Bütün bebekler bize Allahı emaneti. Senden çok sevmiş arya kuşu demek ki yanına almış. Bir emanetiz daha geliyor onun için dik durmalisinz ve ona büyüdüğünde ablasını bol bol anlatacaksinz. Bir günlük iyi fikir olabilirSonu güzel bitmişbenim kızım ağlayarak doğdu hiç sıkıntısı da yoktu ama kilosu azdı 1900 dü. 2 kg olsun 1 hafta kalsın emmeyi öğrensin dediler bıraktım. 2 yıl oldu hep rüyamda o doğumhanede ellerim bağlı ağlarken onun götürülüşünü görüyorum. 1 yıl yoğun bakımda yaşadık biz. Keşke evini görseydi. Hoş doktorların dediğine göre beni de görmedi hiç. Bakmıyordu ışık refleksi yoktu. Ama ruhu hissetti biliyorum
Allah size ve evladını yitirmiş tüm annelere sabır versin, kimseyi evlat acısıyla sınamasın.Ama şunu anladım kaç tane doğurursam doğurayım hep bi eksiğim.
Çok teşekkür ederim. Evet bu duygu beni yiyor. Sanki kızım olsa yerine koyacakmışım gibi hissetmiştim ama öyle değilmiş şimdi anlıyorum 2 gündür daha iyiyim. Tabi biraz hamilelik hormonları da ele geçiriyor beni. Annenizin de ellerinden öperim. Evlat acısının bi tanımı yok. 10 tane doğursam 11. Çocuğum eksik olacakmış. Biraz bunun farkına vardım.Allah size ve evladını yitirmiş tüm annelere sabır versin, kimseyi evlat acısıyla sınamasın.
Oğlunuzu sağlıkla kucağınıza almak nasip olsun, söylediğinize katılıyorum, bir sürü kızınız oğlunuz olsa dahi kaybedilen meleğin eksikliği hissedilir, bunu annemden dolayı çok iyi biliyorum, kızkardeşimi kaybettiğimizden bu yana annemin bir yanı hep eksik, evet bizler varız ben ve küçük kızkardeşim lakin her evladın yeri ayrıdır, hiçbiri diğerinin yerini dolduramaz ama teselli olur.
Oğlunuz için böyle karmaşık duygularınız olması normal, zira kızınızın doğumu hem mutluluğunuz olmuş hem acınız, anneliği ilk onunla tatmışsınız, onun üzerine hayaller kurmuşsunuz ama melek olmuş, sanırım oğlunuzdan ziyade onu çok sevince melek kızınıza haksızlık yapacakmışsınız gibi hissettiğinizden bu karmaşık duygular.
Kucağınıza alınca daha iyi anlayacaksınız, sevgi dolu biri her evladını sevecek kadar büyük bir yürek taşır, ne başını okşadığı yavrusunu sevmekten vazgeçer ne cennete gönderdiği yavrusunu unutur.
Karnınızdaki bebeğinizi doya doya sevin ve korkmayın hayırlısıyla oğlunuz sağlıkla doğacaktır
Öyle canım bir yanımız hep eksik olacak. İsmini çok güzel düşünmüşsün deva çok güzel ama eminin oğlunada güzel bir isim bulacaksınEşyalarına kıyamadım çünkü kızım giydi benim belki bi kaç saatliğine ama giydi. Hepsinde kokusu var gibi. Oyuncak bebek gibi giydirdim süsledim. İsmini ben de koyamazdım deva koyacaktım kız olsaydı. Derdime devam olsun diye. Ama doyamadım işte. Mesela ayakkabıları giyemedi. Duruyor öylece. Kestiğim tırnakları ve saçları bile duruyor. Ama şunu anladım kaç tane doğurursam doğurayım hep bi eksiğim.
Merhaba buraya daha önce Cennet Kuşu Arya'nın hikayesi diye konu açmıştım. Bilenler bilir. (konuyu ekliyorum Bir Cennet Kuşu Arya Hikayesi ) bilmeyenler için özetleyeyim 33 haftalık doğum yaptım 1900 gr kızımı yoğun bakıma emmesi gelişsin diye bıraktım. Ciğerine mama kaçırdılar bitkisel hayata girdi. 1 yıl saksıda çiçek gibi gözünü bile kırpmadan tam 7 kez kalbi durarak yaşadı. 7. kalp durmasında vefat etti. 1 yıl 10 gün bir yoğun bakım odasını ev yaptık.
Şimdi o zorlu yollardan sonra yeniden hamileyim. Çok korkuyorum. Ama dünyada korkaklar değil cesurlar kazanır düşüncesi ile bu yola girdim.
12. haftayı doldurdum. Dün ikili testim vardı. Bebeğimin cinsiyetini öğrendim erkek. Bi yanım çok sevindi ama bir yanım aşırı buruldu. Eve geldikten sonra kızımın giymediği pembe tavşanlı bornozunu, pembe küvetini, renk renk bandanalarını düşünüyorum. Yine bir yerlerde eksik kalmış gibiyim. Eşyalar öylece kaldı. Tokalar tütülü elbiseler...
