• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

Ölümle yaşam arasında bir çizgi

Uzman değilim ama bipolar bozukluk böyle bir şey değil sanırım. Bazen depresyon bazen de mani hali diye biliyorum. Manik dönem illaki eşinize şiddet değil ki, aşırı alışveriş, aşırı mutlu olma vs. Depresyondan hiç bahsetmemişsiniz, uzun süren depresif bir ruh haliniz var mı? Bence sizde anksiyeteye bağlı öfke kontrolsüzlüğü var. Ben de anksiyete hastasıyım, sinirlendiğimde ağzıma geleni sayarım kendime inanamam. Kaygılardan bunalıp, taşma hali bu bence. Ben anne oldum, sakın anne olma diyenler Allah aşkına uzman kesilip de bir de anneliğe mi mani oluyorsunuz. Tabi ki bir çocuğun öfke kontrolünü sağlayan bir ailede büyümesi gerekir ama çocuğuna da şiddet uygularsın tanısını da koymayın bir zahmet. Bebeğimin gözünün içine bakıyorum, çoğu insandan daha sabırlıyım ona karşı. Korkmayın, terapi alın, öfkenizi kontrol etmeyi, kaygılarınızla başa çıkmayı öğrenin ve bebeği kavgasız bir ortamda dünyaya getirin 🧡
Siz de hemen anksiyeteye bağlı öfke kontrolsüzlüğü teşhisi koydunuz. Buradan ne olduğunu bilmeden teşhis koyamayız ki hem hiçbirimiz uzman değilken. Sizde anksiyete sorunu varmış ve iyi bir anneyim diyorsunuz. Öylesinizdir de ama siz de tüm kadınlar gibi iyi bir anne olma çabası içerisinde olduğunuz için, kendi anksiyetinize rağmen, bu yorumunuzda biraz fazla duygusal yaklaştınız diye düşünüyorum. Bi polar rahatsızlığı genetiktir ve sizin anlattığınız gibi belirtiler olur ama nasıl anksiyete teşhisi koyamayacağımız gibi bu belirtiler de pat diye bi polar teşhisi koymaya yetmez, kan tahlilleri ile falan belirleniyor bu teşhis.
Benim kimseye çocuk yapma demek haddime düşmez ama bir anne hiç mi çocuğuna öfkelenmez? Öfke kontrolsüzlüğü olan birey bunu düşünmek zorunda. Şimdi bir kadın çıksa burada "kocam beni dövüyor" dese herkes "aman bu adamdan çocuk yapma" der.
 
Siz de hemen anksiyeteye bağlı öfke kontrolsüzlüğü teşhisi koydunuz. Buradan ne olduğunu bilmeden teşhis koyamayız ki hem hiçbirimiz uzman değilken. Sizde anksiyete sorunu varmış ve iyi bir anneyim diyorsunuz. Öylesinizdir de ama siz de tüm kadınlar gibi iyi bir anne olma çabası içerisinde olduğunuz için, kendi anksiyetinize rağmen, bu yorumunuzda biraz fazla duygusal yaklaştınız diye düşünüyorum. Bi polar rahatsızlığı genetiktir ve sizin anlattığınız gibi belirtiler olur ama nasıl anksiyete teşhisi koyamayacağımız gibi bu belirtiler de pat diye bi polar teşhisi koymaya yetmez, kan tahlilleri ile falan belirleniyor bu teşhis.
Benim kimseye çocuk yapma demek haddime düşmez ama bir anne hiç mi çocuğuna öfkelenmez? Öfke kontrolsüzlüğü olan birey bunu düşünmek zorunda. Şimdi bir kadın çıksa burada "kocam beni dövüyor" dese herkes "aman bu adamdan çocuk yapma" der.

konu sahibeside kendine bipolar teşhisi koymuş🤷‍♀️

konu sahibesi yazılmış ama tekrar yazayım kafanıza göre ilaç bırakmanız hata olmuş. bu şartlarda hamile kalsanız sizin içinde eşiniz içinde yorucu bir süreç olur. üstelik sağlıksız duygu durumuzla çocuğa vereceğiniz tepkiler bile belli değilken sıef anne olmak istiyorum diye bencilce davranmamalısınız. bebek bakmak başkasının bebeğini sevmeye benzemiyor sağlam psikoloji lazım.
 
