Arkadaşlar merhaba uzun süredir forumu takipteyim ama niyeyse cesaret edip bir konu açamadım bana saçma geldiği için dışarı yansıtamıyorum pek 
benim bir derdim var! Ben 23 yaşındayım ve bu zamana kadar 1 tane erkek arkadaşım oldu oda 2 sene sürdü onunla da bazı sorunlarımız vardı ailem istemiyordu uzakta okuduğum içinde ben onunla birlikte olduğumu belli etmiyordum ama benim zeki anneciğim yapboz gibi parçaları birleştirip gelip bana yalan söylediğim şeyleri ortaya çıkartırdı (bende yalan söylemek istemiyordum ama napim seviyodum). Ayrıca Allah kimseyi sevdiği ile ailesi arasında bırakmasın... Biz 2.ci senenin sonunda ayrıldık kendisiyle ben istedim ayrılmayı. Benim ilk erkek arkadaşım olduğu için onu çok önemsiyodum yani hayatımda ondan başka kimse olmamalı olamaz diye düşünüyodum. Ayrılalı 2 sene oldu bu 2 sene icinde o bana mesaj atıyodu bende ona atıyodum yani her ne kadar sevgili olmasakta hep bi yerlerde olsun yani hayatımdan hepten cıkmasın istiyodum. Tabi bu süre zarfında hayatıma girmeye çalışan çok insan oldu ama ben nedense hep onlarda eski erkek arkadaşımı aradım o böyle yapardı bu böyle yapardı diye ve hiç kimseye de sevgili gözüyle bakamadım hala daha bakamıyorum. Ailem bana evlilik konusunu açsa bile ben duydugum gibi cıldırıyorum görmeden o kişiyi konuyu kapattırıyorum. Geçen gün eski erkek arkadaşım bana bulusma teklifi etti avm ye gittik kendi kendimi denedim gördüğümde birşey hissedicek miyim diye inanın hiç bir şey hissetmedim yanından gitmek istedim sohbet ederken bile yüzüne bakmak istemedim bana barışma teklifi etti bende kabul etmedim olmaz artık okunmuş kitap bi daha okunmaz mantığıyla düşündüm bu arada annemde onun yanına gittiğimi biliyodu bi zaman süre sonra barışmamı istedi üzüdüğümü biliyodu görüyodu. Ben aramızda engel yokken onunla barışma fırsatı varken kabul etmedim niye böyle birşey yaptm inanın bilmiyorum. Yanından ayrıldıktan sonra eve gidip ağlayarak uyudum 3 gün kendime gelemedim şimdi konuştuğum birisi var bana buluşalım görüşelim diyo bende istemiyorum ama cocuk cok iyi yani olur diye düşünüyorum ama yüzyüze gelmek yanında bulunmak istemiyorum 2 sene boyunca içime çok kapandığımdan dolayı mı bilmiyorum ama kimseyi hayatıma almak istemiyorum buna eski erkek arkadaşımda dahil depresyona giriyo gibi hissediyorum kendimi eve gidiyorum ve direk uyuyorum arada ağlıyorum ama sebebini bilmiyorum çok kadersiz hissediyorm kendimi işe de gitmesem tamamen eve kapanırım ne yapmamı önerirsiniz arkadaşlar psikolojik destek almalımıyım? Bunu sorun olarak görmüyorum ama niyeyse çok seçici oldum birşey beğenmez oldum her şeyde kusur arıyorum benim derdimi belki dert olarak görmezsiniz ama yorumlarınızı bekliyorum... Psikolojik destek mi yoksa böyle hayata devam mı? Milletin ne kadar sorunları var bu ceviz kabuğunu doldurmaz ama napim işte
benim bir derdim var! Ben 23 yaşındayım ve bu zamana kadar 1 tane erkek arkadaşım oldu oda 2 sene sürdü onunla da bazı sorunlarımız vardı ailem istemiyordu uzakta okuduğum içinde ben onunla birlikte olduğumu belli etmiyordum ama benim zeki anneciğim yapboz gibi parçaları birleştirip gelip bana yalan söylediğim şeyleri ortaya çıkartırdı (bende yalan söylemek istemiyordum ama napim seviyodum). Ayrıca Allah kimseyi sevdiği ile ailesi arasında bırakmasın... Biz 2.ci senenin sonunda ayrıldık kendisiyle ben istedim ayrılmayı. Benim ilk erkek arkadaşım olduğu için onu çok önemsiyodum yani hayatımda ondan başka kimse olmamalı olamaz diye düşünüyodum. Ayrılalı 2 sene oldu bu 2 sene icinde o bana mesaj atıyodu bende ona atıyodum yani her ne kadar sevgili olmasakta hep bi yerlerde olsun yani hayatımdan hepten cıkmasın istiyodum. Tabi bu süre zarfında hayatıma girmeye çalışan çok insan oldu ama ben nedense hep onlarda eski erkek arkadaşımı aradım o böyle yapardı bu böyle yapardı diye ve hiç kimseye de sevgili gözüyle bakamadım hala daha bakamıyorum. Ailem bana evlilik konusunu açsa bile ben duydugum gibi cıldırıyorum görmeden o kişiyi konuyu kapattırıyorum. Geçen gün eski erkek arkadaşım bana bulusma teklifi etti avm ye gittik kendi kendimi denedim gördüğümde birşey hissedicek miyim diye inanın hiç bir şey hissetmedim yanından gitmek istedim sohbet ederken bile yüzüne bakmak istemedim bana barışma teklifi etti bende kabul etmedim olmaz artık okunmuş kitap bi daha okunmaz mantığıyla düşündüm bu arada annemde onun yanına gittiğimi biliyodu bi zaman süre sonra barışmamı istedi üzüdüğümü biliyodu görüyodu. Ben aramızda engel yokken onunla barışma fırsatı varken kabul etmedim niye böyle birşey yaptm inanın bilmiyorum. Yanından ayrıldıktan sonra eve gidip ağlayarak uyudum 3 gün kendime gelemedim şimdi konuştuğum birisi var bana buluşalım görüşelim diyo bende istemiyorum ama cocuk cok iyi yani olur diye düşünüyorum ama yüzyüze gelmek yanında bulunmak istemiyorum 2 sene boyunca içime çok kapandığımdan dolayı mı bilmiyorum ama kimseyi hayatıma almak istemiyorum buna eski erkek arkadaşımda dahil depresyona giriyo gibi hissediyorum kendimi eve gidiyorum ve direk uyuyorum arada ağlıyorum ama sebebini bilmiyorum çok kadersiz hissediyorm kendimi işe de gitmesem tamamen eve kapanırım ne yapmamı önerirsiniz arkadaşlar psikolojik destek almalımıyım? Bunu sorun olarak görmüyorum ama niyeyse çok seçici oldum birşey beğenmez oldum her şeyde kusur arıyorum benim derdimi belki dert olarak görmezsiniz ama yorumlarınızı bekliyorum... Psikolojik destek mi yoksa böyle hayata devam mı? Milletin ne kadar sorunları var bu ceviz kabuğunu doldurmaz ama napim işte
Son düzenleme:
bu yüzden mi geldin der diye düşünüyorum :))))