Bu düşüncede boğulurken karnımdaki oğluma derin haksızlık yaptığımı da düşünüyorum. Bu sefer anneliğimi sorguluyor. Kendime kızıyorum. Ne biçim annesin diyorum. Onu çok seveceğim biliyorum. Ama yine de sevemezsem diye de korkuyorum. Kızıma aşırı bağlıydım. Eşimle en büyük hayalimizdi kızımızın olması. Şimdi hem mutluyum hem buruk. Hem korkuyorum anne olamamaktan yeterince sevememekten...
Nolur beni yadırgamayın evlat ayırıyor demeyin. Sadece herşey düzelecek mi bilmek istiyorum.
ay tabi ki düzelecek..Merhaba buraya daha önce Cennet Kuşu Arya'nın hikayesi diye konu açmıştım. Bilenler bilir. (konuyu ekliyorum Bir Cennet Kuşu Arya Hikayesi ) bilmeyenler için özetleyeyim 33 haftalık doğum yaptım 1900 gr kızımı yoğun bakıma emmesi gelişsin diye bıraktım. Ciğerine mama kaçırdılar bitkisel hayata girdi. 1 yıl saksıda çiçek gibi gözünü bile kırpmadan tam 7 kez kalbi durarak yaşadı. 7. kalp durmasında vefat etti. 1 yıl 10 gün bir yoğun bakım odasını ev yaptık.
Şimdi o zorlu yollardan sonra yeniden hamileyim. Çok korkuyorum. Ama dünyada korkaklar değil cesurlar kazanır düşüncesi ile bu yola girdim.
12. haftayı doldurdum. Dün ikili testim vardı. Bebeğimin cinsiyetini öğrendim erkek. Bi yanım çok sevindi ama bir yanım aşırı buruldu. Eve geldikten sonra kızımın giymediği pembe tavşanlı bornozunu, pembe küvetini, renk renk bandanalarını düşünüyorum. Yine bir yerlerde eksik kalmış gibiyim. Eşyalar öylece kaldı. Tokalar tütülü elbiseler...
Bu düşüncede boğulurken karnımdaki oğluma derin haksızlık yaptığımı da düşünüyorum. Bu sefer anneliğimi sorguluyor. Kendime kızıyorum. Ne biçim annesin diyorum. Onu çok seveceğim biliyorum. Ama yine de sevemezsem diye de korkuyorum. Kızıma aşırı bağlıydım. Eşimle en büyük hayalimizdi kızımızın olması. Şimdi hem mutluyum hem buruk. Hem korkuyorum anne olamamaktan yeterince sevememekten...
Nolur beni yadırgamayın evlat ayırıyor demeyin. Sadece herşey düzelecek mi bilmek istiyorum.
Sanırım hiç büyütemediğim için aklım kızımdaAnneye sormuşlar, en çok hangi evladını seviyorsun diye. "Dönene kadar yolda olanı, iyileşene kadar hasta olanı, büyüyene kadar küçük olanı"...
Kaybınız için üzgünüm... Anne yüreği kırk evlada da yeter. Bebeğin doğana kadar böyle düşünmen normal. Kucağına aldıktan sonra sıra ona gelecek annesi. Sağlıkla kavuşun inşallah.
Hala devam ediyor. Dosyamız aylardır adli tıpta biz de sabırla bekliyoruzTüm hikayenizi şimdi ağlayarak okudum .
Sınavların en büyüğünü yaşamışsınız.
O kadar güçlü bir annesiniz ki yüreğiniz o kadar geniş ki yürekten inanıyorum ki oğlunuzun da çok iyi annesi olacaksınız. Arya ablası bedenen olmasa da hep o evde . Onu anlatarak , onun kokusunu belki oğlunuzda bularak büyütecekseniz oğlunuzu . Çünkü siz aryanın annesi olduğu gibi oğlunuzun da annesisiniz.
Umarım arya için açılan hukuki süreç en azından olumlu sonuçlanıp bir nebze de olsa sizi rahatlamıştır
Evet yaşasaydı şimdi kardeşi için heyecanlanacaktıHisettikleriniz o kadar normal ki hangimiz yaşasak aynı şeyleri hissederdik.Yarim kalmışlık zor, yaşasaydı böyle mi olurdu? şöyle mi olurdu? Bu düşünceler normal, anormal olan buna takılıp kalmak.Evladınızı sağlıkla kucağınıza alın,çok mutlu olun.
Ablam yaşadı size benzer olayı , yarım kalmışlık zor.Zaman herşeyin ilacı.bazen "ablan olsaydı kulaklarını çekerdi "diyor küçük oğluna, ama eskisi gibi acı çekmiyor, meleğim cennette beni bekliyor diyor.Evet yaşasaydı şimdi kardeşi için heyecanlanacaktıbunu hep düşünüyorum.