Çok üzüldüm okuduklarıma. İlaç almayı nasıl kendi kafanıza göre bırakırsınız konu sahibi. Bu ilaçları kafanıza göre bıraktığınızda daha beter olacağınız internette bile yazıyor. Ayrıca bu anlattıklarınıza rağmen size sadece anksiyete ve okb teşhisi koyan doktorunuzu da değiştirin lütfen.
 
Çocuğa genetik aktarım dışında büyürken geçireceğiniz süreçte gerektigi kadar dirençli olduğunuzu düşünmüyorum lütfen bu kararı çocuğun maksimum faydasını düşünerek alin ve profesyonel destek olmadan kalkismayin
 
Eskiden terapi gören biri olarak söylüyorum: kafaniza göre ilaclarin birakilmadigini biliyorsun7z aslinda. Ilac almayi tercih etmek istemediginizi anlarim, ama sizin baska careniz yok. Su anda en iyi davranmaniz gereken insana siddet uyguluyorsunuz. Ve sirf o insan altdan alip cekip durdugu icin "ilac almama lüksünü" gösteriyorsunuz. Erkek sizin yaptigini yapsa kadina kesinlikle cocuk olmadan kac kurtul deriz. Acil kendinizi toplayip tekrar tedaviye baslayin. Verilen tehsise güvenmiyorsaniz baska bir doktora da gidin. Esinize siddeti kesin. Gerekirse evden gitsin ama ezmeyi kesin. Yasadiklariniz kolay degil, ama bu durumda en son düsüneceginiz sey bir bebek. Hamilelik lohusalik hormonlar altüst oluyor. Psikolojik olarak etkileniyorsunuz. Sizin cocugunuza zarar vermeyeceginizin garantisi yok. Siddet gören esiniz de hamile kalmamizi engellemeli bu durumda
 
Konuya nereden nasıl başlayacağımı hiç bilmiyorum.15 ay önce evlendik eşimle.Ne aşk ne mantık evliliği oldu bizimki.Peki ne evliliği derseniz kısmet evliliği derim ben buna.Nasipmiş,çok dönmeye çalıştık ama olmadı.Benim aileden gelen bir psikolojik rahatsızlığım var.Amcam ve anneannemin akıl hastanesi geçmişi var.Sanırım bana da gen yoluyla aktarılan bir şeyler olmuş.Bana teşhis olarak anksiyete ve obsesif dendi ama ben kesinlikle bipolar olduğumu düşünüyorum.Bunu atlatmak için çok ağır tedavi gördüm.3 yılın sonunda tamamen iyileştim sandım.Bundan 5 yıl sonra da evlendim.Eşime de söyledim en başta kabul etti bunu,dert etmedi ama ikimizde evlilik sonrası atakların çok yoğun geleceğini bilmiyorduk.İlaçlarım 150 mg doktor zamanla azalttı ,ben kendimce çocuk düşünüyorum diye ilaçları kestim.Bu süreçte daha da berbat oldum ama yine de tekrar ilaca başlamayı gözüm almıyor.Eşimi dövüyorum kriz gelince eşim sarılıp geçmesini bekliyor ama son zamanlarda artık o da çok bunaldığını dile getirmeye başladı.Bazen onu aşırı eziyorum,hakaret ediyorum ama bazen de canım cicim diye yere göğe sığdıramıyorum.Aslında benim sözümde kalsa hep iyiyim ama bir kere arkadaşları ile dışarı çıkmaya kalksın ev yerinden oynuyor.Sonra eşim yine hep alttan alıp özür diliyorEşimin de hataları oluyor tabii ama benim verdiğim tepkiler de çok üst düzey tepki oluyor.Şimdi ben acaba bunları hastayım diye mi yapıyorum yoksa eşim katlanıyor diye mi ?Tekrar ilaca başlamadan tavsiyeleriniz ne olur?Eşim bırakır giderse hiç toparlanamam ama bir yandan da beni bıraksın kurtulsun benden istiyorum.
Hastalığınız bı yana dursun eşimi dovuyorum diyip çocuk istiyorum diyorsunuz bu bencillik ve saf kötülüktür kusura bakmayın
 
