşim şu an istemiyor ama ileride isteyeceğini ikimiz de biliyoruz. 2 yıl olacak evleneli. İleride ne yapacağımı düşünüyorum ben de kara kara :( Bence doktora ikiniz de görünün. Eşinin davranışları seninkinden daha anormal.
 
Annelige hazir hissetmiosaniz, bu kadar istemiosaniz eger anne olmayi sirf esiniz istedi die cocuk yapilmaz, diger yandan esiniz de cocuk istemediginizi bilmedigi icin ona da haksizlik. Herkes mutlaka cocuk sahibi olucsk die bi kaide yok tabi ki ama zaten bu bi zorunluluk olarak diil guzellik olarak gorulurse anlamli.
Yani olabilir annelige uygun bir yapiniz yoksa zaten sizin icin de, bebek icin de durum cok zor olabilir. Annelik guzel oldugu kadar zor da, herkesin harci olmayabilir. Ama suan istemiosunuz die ileride de istemiyceenizin garantisi yok.
Cunku genelde bi noktada kadinlarin biolojik saati alarm vermeye baslar. Belki sizin o saatiniz gelmemistir.
Belki bu isteksizligin, hatta bence abartili derecede korkunuzun altinda psikolojik bir sebep olabilir. Bu yuzden terapiye gitmelisiniz, altinda bisey yoksa ve hala istemiosaniz esinizle oturup bi karara baglarsiniz. Hatta bence aile terapistine de gidebilirsiniz.
 
Bende çocuk sevmeyenlerdenim
Dışardan seviyorum
Evliyim ve 9 yaşında 1 oğlum var canımdan çok seviyorum oğlumu
İlk evlendigimde hamile kalamadim ailemi telaş sardı aman çocuğu olmayacak mı diye
Halbuki bende eşimde istemiyorduk sonrasında hamile kaldım herkeste mutluluk bi sevinç sanki ben çok istiyordum da olmuyormuş gibi karşıladılar
Çocuğum büyüdü bu kezde hani 2. ne zaman geliyo bu büyüdü demeler sürekli baskı yapmalar özellikle kendi ailemden bi kardeş daha olsun dediler

Ben zaten 1 çocuk yapacam başka yapmam kesinlikle dedim ve konuyu kapattım bir çocuğun daha sorumluluğunu alamam kendimi 2.çocuğa asla hazır hissetmedim

Karı ve kocanın aynı fikirde olması lazım bu konuda

Rabbim evlat isteyen herkese versin
 
Anne olmak zorunda değilsin. İstemiyorsan çocuk yapmazsın. Ama eşin çocuk çok istiyor ve çocuğu olmazsa mutsuz olacak. O yüzden boşanın.
Siz de evlenirseniz eğer ileride, çocuk istemeyen biriyle evlenin.
 
birkapsubirkapmama .!.:
Konumu düzenleyerek Çok sorulan soruları en alt paragrafta cevaplamak istiyorum.

merhaba herkese.arkadaşlar ben 3 yıllık evliyim.eşime ilk görüşte aşık oldum ,aşkım o gündür bugündür de artarak devam ediyor.yani aşkımı çokk seviyorum.çok mutlu bir evliliğimiz var.buraya kadar her şey yolunda.

Ama evlendiğim günden beri korunuyorum,kesinlikle anne olmak istemiyorum.eşim artık üzüntüsünden ağlıyor,her gördüğü bebeğe öpücükler atıp onları sevmeye çalışıyor.bebek bezi reklamlarında bile gözleri doluyor,bizim de bebeğimiz olsun diye bana sarılıyor.inanın bana abartısız her gün bana bebek istediğini,baba olmak istediğini,cocukları çok sevdiğini söylüyor.lütfen sen de anne olmak iste diye beni ikna etmeye calısıyor.ben de üstüme geliyorsun diye kaçıyorum.bazen yemeden içmeden kesiliyorum.benim içimde de çocuklara karşı sevgi var ama sadece uzaktan seviyorum.yani ,öyle sanıyorum ki ömrüm boyunca çocuğum olmasa asla aramam gibime geliyor çünkü hamile kalcam diye aklım çıkıyor.ya hamileysem diye düşündüğümde nefesim kesilecek gibi oluyor.
Hayattaki en büyük korkum anne olmak.çocuğum olmasın diye dualar bile ettiğim oluyor.daha nasıl anlatabilirim bilmiyorum.kısaca bu şekilde özetledim.

