- 11 Eylül 2011
- 1.833
- 4.146
- 333
Merhabalar,
Ben ve eşim şu an evden çalışıyoruz, 7/24 evdeyiz diyebilirim. 6 aylık bir bebeğim var.
Bu pandemi belasından önce vaktimizi genelde dışarıda geçiriyorduk. pandemi öncesi haftada bir kez düzenli yardıma gelen bir hanım vardı, evde de çok durmayınca fazlasıyla yetiyordu açıkçası. ama gebelikte sağlıkla ilgili nedenlerden eve kapandım ve yardım almayı biraz daha aralıklı yaptık. halbuki çocuk olunca daha sık gelir diye hayal etmiştim. neyse, şimdi geldiğimiz bu noktada bu meret bitmiyor, eşimle iş bölümümüz var, "yapabildiğimiz kadar yaparız" mantığındayız, bu güne kadar idare ettik. ama artık önümü göremiyorum, ne kadar daha böyle gidecek bilmiyorum. sanki hep pandemi şartlarında yaşayacağız gibi geliyor bana bazen...
Kadını tekrar çağıramıyorum da korkudan. her gün farklı bir eve gidiyor haliyle ve kimin ne kadar dikkat ettiğini bilemiyorsun. taşıyıcı olabilir, evde bebek var falan diye ürküyorum. eve kapanıp kafayı yeme noktasına gelmişken hasta olmak istemiyorum bir yandan. eski düzenimi çok özledim bir yandan...
buraya kadarı dertleşme gibi oldu, merak ettiğim şu; yardım alanlar bu süreçte devam ettiniz mi? çevremde ya benim gibi tümden kesenler var ya da hiç bir şey olmamış gibi devam edenler. ben abartıyorum galiba diyorum bazen... tüyo verirsiniz, umut verirsiniz belki diye umuyorum
Ben ve eşim şu an evden çalışıyoruz, 7/24 evdeyiz diyebilirim. 6 aylık bir bebeğim var.
Bu pandemi belasından önce vaktimizi genelde dışarıda geçiriyorduk. pandemi öncesi haftada bir kez düzenli yardıma gelen bir hanım vardı, evde de çok durmayınca fazlasıyla yetiyordu açıkçası. ama gebelikte sağlıkla ilgili nedenlerden eve kapandım ve yardım almayı biraz daha aralıklı yaptık. halbuki çocuk olunca daha sık gelir diye hayal etmiştim. neyse, şimdi geldiğimiz bu noktada bu meret bitmiyor, eşimle iş bölümümüz var, "yapabildiğimiz kadar yaparız" mantığındayız, bu güne kadar idare ettik. ama artık önümü göremiyorum, ne kadar daha böyle gidecek bilmiyorum. sanki hep pandemi şartlarında yaşayacağız gibi geliyor bana bazen...
Kadını tekrar çağıramıyorum da korkudan. her gün farklı bir eve gidiyor haliyle ve kimin ne kadar dikkat ettiğini bilemiyorsun. taşıyıcı olabilir, evde bebek var falan diye ürküyorum. eve kapanıp kafayı yeme noktasına gelmişken hasta olmak istemiyorum bir yandan. eski düzenimi çok özledim bir yandan...
buraya kadarı dertleşme gibi oldu, merak ettiğim şu; yardım alanlar bu süreçte devam ettiniz mi? çevremde ya benim gibi tümden kesenler var ya da hiç bir şey olmamış gibi devam edenler. ben abartıyorum galiba diyorum bazen... tüyo verirsiniz, umut verirsiniz belki diye umuyorum
