merhaba ben 28 yaşında 11 aylık evli bi bayanım.asker eşiyim, adanada ailemle yaşıyordum çalışıyordum evlenince eşimin işi gereği kırklareliye yerleştik 11 aydır burdayım yalnızım eşimin sık sık nöbetleri oluyor gece gündüz yalnız kalıyorum. burda tanıdığım kimse yok zaman zaman eşimi arkadaşlarının eşleriyle görüştüğüm oluyor ama bu beni mutlu etmeye yetmiyor. eşimle çok mutluyum. ama yalnız kalmak çok zor. aklıma hep kötü şeyler geliyor her sıkıldığımda eşimi annemi babamı ablalarımı kaybetmekten korkuyorum hep bu gibi şeyler geliyor aklıma. zaman zaman hıçkıra hıçkıra ağlamak istiyorum. bunları yazarken bile sanki çok kötü şeyler olmuş gibi hissedip ağlamak geliyor içimden. en büyük korkum sevdklerimi kaybetmek. çocuk istiyoruz ama eşimin doğu görevi beni çok düşündürüyor. hep herşeyin en kötüsünü düşünüyorum. ordada yalnız kalacam ya o yokken bebeğe bişey olursa ya bana bişey olursa diye düşünüp vazgeçiyorum. bi arkadaşa ihtiyacım var ama olmuyor yok yakınımda hiç kimse yok. ne yapacağımı bilmiyorum. böyle kötü şeyler düşünmek istemiyorum. düşündükçe hastalanıyorum. bıktım bu durumumdan.
- Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.
önerilerinize ihtiyacım var
- Konu Sahibi kasiope
- Başlangıç Tarihi
felisity mrb..öncelikle birbirimize benzer çok yönlerimiz var..ben de asker eşiyim..10 aylık evliyim ve 30 yaşındayım...durumunu anlıyorum ben de ilk geldiğimde buraya benzer korkularım oldu...uyuyamadığım geceler de çok oldu..ben sebebi şöyle düşündüm süregelen alıştığım bir yaşantı tarzım vardı ve bu biranda değişti..evlilik ve bunun yüklediği sorumluluk sanırım alışmak için zaman gerekiyor..çocuk meselesine gelince biz de seneye şarka gideceğiz ama bir an önce olsun istiyorum en azından hangi koşullarda olacağım belli olmayan bir yerde hamile kalmak istemiyorum..
Merhaba... Bende benzer durumdayım şuan doğu görevindeyiz ve bende ailemden ayrıyım tanıdığım kimse yok burda benimde ama hiç o tarz düşüncelere kapılmadım hatta ben yalnızlığı seven bir insanım... Mesela evde kendini hem geliştirebilecek hemde vakit geçirecek şeylerle uğraş... Mesela ben bol bol kitap okuyorum, spk sınavlarına hazırlanıyorum seninde varsa bir mesleğin onunla ilgili girebileceğin sınavlar varsa girebilirsin kitap okuyabilirsin... Çok iyi geleceğine eminim...
evet alışmak için zaman gerekiyor ama ben duruduk yere herşeyi problem yapıyorum. birde benim bünyem çok zayıf en küçük bişeyde hemen hasta oluyorum. bundanda çok korkuyorum. yani bu korkum evde yalnız olduğum zaman bişey olsa kimsenin haberi olmaz helede bebk olunca ben nasıl güçlü biri olacam bilmiyorum.
bi mesleğim yok ama evde zaten boş durmuyorum her an bir uğraş içerisindeyim, mesela süs eşyaları yapmayı takı yapmayı bu gibi şeylerle uğraşmayı çok severim. her gün yeni şeyler üretip yaparım eşim şaşırır bu nerden geldi yada bunu nasıl yaptın diye. ama bu aralar içimden gelmiyo bişey yapmak. avize yapıyordum başladım 1 haftadır öylece duruyor devam etmek gelmiyo içimden. çok sıkılıyorum bi arkadaşa ihtiyaç duyuyorum. yalnız kaldıkçada korkularım büyüyor.
Merhaba Felisity, haklısnız, çok gençsiniz, yeni evlisiniz, evinizden, alıştıklarınızdan uzaksınız. Ama tüm yaşamı başkaları üzerine kurmak son derece yanlıştır. TAbii ki arkadaşlarınız olur, tanıdıklarınız olur. Ama yaşamda arkadaşım olsun, yoksa ben zayıfım, bu hayatı nasıl götütürüm yaklaşımı ile hayatınızda hep mutsuz olursunuz. Mutlak bir meslek edinin ve çalışın. Evde sabahtan akşama kadar yalnız oturarak ve eşinizi bekleyerek olmaz. Meslek edinmek, çalışma hayatının içinde olmak güçlenmenizi sağlayacaktır.
Benzer Konular