Başlık beni çok korkutsa da sonuna şükrettim her şey düzelecek bu duygular çok normalMerhaba buraya daha önce Cennet Kuşu Arya'nın hikayesi diye konu açmıştım. Bilenler bilir. (konuyu ekliyorum Bir Cennet Kuşu Arya Hikayesi ) bilmeyenler için özetleyeyim 33 haftalık doğum yaptım 1900 gr kızımı yoğun bakıma emmesi gelişsin diye bıraktım. Ciğerine mama kaçırdılar bitkisel hayata girdi. 1 yıl saksıda çiçek gibi gözünü bile kırpmadan tam 7 kez kalbi durarak yaşadı. 7. kalp durmasında vefat etti. 1 yıl 10 gün bir yoğun bakım odasını ev yaptık.
Şimdi o zorlu yollardan sonra yeniden hamileyim. Çok korkuyorum. Ama dünyada korkaklar değil cesurlar kazanır düşüncesi ile bu yola girdim.
12. haftayı doldurdum. Dün ikili testim vardı. Bebeğimin cinsiyetini öğrendim erkek. Bi yanım çok sevindi ama bir yanım aşırı buruldu. Eve geldikten sonra kızımın giymediği pembe tavşanlı bornozunu, pembe küvetini, renk renk bandanalarını düşünüyorum. Yine bir yerlerde eksik kalmış gibiyim. Eşyalar öylece kaldı. Tokalar tütülü elbiseler...
Bu düşüncede boğulurken karnımdaki oğluma derin haksızlık yaptığımı da düşünüyorum. Bu sefer anneliğimi sorguluyor. Kendime kızıyorum. Ne biçim annesin diyorum. Onu çok seveceğim biliyorum. Ama yine de sevemezsem diye de korkuyorum. Kızıma aşırı bağlıydım. Eşimle en büyük hayalimizdi kızımızın olması. Şimdi hem mutluyum hem buruk. Hem korkuyorum anne olamamaktan yeterince sevememekten...
Nolur beni yadırgamayın evlat ayırıyor demeyin. Sadece herşey düzelecek mi bilmek istiyorum.
Ablanız için üzüldümAblam yaşadı size benzer olayı , yarım kalmışlık zor.Zaman herşeyin ilacı.bazen "ablan olsaydı kulaklarını çekerdi "diyor küçük oğluna, ama eskisi gibi acı çekmiyor, meleğim cennette beni bekliyor diyor.
Eski konunuzu iki defa okudum. Bir anne olarak hıçkıra hıçkıra ağladım. Benim bebeğimde ilk doğduğu zaman yoğun bakımda kalmıştı. Bir nebzede olsa, anlıyorum sizi. Siz çok güzel, çok güçlü bir annesiniz. okurken hayran oldum. sabrınıza, anneliğinize. Rabbim yeni bebeğinizi sağlıkla kucağınıza almayı nasip etsin. Belki Rabbim bir bebek daha kısmet eder, o giyer ablasının kıyafetlerini:) Hayat mucizlerle dolu.Merhaba buraya daha önce Cennet Kuşu Arya'nın hikayesi diye konu açmıştım. Bilenler bilir. (konuyu ekliyorum Bir Cennet Kuşu Arya Hikayesi ) bilmeyenler için özetleyeyim 33 haftalık doğum yaptım 1900 gr kızımı yoğun bakıma emmesi gelişsin diye bıraktım. Ciğerine mama kaçırdılar bitkisel hayata girdi. 1 yıl saksıda çiçek gibi gözünü bile kırpmadan tam 7 kez kalbi durarak yaşadı. 7. kalp durmasında vefat etti. 1 yıl 10 gün bir yoğun bakım odasını ev yaptık.
Şimdi o zorlu yollardan sonra yeniden hamileyim. Çok korkuyorum. Ama dünyada korkaklar değil cesurlar kazanır düşüncesi ile bu yola girdim.
12. haftayı doldurdum. Dün ikili testim vardı. Bebeğimin cinsiyetini öğrendim erkek. Bi yanım çok sevindi ama bir yanım aşırı buruldu. Eve geldikten sonra kızımın giymediği pembe tavşanlı bornozunu, pembe küvetini, renk renk bandanalarını düşünüyorum. Yine bir yerlerde eksik kalmış gibiyim. Eşyalar öylece kaldı. Tokalar tütülü elbiseler...
Bu düşüncede boğulurken karnımdaki oğluma derin haksızlık yaptığımı da düşünüyorum. Bu sefer anneliğimi sorguluyor. Kendime kızıyorum. Ne biçim annesin diyorum. Onu çok seveceğim biliyorum. Ama yine de sevemezsem diye de korkuyorum. Kızıma aşırı bağlıydım. Eşimle en büyük hayalimizdi kızımızın olması. Şimdi hem mutluyum hem buruk. Hem korkuyorum anne olamamaktan yeterince sevememekten...
Nolur beni yadırgamayın evlat ayırıyor demeyin. Sadece herşey düzelecek mi bilmek istiyorum.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?