Kutay' ımın Doğum Hikayesi
Eşimle 19 temmuz 2009 da 3 yıllık flört döneminden sonra evlendik. Bebek konusunu çok konuşmasakda içten içe hep istiyordum. Dile getirmesemde eşimde durumun farkındaydı. 7 eylülde ilk defa korunmadık. Ramazan ayına girmiştik. Orucu nasıl tuttum bi allah bilir birde ben. Ramazanı acaip bi yorgunluk ve halsizlikle geçirdim. Evlenmeden önce diyet yapmıştım ve çok kilo vermiştim. Bünyem zayıfladı birde oruç tutunca halsizleniyorum diyordum. Ramazan bitti. O gün bayramın üçüncü günü evdeydik. Hazırlanıyordum akrabalarla gezecektik. Daha önceden alıp bi kenara koyduğum teste gitti aklım. Sanki bi güç bana hadi yap diyordu. Yok canım bir kere denedik daha hemen olmaz diyorum hala kendime. Eşim evde bilgisayar başında ben yatak odasında. ıçimdeki sesi dinledim. Testi alıp tuvalete gittim eşime söylemeden. O ikinci çizgiye kadar geçen zaman sanki hiç geçmedi. Sonuç pozitifti. Ayaklarım titredi. Allahım inanamıyordum. Gerçekmiydi. Evet gerçekti. Meleğim içimdeydi. Hemen eşime koştum müjdeyi verdim. Ağlaştık, koklaştık. :) Rabbim bize en güzel bayram hediyesini vermişti. Çok güzel bi hamilelik geçirdim. Her ay ki kontrollere koşa koşa gidiyordum. Sanki deli gibi bi aşk yaşıyordum. Çünkü birtek aşık olunca böyle ayaklarım yere basmadı :) Karnımdaki tekmeleriyle beni uyandırışı, eşimin hergece yatmadan önce karnımı sevmesi, aynanın önünden geçerken dönüp aynaya önden karnımın arkadan popomun eşimin deyişiyle vücudumun aldığı S şekline bakıp bakıp gülüşüm ne olursa olsun iyiki yapmışım deyişim.... :) Herşey herşey çok güzeldi. Yaşamaya değerdi. Her anı benim için okadar değerli ki. En son ki kontrolüm de doktorum bebeğin kilolu olduğunu normal doğumda zorlanacağımı söyledi. Ben zaten dünden razı. Normalden çok korkuyorum. Tamam dedim sezeryan olsun. 24 mayısa gün verdi. Son hazırlıklar yapıldı. Birtek kuaför işim kaldı. Onunda randevusunu cumartesiye aldım. Cuma akşamı koca bir tabak erik yiyip üzerine bir bardak su içip yattım. Uykudayken birden gıcık tuttu beni. Öksürürken sanki altıma kaçırmışım gibi geldi. Tuvalete gittim. Giderken gözüm saate takıldı. Gece 01:30. Tuvalette pembemsi bi akıntı geldi. Aman allahım doğuruyorum ben dedim. Hemen eşime söyledim. Kayınvalidemlerle oturuyorum. Oda dur bakalım deyip hemen evdekileri kaldırdı. Herkeste bi heyecan. Ama ben hepsinden heyecanlıyım. Durmadan ama ben pazartesi doğuracaktım kuaföre gidecektim. Kaşım bıyığım ağdam hepsi kaldı böylemi karşılayacağım oğlumu diye söyleniyorum. Hemen doktorumu aradım. Hastaneye gitmemi doğumun başlamış olacabileceğini kendisinin ankarada olduğunu söyledi. Sanki dünya başıma yıkıldı. Okadar hazırlamıştımki kendimi onda doğum yapmaya. Alllahım inşallah doğurmuyorumdur pazartesi olsun nolur allahım başka doktor istemiyorum diye dua ederken baktım herkes giyinmiş beni bekliyor. Durun dedim ben bi duş alayım. ıstemesemde içimden bi ses doğuruyorsun diyordu. Hastaneye gittik. Nst ye girdim. Sancı görünmüyor. Nöbetçi doktor bi muayene edelim dedi. Hayır dedim. Beni sezeryana alın direk. Oldum olası nefret etmişimdir o çataldan. Doktor doğumun başlayıp başlamadığını bilemeyiz bakmam lazım diyor. Bu arada halen hafif hafif akıntım var. Annemler kızım yapma bi kontrol ol diyor. Yapacak birşey yok.Yattım o gıcık şeye. Nasıl canım acıdı. Allahım dedim bu bile canımı acıtıyorsa bu kadar doğumu düşünemiyorum. Muayeneden sonra 6 cm açıklık var demezmi. Ama bende gram sancı yok. ıstersen normali deneyelim dedi. Hayır dedim. Allttan muayeneden sonra yok dedim asla normal