- 2 Temmuz 2019
- 1.470
- 1.487
herkese merhaba. yine ben. bir süredir yokum, yoğunum bu ara. şu detayı vermek istedim;
güzel gelişmeler oldu önceki konularımdan hatırlayanlar bilirler isteklerim gerçekleşti çıkan pürüzleri hallettim ve sonunda başımı sokacak bir evim var artık ve kendime ait her şeyiyle. sıfırdan ev tadilatı yapmak, sıfırdan eşya düzmek ne kadar zormuş bu arada. yoruluyorum hem ustalarla kadın başıma uğraşarak hem mobilyalar için oradan oraya koşturarak ama değiyor. tek değilim gerçi babamda vakit buldukça yardım ediyor. her neyse asıl konuya geçeyim. bu hengameden bir süre önce psikolojik destek almaya başladım. hızlı ilerlemeye karar verdik, haftada 2 kez gidiyordum . sonra git gide haftada 1 sonra 2 haftada 1 sonra ayda 1 gibi planladık. haftada 2 aşamasını geçtim haftada 1 gidiyorum. aynı zamanda psikoloğum iş birliği yaptığı bir psikiyatristede yönlendirdi ilaç kullanırsam daha etkili iyileşme olacağı için. çok fazla tanının belirtisi var uzmanların bile kafasını karıştırdım resmen. şimdilik tanılar netleşene kadar hafif bir ilaçla başladık. ben kendimi bilsemde bu kadar çok belirti beklemiyordum ama şaşırmadımda. çok ertelemiştim. destek almaya aynı hafta içinde iki kez sinir krizi geçirdim ( bitkin düşüp bayılacak kadar uzun saatler süren cinsten ) bu yuzden karar vermiştim. belirtilere uyan tanıları tam olarak paylaşmak istemiyorum ama kümelere ayrılan bir psikolojik rahatsızlığın neredeyse her kümesindeki tanıya sahibim gerisini siz düşünün. benimle benzer durumda olan iyileşen arkadaşlarla paylaşmak istedim belki güzel fikirler tavsiyeler duyarım diye. bir de çok yalnızım ruhen ve zihnen. hayatımdaki insanlar fiziki olarak var ama onlarla tam manasıyla her şeyimi paylaşamıyorum. beni anlayabileceklerini düşünmüyorum. belki buraya yazarak dertleşmiş oluruz diye düşündüm bence insanın psikolog tavsiyesi dışındada bir şeyler duymaya ihtiyacı oluyor. zaten sıra daha psikoloğuma bunları anlstmaya gelmedi. daha çok geçmişteki travmalarımla alakalı konuşuyoruz. yani birazda sorunum şu, kendimi ne yaparsam yapayım beğenmiyorum. kısa sürede kaç kez estetik oldum, saçımı değiştirdim, imajımı yeniledim ben bile bilmiyorum. ideal kilomada ulaştım. yani kendimi tam manası ile beğeneceğimi düşündüğüm her şeyi yaptım ama anlamıyorum niye mutsuzum kendimden niye hala yetmiyor. insanlar bana çok bakıyor. hep bakıyorlardı. eskiden bir çoğunun beğendikleri için baktıklarını düşünürdüm ama artık içlerinden alay ettiklerini düşünüyorum. yersiz veya komik duran stile sahip biride değilim aslında. hangi imaja bürünürsem bürüneyim her şeyi dozunda, yerine göre uygularım elimden geldikçe. fakat bu hissettiğim şey o kadar güçlüki bilmiyorum bunun bana psikolojik rahatsızlığımın yaptırdığınada inanamıyorum o kadar gerçekki hislerim. ilginçki yakınlarım beni hep beğenirdi şimdi ise daha çok beğeniyorlar. ama inandırıcı bulmuyorum işte bu hissiyatım yüzünden. bir bu ikincisi ise artık hiç bir şeye şaşıramıyorum, heyecanlanamıyorum, heveslenemiyorum, sevinemiyorum. hayalini kurduğum olacağına inandığım her şeyi kendime bir şekilde