Eşim de artık acaba bende psikolojik bazı sorunlar mı var diye düşünmeye başladı.açıkcası eleştiriye çok açık bir insanımdır.olabilir mi acaba diye anne adaylarına ve annelere bunu sormak istedim.belki aramıZda psikolog da vardır bana yol gösterir.
Benim bu durumum normal mi,anormal mi acaba?

Buradan alacağım tepkilere göre uzman psikolog veya psikiyatrdan yardım almayı planlıyorum.

Anne olmayı istememek kötü bir şey mi arkadaşlar? Bu arada yaşım 27

En Çok sorulan sorulara cevabım,
***eşimle cocuk konusunu evlenmeden önce konusmadık.onun bukadar cocuk isteyebileceği ve benİm bukadar istemeyecegimi tahmin etmiyordum.evlendikten sonra cocuklardan tamamen soğudum.okadar istemiyorum ki,biri bana anne olamayacaksın dese dünyaları bana vercek gibime geliyor.

* **durum ciddi olmasa buraya yazmazdım.eşim artık beni bebegi gibi sevmeye basladı.hatta isterseniz alay edin ama BACAKLARINDA SALLAMAYA BİLE KALKIYOR.göğsüne yattıgım zaman "e bebeğim ee eee " ninni gibi olan o şeyleri söyleyip sırtımı sıvazlıyor.o an yüzüne bakabilseniz siz bile üzülürsünüz.daha nasıl anlatabılırım bılmıyorum.resmen cocuk sevgisini bende atmaya calısıyor cok üzülüyorum ona .kalbim acıyor,anne olmak isteyim diye duygusal vıdeolar bıle izliyorum ama tam aksı izledikce hepten nefret ediyorum.

Bu yüzden anormal miyim diye düşünmeye basladım.anormal isem bu durumun üstüne gitmeyi planlıyorum eşim için.

Ayrıca hepinize yürekten teşekkür ederim.
Genişletmek için tıkla...
Bi anne ol görürsün içinden çıkan o annelik duygusunu
 
birkapsubirkapmama .!.:
Bu güzel cümleleriniz için size çok teşekkür ederim.bıraz kendımı buldum anlattıklarımızda.çocuga bakamam yetiştiremem diye düşünceler de oluyor beynimde,yani şöyle söyleyim,velev ki oldu da anne oldum.ne olur bundan sonra diye düşündüğümde,ne kadar kötü düşünceler varsa hepsi beynimde dönmeye başlıyor ve soguk soguk terler akıtıyorum.daha da düşünürsem ateşim çıkmış gibi terlemeye titremeye baslıyorum.gidip hasta gibi yatıyorum.kesinlikle şımarıklık değil.gercekten hasta oluyorum ateşim çıkıyor.şuan çok mutluyum,mutluluğum yok olcak diye de düşünüyorum.hayatım kabusa dönebilir diyorum.nasıl anlatabilirim bilmiyorum.şuan bile ellerime dokunsanız buz oldu
Genişletmek için tıkla...
Cocuk istemio olmak normal olabilir ama sizin bu halleriniznormal diil kesinlikle. Mutlaka altta yatan biseyler vardir, yine soyluorum destek alin lutfen, kendinizi bu kadar yiyip bitirmeden.
 
Cocuk buyuk bir sorumluluk. Ancak sevgiyle altindan kalkilabilir. Eger cocuk sahibi olmak istemiyorsaniz cocuga yazik olur, hic dusunmeyin.
sanirim esinizin asiri cocuk istemesi de size ters tepki yapmis.
Yeni evli sayilirsiniz. Yasiniz da henuz genc. Eger istemiyorsaniz da bence hic dusunmeyin.
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.
Back
X