istemem. Tamam ozaman seni hazırlasınlar sezeryana alalım dedi. Ameliyata girerken herkesi öptüm. Ama nasıl ağlıyorum sanki herkese veda ettim. Bu arada herkes gelmişti hastaneye. Saat 05:00 te ameliyata alındım. Ameliyathane soğuk. Herkes bi telaş içinde. Doktor geldi. Anestezi uzmanı geldi, elinde bir iğneyle. En son doktorun eline bildiğimiz cımbız ama cımbızın 5 katı büyüklüğünde en az aldığını gördüm. Sonra önüme bi perde gerdiler. Belden aşağımı batikonladılar. Durun dedim başlamayın daha uyuşmadıım. Hemşire yanağımı okşadı. Merak etme daha hazırlıyoruz seni dedi. En son anestezi uzmanının haydi bismillah deyip iğneyi damar yoluna soktuğunu gördüm. Ondan sonrası yok :) Asansörde kendime geldim. ılk annemi gördüm. Oğlumu sordum. Çok iyi çok tatlı dedi. Eşimi gördüm. Aynısını onada sordum sanki annem yalan söylüyor herkesten duymak istiyor insan işte :). O da istediğim cevabı veriyor. Uçuyorum mutluluktan. Herkesin gözlerinin içi gülüyor. Ne güzel bi mutluluk. Kendimle gurur duydum. Allahım sırf bu duyguyu yaşamak için 3 tane daha doğururum diyorum kendi kendime. Sonra bebeğim geldiyor. O ilk bakış ilk dokunuş ilk tanışma. Sanki herşey ozaman anlamlandı. Nasıl birşey bu rabbim, kalbim yerinden çıkacak gibi. Allah kimseye yokluğunu vermesin. Her kadının mutlaka yaşaması gerken bi duygu. Bence yaşamayan insanın bi tarafı hep eksiktir. Şimdi 42 günlük mevlama şükürler olsun sağlıklı bi bebeğim var. ıyi anlaşıyoruz. Rabbim isteyen herkese versin. Bu arada sezeryandan çok memnun kaldım. Hiç ağrım olmadı desem yeridir. ılk günden beri bebeğime ben bakıyorum. Hiç pişman olmadım sezeryan olduğuma. Şükürler olsun hem hamileliğim hem doğumum okadar güzeldi ki. Allah herkese nasip etsin. Doğum Tarih: 22 mayıs 2010 kilosu: 4.150 gr Boyu: 55 cm saat: 05:15
Eşimle 19 temmuz 2009 da 3 yıllık flört döneminden sonra evlendik. Bebek konusunu çok konuşmasakda içten içe hep istiyordum. Dile getirmesemde eşimde durumun farkındaydı. 7 eylülde ilk defa korunmadık. Ramazan ayına girmiştik. Orucu nasıl tuttum bi allah bilir birde ben. Ramazanı acaip bi yorgunluk ve halsizlikle geçirdim. Evlenmeden önce diyet yapmıştım ve çok kilo vermiştim. Bünyem zayıfladı birde oruç tutunca halsizleniyorum diyordum. Ramazan bitti. O gün bayramın üçüncü günü evdeydik. Hazırlanıyordum akrabalarla gezecektik. Daha önceden alıp bi kenara koyduğum teste gitti aklım. Sanki bi güç bana hadi yap diyordu. Yok canım bir kere denedik daha hemen olmaz diyorum hala kendime. Eşim evde bilgisayar başında ben yatak odasında. ıçimdeki sesi dinledim. Testi alıp tuvalete gittim eşime söylemeden. O ikinci çizgiye kadar geçen zaman sanki hiç geçmedi. Sonuç pozitifti. Ayaklarım titredi. Allahım inanamıyordum. Gerçekmiydi. Evet gerçekti. Meleğim içimdeydi. Hemen eşime koştum müjdeyi verdim. Ağlaştık, koklaştık. :) Rabbim bize en güzel bayram hediyesini vermişti. Çok güzel bi hamilelik geçirdim. Her ay ki kontrollere koşa koşa gidiyordum. Sanki deli gibi bi aşk yaşıyordum. Çünkü birtek aşık olunca böyle ayaklarım yere basmadı :) Karnımdaki tekmeleriyle beni uyandırışı, eşimin hergece yatmadan önce karnımı sevmesi, aynanın önünden geçerken dönüp aynaya önden karnımın arkadan popomun eşimin deyişiyle vücudumun aldığı S şekline bakıp bakıp gülüşüm ne olursa olsun iyiki yapmışım deyişim.... :) Herşey herşey çok güzeldi. Yaşamaya değerdi. Her anı benim için okadar değerli ki. En son ki kontrolüm de doktorum bebeğin kilolu olduğunu normal doğumda zorlanacağımı söyledi. Ben zaten dünden razı. Normalden çok korkuyorum. Tamam dedim sezeryan olsun. 