çektim. ama vermem gereken olumlu tepkilerin hiç birini veremedim. duvar gibi karşıladım. buna benzer bir diğer şey ise hiç eğlenmiyorum. hiç bi aktivite mutlu etmiyor hep nötr üm. sosyalleşmek için zorluyorum kendimi ama inanın hiç keyif almıyorum. doğru insanlarla mı vakit geçirmiyorum yoksa sorun bende mi yine ondanda emin değilim çünkü hafiften eğleniyor gibi olduğumda bi bakıyorum canım sıkılmış ama bozuntuya vermemeye calısıyorum falan. yani aslında yeni insanlar tanımak istiyorum buna müsait çok fazla ortam var katılabileceğim ama reddedilmekten korkuyorum sonuçta herkes kollarını açıp beni beklemiyor. göze girmek için yalakalık yapmayı hiç sevmem genelde bu ortsmlarda anca öyle çabucak arkadaşlık kuruluyor. şöyle kız kıza çıkıp gezip tozabileceğim çok eğleneceğim bi arkadas grubum olsun istiyorum eskiden vardı hepimiz ayrı yerlere dağıldık. sevdiğim bir şeyi söyleyeyim en çok yemek yemekten keyif alıyorum bir de güzel bir yemekse duyduğum haz muazzam ötesi oluyor. mecburen kilo verme sürecimde bu hazdan uzak durmaya çalıştım ve hala dikkat ediyorum. normalde üç kişinin yediği şey benim tek porsiyonumdu. şimdi bu ev meselesi sağolsun koşturmaktan hem kilo verdim hemde yemek yemeye vaktim kalmadıgından midem kücüldü istesemde yiyemiyorum eskisi kadar. çok uzun yazdım mazur görün buradan tanıyanlar bilir eskiden bunun üç katı fazla yazardım artık kısa kesmeye çalışıyorum tek bir konuda bir çok şeyi sığdırarak anlatmaya çalıştım kendimi, yani umarım anlatabilmişimdir. iyileşeceğime inanıyorum. seviliyorsunuz kk kadınları, okuduğunuz için ve anlayışınız teşekkür ederim
güzel gelişmeler oldu önceki konularımdan hatırlayanlar bilirler isteklerim gerçekleşti çıkan pürüzleri hallettim ve sonunda başımı sokacak bir evim var artık ve kendime ait her şeyiyle. sıfırdan ev tadilatı yapmak, sıfırdan eşya düzmek ne kadar zormuş bu arada. yoruluyorum hem ustalarla kadın başıma uğraşarak hem mobilyalar için oradan oraya koşturarak ama değiyor. tek değilim gerçi babamda vakit buldukça yardım ediyor. her neyse asıl konuya geçeyim. bu hengameden bir süre önce psikolojik destek almaya başladım. hızlı ilerlemeye karar verdik, haftada 2 kez gidiyordum . sonra git gide haftada 1 sonra 2 haftada 1 sonra ayda 1 gibi planladık. haftada 2 aşamasını geçtim haftada 1 gidiyorum. aynı zamanda psikoloğum iş birliği yaptığı bir psikiyatristede yönlendirdi ilaç kullanırsam daha etkili iyileşme olacağı için. çok fazla tanının belirtisi var uzmanların bile kafasını karıştırdım resmen. şimdilik tanılar netleşene kadar hafif bir ilaçla başladık. ben kendimi bilsemde bu kadar çok belirti beklemiyordum ama şaşırmadımda. çok ertelemiştim. destek almaya aynı hafta içinde iki kez sinir krizi geçirdim ( bitkin düşüp bayılacak kadar uzun saatler süren cinsten ) bu yuzden karar vermiştim. belirtilere uyan tanıları tam olarak paylaşmak istemiyorum ama kümelere ayrılan bir psikolojik rahatsızlığın neredeyse her kümesindeki tanıya sahibim gerisini siz düşünün. benimle benzer durumda olan iyileşen arkadaşlarla paylaşmak istedim belki güzel fikirler tavsiyeler duyarım