merhaba ben 28 yaşında 11 aylık evli bi bayanım.asker eşiyim, adanada ailemle yaşıyordum çalışıyordum evlenince eşimin işi gereği kırklareliye yerleştik 11 aydır burdayım yalnızım eşimin sık sık nöbetleri oluyor gece gündüz yalnız kalıyorum. burda tanıdığım kimse yok zaman zaman eşimi arkadaşlarının eşleriyle görüştüğüm oluyor ama bu beni mutlu etmeye yetmiyor. eşimle çok mutluyum. ama yalnız kalmak çok zor. aklıma hep kötü şeyler geliyor her sıkıldığımda eşimi annemi babamı ablalarımı kaybetmekten korkuyorum hep bu gibi şeyler geliyor aklıma. zaman zaman hıçkıra hıçkıra ağlamak istiyorum. bunları yazarken bile sanki çok kötü şeyler olmuş gibi hissedip ağlamak geliyor içimden. en büyük korkum sevdklerimi kaybetmek. çocuk istiyoruz ama eşimin doğu görevi beni çok düşündürüyor. hep herşeyin en kötüsünü düşünüyorum. ordada yalnız kalacam ya o yokken bebeğe bişey olursa ya bana bişey olursa diye düşünüp vazgeçiyorum. bi arkadaşa ihtiyacım var ama olmuyor yok yakınımda hiç kimse yok. ne yapacağımı bilmiyorum. böyle kötü şeyler düşünmek istemiyorum. düşündükçe hastalanıyorum. bıktım bu durumumdan.