Bu gün durakta otururken, tekerlik sandalyede oturan sipastik genç kızı görünce, kendimden utandım.
Bir an için onu kendimle kıyasladım.
Ben, saçlarımı şekil veremediğimden dolayı yakınıyorum.
Ben, ayaklarım güzel olmadığından terlik giyemiyorum.
Ben,doğru düzgün giyinip farklı olamadığımdan kendimi zevksiz görüyorum.
Benim hafızam matematiksel işlemleri kolay kavrayamadığı için düzgün hesap yapamadığımdan dolayı kendimi aptal görüyorum.
Ben çok sosyal biri olmadığım için çevremde çok arkadaşım olmadığından yakınıyorum.
Şimdi bir de o kızı düşünüyorum,
Kendimden utanıyorum...
Aslında dert ettiğim şeylerin ne kadar saçma olduğunu görüyorum,
Ellerim tutuyosa, yemek yiyebiliyosam, gözlerim görüyosa, yürüyebiliyosam, konuşabiliyosam, tuvalete gidip ihtiyacımı karşılıyosam ve ben bütün bunlara rağmen yukarıda saydığım maddelerden dolayı rahatsız duyup hala kendimi aşalıyosam, yazık bana...