diye. bir de çok yalnızım ruhen ve zihnen. hayatımdaki insanlar fiziki olarak var ama onlarla tam manasıyla her şeyimi paylaşamıyorum. beni anlayabileceklerini düşünmüyorum. belki buraya yazarak dertleşmiş oluruz diye düşündüm bence insanın psikolog tavsiyesi dışındada bir şeyler duymaya ihtiyacı oluyor. zaten sıra daha psikoloğuma bunları anlstmaya gelmedi. daha çok geçmişteki travmalarımla alakalı konuşuyoruz. yani birazda sorunum şu, kendimi ne yaparsam yapayım beğenmiyorum. kısa sürede kaç kez estetik oldum, saçımı değiştirdim, imajımı yeniledim ben bile bilmiyorum. ideal kilomada ulaştım. yani kendimi tam manası ile beğeneceğimi düşündüğüm her şeyi yaptım ama anlamıyorum niye mutsuzum kendimden niye hala yetmiyor. insanlar bana çok bakıyor. hep bakıyorlardı. eskiden bir çoğunun beğendikleri için baktıklarını düşünürdüm ama artık içlerinden alay ettiklerini düşünüyorum. yersiz veya komik duran stile sahip biride değilim aslında. hangi imaja bürünürsem bürüneyim her şeyi dozunda, yerine göre uygularım elimden geldikçe. fakat bu hissettiğim şey o kadar güçlüki bilmiyorum bunun bana psikolojik rahatsızlığımın yaptırdığınada inanamıyorum o kadar gerçekki hislerim. ilginçki yakınlarım beni hep beğenirdi şimdi ise daha çok beğeniyorlar. ama inandırıcı bulmuyorum işte bu hissiyatım yüzünden. bir bu ikincisi ise artık hiç bir şeye şaşıramıyorum, heyecanlanamıyorum, heveslenemiyorum, sevinemiyorum. hayalini kurduğum olacağına inandığım her şeyi kendime bir şekilde çektim. ama vermem gereken olumlu tepkilerin hiç birini veremedim. duvar gibi karşıladım. buna benzer bir diğer şey ise hiç eğlenmiyorum. hiç bi aktivite mutlu etmiyor hep nötr üm. sosyalleşmek için zorluyorum kendimi ama inanın hiç keyif almıyorum. doğru insanlarla mı vakit geçirmiyorum yoksa sorun bende mi yine ondanda emin değilim çünkü hafiften eğleniyor gibi olduğumda bi bakıyorum canım sıkılmış ama bozuntuya vermemeye calısıyorum falan. yani aslında yeni insanlar tanımak istiyorum buna müsait çok fazla ortam var katılabileceğim ama reddedilmekten korkuyorum sonuçta herkes kollarını açıp beni beklemiyor. göze girmek için yalakalık yapmayı hiç sevmem genelde bu ortsmlarda anca öyle çabucak arkadaşlık kuruluyor. şöyle kız kıza çıkıp gezip tozabileceğim çok eğleneceğim bi arkadas grubum olsun istiyorum eskiden vardı hepimiz ayrı yerlere dağıldık. sevdiğim bir şeyi söyleyeyim en çok yemek yemekten keyif alıyorum bir de güzel bir yemekse duyduğum haz muazzam ötesi oluyor. mecburen kilo verme sürecimde bu hazdan uzak durmaya çalıştım ve hala dikkat ediyorum. normalde üç kişinin yediği şey benim tek porsiyonumdu. şimdi bu ev meselesi sağolsun koşturmaktan hem kilo verdim hemde yemek yemeye vaktim kalmadıgından midem kücüldü istesemde yiyemiyorum eskisi kadar. çok uzun yazdım mazur görün buradan tanıyanlar bilir eskiden bunun üç katı fazla yazardım artık kısa kesmeye çalışıyorum tek bir konuda bir çok şeyi sığdırarak anlatmaya çalıştım kendimi, yani umarım anlatabilmişimdir. iyileşeceğime inanıyorum. seviliyorsunuz kk kadınları, okuduğunuz için ve anlayışınız teşekkür ederim