Konuya nereden nasıl başlayacağımı hiç bilmiyorum.15 ay önce evlendik eşimle.Ne aşk ne mantık evliliği oldu bizimki.Peki ne evliliği derseniz kısmet evliliği derim ben buna.Nasipmiş,çok dönmeye çalıştık ama olmadı.Benim aileden gelen bir psikolojik rahatsızlığım var.Amcam ve anneannemin akıl hastanesi geçmişi var.Sanırım bana da gen yoluyla aktarılan bir şeyler olmuş.Bana teşhis olarak anksiyete ve obsesif dendi ama ben kesinlikle bipolar olduğumu düşünüyorum.Bunu atlatmak için çok ağır tedavi gördüm.3 yılın sonunda tamamen iyileştim sandım.Bundan 5 yıl sonra da evlendim.Eşime de söyledim en başta kabul etti bunu,dert etmedi ama ikimizde evlilik sonrası atakların çok yoğun geleceğini bilmiyorduk.İlaçlarım 150 mg doktor zamanla azalttı ,ben kendimce çocuk düşünüyorum diye ilaçları kestim.Bu süreçte daha da berbat oldum ama yine de tekrar ilaca başlamayı gözüm almıyor.Eşimi dövüyorum kriz gelince eşim sarılıp geçmesini bekliyor ama son zamanlarda artık o da çok bunaldığını dile getirmeye başladı.Bazen onu aşırı eziyorum,hakaret ediyorum ama bazen de canım cicim diye yere göğe sığdıramıyorum.Aslında benim sözümde kalsa hep iyiyim ama bir kere arkadaşları ile dışarı çıkmaya kalksın ev yerinden oynuyor.Sonra eşim yine hep alttan alıp özür diliyorEşimin de hataları oluyor tabii ama benim verdiğim tepkiler de çok üst düzey tepki oluyor.Şimdi ben acaba bunları hastayım diye mi yapıyorum yoksa eşim katlanıyor diye mi ?Tekrar ilaca başlamadan tavsiyeleriniz ne olur?Eşim bırakır giderse hiç toparlanamam ama bir yandan da beni bıraksın kurtulsun benden istiyorum.
Doktorun ilaca devam et diyorsa et.
 
