Artık herkes gibiyiz.Bize birbirimizi özel gösteren ne varsa, bir gecede silindi
gözümüzden...
Telafisi imkansız sözcükler döküldü; haksızlığa uğramış yüreğimizden...
Öfkeyle fırlatılan oklar, şaşırmadı hedefi...
Artık, paramparça kalplerimiz...
Artık, birbirimiz için,
Hiç kimseyiz!
Aralık bir kapıda, işe yarardı pişmanlık.
Biz kapılarımızı çok hızlı çarptık.
Neler paylaştığımızı unuttuk;
Tadına doyulmaz sohbetlerimiz vardı bir zamanlar...
Artık imkansız; bir daha olmayacaklar!
Bana öyle geliyor ki, zaten sıradanlarmış.
Tıpkı, ikimiz gibi...
Aksi halde, böyle bir son yaşamazdık.
Demek ki, sınandığımızı sanırken, aslında sınanmamışız...
Şimdi,
Bir fiskeyle yıkılan,
İki koca çınarız...
Böylesi, belki bir ilk hayatımda...
Oysa,
İlk kez inmiyor perde...
Ama,
Alkışsız, iyi dileksiz ,
İlk kez uğurlanıyorum.
Ve sonsuza dek, kayboluyorum ortadan...
Nedense,
İyi bir fikir gibi duruyor bu günlerde...
Zaten,
Hep arka arkaya gelmez mi,
Aksilikler, bitişler; yargılanıp, idam edilişler....
Çok az insan ilgilenir son sözlerle...
Genelde, gereği çok önce düşünülmüştür.
Bir fırtına yetti; inşa ettiklerimizin,
Yerle bir olmasına...
Demek ki, kökleri sağlam değilmiş.
Demek ki, zormuş affetmek;
Bu denli sevmiş ve bu denli incinmişken…
Demek ki yanılmışım;
Bunca zaman, tam tersine inanırken!
Sinemdeki sarı güller koruyamadı bu kez...
Artık,
Bütün kapılarım kilitli...
Hayat benden firar etti...
Nihayet,
............ bitti!
-