24 mayısa gün verdi. Son hazırlıklar yapıldı. Birtek kuaför işim kaldı. Onunda randevusunu cumartesiye aldım. Cuma akşamı koca bir tabak erik yiyip üzerine bir bardak su içip yattım. Uykudayken birden gıcık tuttu beni. Öksürürken sanki altıma kaçırmışım gibi geldi. Tuvalete gittim. Giderken gözüm saate takıldı. Gece 01:30. Tuvalette pembemsi bi akıntı geldi. Aman allahım doğuruyorum ben dedim. Hemen eşime söyledim. Kayınvalidemlerle oturuyorum. Oda dur bakalım deyip hemen evdekileri kaldırdı. Herkeste bi heyecan. Ama ben hepsinden heyecanlıyım. Durmadan ama ben pazartesi doğuracaktım kuaföre gidecektim. Kaşım bıyığım ağdam hepsi kaldı böylemi karşılayacağım oğlumu diye söyleniyorum. Hemen doktorumu aradım. Hastaneye gitmemi doğumun başlamış olacabileceğini kendisinin ankarada olduğunu söyledi. Sanki dünya başıma yıkıldı. Okadar hazırlamıştımki kendimi onda doğum yapmaya. Alllahım inşallah doğurmuyorumdur pazartesi olsun nolur allahım başka doktor istemiyorum diye dua ederken baktım herkes giyinmiş beni bekliyor. Durun dedim ben bi duş alayım. ıstemesemde içimden bi ses doğuruyorsun diyordu. Hastaneye gittik. Nst ye girdim. Sancı görünmüyor. Nöbetçi doktor bi muayene edelim dedi. Hayır dedim. Beni sezeryana alın direk. Oldum olası nefret etmişimdir o çataldan. Doktor doğumun başlayıp başlamadığını bilemeyiz bakmam lazım diyor. Bu arada halen hafif hafif akıntım var. Annemler kızım yapma bi kontrol ol diyor. Yapacak birşey yok.Yattım o gıcık şeye. Nasıl canım acıdı. Allahım dedim bu bile canımı acıtıyorsa bu kadar doğumu düşünemiyorum. Muayeneden sonra 6 cm açıklık var demezmi. Ama bende gram sancı yok. ıstersen normali deneyelim dedi. Hayır dedim. Allttan muayeneden sonra yok dedim asla normal istemem. Tamam ozaman seni hazırlasınlar sezeryana alalım dedi. Ameliyata girerken herkesi öptüm. Ama nasıl ağlıyorum sanki herkese veda ettim. Bu arada herkes gelmişti hastaneye. Saat 05:00 te ameliyata alındım. Ameliyathane soğuk. Herkes bi telaş içinde. Doktor geldi. Anestezi uzmanı geldi, elinde bir iğneyle. En son doktorun eline bildiğimiz cımbız ama cımbızın 5 katı büyüklüğünde en az aldığını gördüm. Sonra önüme bi perde gerdiler. Belden aşağımı batikonladılar. Durun dedim başlamayın daha uyuşmadıım. Hemşire yanağımı okşadı. Merak etme daha hazırlıyoruz seni dedi. En son anestezi uzmanının haydi bismillah deyip iğneyi damar yoluna soktuğunu gördüm. Ondan sonrası yok :) Asansörde kendime geldim. ılk annemi gördüm. Oğlumu sordum. Çok iyi çok tatlı dedi. Eşimi gördüm. Aynısını onada sordum sanki annem yalan söylüyor herkesten duymak istiyor insan işte :). O da istediğim cevabı veriyor. Uçuyorum mutluluktan. Herkesin gözlerinin içi gülüyor. Ne güzel bi mutluluk. Kendimle gurur duydum. Allahım sırf bu duyguyu yaşamak için 3 tane daha doğururum diyorum kendi kendime. Sonra bebeğim geldiyor. O ilk bakış ilk dokunuş ilk tanışma. Sanki herşey ozaman anlamlandı. Nasıl birşey bu rabbim, kalbim yerinden çıkacak gibi. Allah kimseye yokluğunu vermesin. Her kadının mutlaka yaşaması gerken bi duygu. Bence yaşamayan insanın bi tarafı hep eksiktir. Şimdi 42 günlük mevlama şükürler olsun sağlıklı bi bebeğim var. ıyi anlaşıyoruz. Rabbim isteyen herkese versin. Bu arada sezeryandan çok memnun kaldım. Hiç ağrım olmadı desem yeridir. ılk günden beri bebeğime ben bakıyorum. Hiç pişman olmadım sezeryan olduğuma. Şükürler olsun hem hamileliğim hem doğumum okadar güzeldi ki. Allah herkese nasip etsin. Doğum Tarih: 22 mayıs 2010 kilosu: 4.150 gr Boyu: 55 cm saat: 05:15