Konuya nereden nasıl başlayacağımı hiç bilmiyorum.15 ay önce evlendik eşimle.Ne aşk ne mantık evliliği oldu bizimki.Peki ne evliliği derseniz kısmet evliliği derim ben buna.Nasipmiş,çok dönmeye çalıştık ama olmadı.Benim aileden gelen bir psikolojik rahatsızlığım var.Amcam ve anneannemin akıl hastanesi geçmişi var.Sanırım bana da gen yoluyla aktarılan bir şeyler olmuş.Bana teşhis olarak anksiyete ve obsesif dendi ama ben kesinlikle bipolar olduğumu düşünüyorum.Bunu atlatmak için çok ağır tedavi gördüm.3 yılın sonunda tamamen iyileştim sandım.Bundan 5 yıl sonra da evlendim.Eşime de söyledim en başta kabul etti bunu,dert etmedi ama ikimizde evlilik sonrası atakların çok yoğun geleceğini bilmiyorduk.İlaçlarım 150 mg doktor zamanla azalttı ,ben kendimce çocuk düşünüyorum diye ilaçları kestim.Bu süreçte daha da berbat oldum ama yine de tekrar ilaca başlamayı gözüm almıyor.Eşimi dövüyorum kriz gelince eşim sarılıp geçmesini bekliyor ama son zamanlarda artık o da çok bunaldığını dile getirmeye başladı.Bazen onu aşırı eziyorum,hakaret ediyorum ama bazen de canım cicim diye yere göğe sığdıramıyorum.Aslında benim sözümde kalsa hep iyiyim ama bir kere arkadaşları ile dışarı çıkmaya kalksın ev yerinden oynuyor.Sonra eşim yine hep alttan alıp özür diliyorEşimin de hataları oluyor tabii ama benim verdiğim tepkiler de çok üst düzey tepki oluyor.Şimdi ben acaba bunları hastayım diye mi yapıyorum yoksa eşim katlanıyor diye mi ?Tekrar ilaca başlamadan tavsiyeleriniz ne olur?Eşim bırakır giderse hiç toparlanamam ama bir yandan da beni bıraksın kurtulsun benden istiyorum.
Lütfen çocuk yapmayın
 
Hatırı sayılır ünv mezunu olduğunuza inanamadım nedense, kafaya göre ilaç bırakmak cehaletten başka bir şey degil. Neden doktora danışmadınız?🙄

Dünyaya çocuk getirip hastalığınızı ona da vericeksiniz, başka bir insan evladı da şu yaşadıklarınızı yaşayacak ona yazık değil mi? Bu şek8lde hastalıklara sahip insanların çocuk sahibi olması dümdüz bencillik🙄
 
Konuya nereden nasıl başlayacağımı hiç bilmiyorum.15 ay önce evlendik eşimle.Ne aşk ne mantık evliliği oldu bizimki.Peki ne evliliği derseniz kısmet evliliği derim ben buna.Nasipmiş,çok dönmeye çalıştık ama olmadı.Benim aileden gelen bir psikolojik rahatsızlığım var.Amcam ve anneannemin akıl hastanesi geçmişi var.Sanırım bana da gen yoluyla aktarılan bir şeyler olmuş.Bana teşhis olarak anksiyete ve obsesif dendi ama ben kesinlikle bipolar olduğumu düşünüyorum.Bunu atlatmak için çok ağır tedavi gördüm.3 yılın sonunda tamamen iyileştim sandım.Bundan 5 yıl sonra da evlendim.Eşime de söyledim en başta kabul etti bunu,dert etmedi ama ikimizde evlilik sonrası atakların çok yoğun geleceğini bilmiyorduk.İlaçlarım 150 mg doktor zamanla azalttı ,ben kendimce çocuk düşünüyorum diye ilaçları kestim.Bu süreçte daha da berbat oldum ama yine de tekrar ilaca başlamayı gözüm almıyor.Eşimi dövüyorum kriz gelince eşim sarılıp geçmesini bekliyor ama son zamanlarda artık o da çok bunaldığını dile getirmeye başladı.Bazen onu aşırı eziyorum,hakaret ediyorum ama bazen de canım cicim diye yere göğe sığdıramıyorum.Aslında benim sözümde kalsa hep iyiyim ama bir kere arkadaşları ile dışarı çıkmaya kalksın ev yerinden oynuyor.Sonra eşim yine hep alttan alıp özür diliyorEşimin de hataları oluyor tabii ama benim verdiğim tepkiler de çok üst düzey tepki oluyor.Şimdi ben acaba bunları hastayım diye mi yapıyorum yoksa eşim katlanıyor diye mi ?Tekrar ilaca başlamadan tavsiyeleriniz ne olur?Eşim bırakır giderse hiç toparlanamam ama bir yandan da beni bıraksın kurtulsun benden istiyorum.
Tüm psikolojik rahatsızlıkların evlilik ve artı doğum ile tetiklenip, neredeyse güç birimini ikiye katladığını terapistimle annemi konuşurken öğrenmiştim. Keşke doktorunuz da uyarsaydı sizi ya da siz özellikle sorsaydınız bilmiyorum.. gerçi başa gelmeyen şeyler için aşırı iyimser oluyor insan. Ne denir ki..
 
