Merhaba arkadaşlar,her panik bozukluk durumu yaşayan insan gibi bende 2 aydır sürekli internet üzerinde araştırma içindeyim ve farkettimki aynı durumu yaşayan insanlar o kadar o kadar fazlayız ki.Sizinle hikayami paylaşmak istiyorum,çünkü hepimizin hikayesi çok farklı.
1999 depreminde 10 saat ekaz altında kaldım tabiki gençliğin vermiş olduğu rahatlık benim psikolojik olarak bir sorun yaşamadığımı düşündürdü sonrasında fakat kapalı alan korkum,asansör yada dar alanlarda bulunamama gibi etkiler bırakmıştı fakat önemsedim.İl atağımı tam 6 yıl sonra kızıma hamileyken geçirdim sadece bir kerelik uykumdan uyandırarak ölüyorum hissine kapıldım fakat tabiki ilaç kullanacak durumda değildim,şimdi farkediyorum lohusalığımda son derece sıkıntılı geçmişti,daha sonra tam 10 yıl sonra çok yakın bir arkadaşımın ani vefatı sebebiyle bir atak yaşadım,sonrasında genel bir anksiyete problemim oldu fakat ilaçsız atlattım.Kişilik olarak son derece rahat,neşeli,pozitif bir insan olduğumu düşünüyordum ki bundan 9 ay önce işyerinde kapalı bir alanda kilitli kaldım,o an hayatımın en büyük atağını yaşayarak o panikle duvardan atlayarak ayağımı 5 yerden kırdım.Bu durumun beni etkilediğini birkaç ay sonra farkettim kalabalıklara girince sıkılmaya başladım önce,sonra başıma brşey gelecek anksiyetesi yaşadım ev en son 3 ay önce bir gece ani bir atakla başıma birşey gelecek,ölücem hissi bana kimse yardım edemeyeck hissini yoğun bir şekilde yaşadım,tekrar geçiçi olduğunu düşündüm fakat ataklarım çoğalmaya başladı,hergün ölecek hissiyle uyanmaya başladım,çalışıyorum işime odaklanamamaya başladım,kendime telkin vererek sakinleştiriyordum ki;eski eşimle 12 yıldır ayrıyız fakat aramızda kötü bir durum yaşanmadığı için görüşüyoruz;bir sağlık kontrolü için hastaneye gitmemizle kendisinin bir ka gün önce kalp krizi geçirdiği tespit edildi aniden anjiyoya alındı ve stent takıldı,sonrasında ablamın pankreas kanseri olduğunu öğrendim derken benim için eziyet dolu günler başladı,önce psikiyatra gittim ve ilaç kullanmaya başladım fakat ilacın 3.gününde ataklarımın çoğalmasıyla hastaneye yatırıldım,hastanede tüm sakinleştiriceleri bünyeme zerk ettiler.Çıktığımda kendimi perişan,aciz,çaresiz hissediyordum ve ilacı bıraktım,terapi almaya başladım;çünkü ilaç fobimde olduğu ortaya çıktı,yavaş yavaş hastalık kaygımda başladı ki bütün branş doktorlarına gittim,tomografiler kan testleri o bu herşeyim normal,menopoza giriyor olabilirm dedim oda çıkmadı.Sadece trioid nodülüm sebebiyle biyopsi yapıldı oda temiz.
fakat bu süreçte tam 8 kilo verdim,hayatım boyunca düzenli olan adetlerim şu an düzensiz,bağırsak ve mide sorunlarımdan bahsetmeyeyim bile,boynum ağrıyor,sırtım,karnım.Yalnız kalamıyorum,hergün birşey olacak husursuzluğu yaşamaktan,hergün ölüm korkusu yaşamaktan o kadar sıkıldım ki.Tansiyonum gayet normal olmasına rağmen devamlı tansiyonumu ölçüyorum,2 gündürde vücudumda döküntüler başladı.hepsinin psiklojik ve tarvmatik olduğunun farkındayım fakat düşüncelerime engel olamıyorum,doktorlara güvenmiyorum,eskiden rahatça yapabildiğim çoğu şeyi artık yapamıyorum,bu arada tabi yoğun baş dönmesi ve iç bulantım var.Namaza başladım,terapilerime devam ediyorum.
sanırım bu durum sadece çok büyük bir sabır istiyor,birde daha başlangıç aşamasında lütfen önemseyin ve doktora başvurun,ben yaşadığım travmaları çok önemsemeyerek bugüne kadar ihmal ettim sanırım.Hayatınıza ve psiklojinize neyine etki edeceğini asla bilemiyorsunuz çünkü.Benimle aynı durumda olan arkadaşların hepsine acil şifalar diliyorum,düzelecek geçecek merak etmeyin,şu durumda bile buna inancım tam ama sabır çok önemli;birde hayatı olduğu gibi kabul etmek,acılarında mutluluklar kadar varolduğunu benimsemek gerekli.
artık bende bu durumun düzelmesini, her şeyin yoluna girmesini istiyorum
yıllar sonra delirme korkusuyla nüks etti çok kötüyüm 