Hatırı sayılır ünv mezunu olduğunuza inanamadım nedense, kafaya göre ilaç bırakmak cehaletten başka bir şey degil. Neden doktora danışmadınız?🙄

Dünyaya çocuk getirip hastalığınızı ona da vericeksiniz, başka bir insan evladı da şu yaşadıklarınızı yaşayacak ona yazık değil mi? Bu şek8lde hastalıklara sahip insanların çocuk sahibi olması dümdüz bencillik🙄
Ay bide kocamı dovuyorum ama çocuk istiyorum diyo
 
Ölümle yaşam arasinda bir çizgideyim onca lafin arasin da küfür gibiyim sanirim bitdi barişamayiz bundan sonra...(ilaçlarinizi kullanmaya devam edin saglik her şeyden önemli)🤓
 
Yaptıklarınızı kontrol edemiyorsunuz belki ama ilaçları bırakmak bilinçli verdiğiniz bir karar.

Bu yaşa kadar neyiniz var, nerde nasıl davranıyorsunuz, tepkileriniz ne öğrenmişsiniz, kendinizi ve etrafınızı düşünmeden ilaç bırakamazsınız.
 
Siz de hemen anksiyeteye bağlı öfke kontrolsüzlüğü teşhisi koydunuz. Buradan ne olduğunu bilmeden teşhis koyamayız ki hem hiçbirimiz uzman değilken. Sizde anksiyete sorunu varmış ve iyi bir anneyim diyorsunuz. Öylesinizdir de ama siz de tüm kadınlar gibi iyi bir anne olma çabası içerisinde olduğunuz için, kendi anksiyetinize rağmen, bu yorumunuzda biraz fazla duygusal yaklaştınız diye düşünüyorum. Bi polar rahatsızlığı genetiktir ve sizin anlattığınız gibi belirtiler olur ama nasıl anksiyete teşhisi koyamayacağımız gibi bu belirtiler de pat diye bi polar teşhisi koymaya yetmez, kan tahlilleri ile falan belirleniyor bu teşhis.
Benim kimseye çocuk yapma demek haddime düşmez ama bir anne hiç mi çocuğuna öfkelenmez? Öfke kontrolsüzlüğü olan birey bunu düşünmek zorunda. Şimdi bir kadın çıksa burada "kocam beni dövüyor" dese herkes "aman bu adamdan çocuk yapma" der.
Ben koymadım ki teşhisi kendisi yazmış anksiyete hastasıyım diye.
 
Anne olmak duygusunu iyi bilirim.
O istek insanı bazen çok farklı yönlere çekebilir.
Sizin durum da doktor kontrolü ile ilerlemeniz lazım.
Bu durum çocuğa geçerse ya da bu şekilde nasıl sağlıklı anne olacaksınız?
Hastalığın durumunu bilmiyorum ama tedavisi zor mu?
Baştan beri ilaçları düzenli kullansanız böyle olur muydu.?
Bizim bir tanıdığın annesinde var kız anlatmıştı.
Kendisi çocuk düşünmüyor sırf bu yüzden.
 
Uzman değilim ama bipolar bozukluk böyle bir şey değil sanırım. Bazen depresyon bazen de mani hali diye biliyorum. Manik dönem illaki eşinize şiddet değil ki, aşırı alışveriş, aşırı mutlu olma vs. Depresyondan hiç bahsetmemişsiniz, uzun süren depresif bir ruh haliniz var mı? Bence sizde anksiyeteye bağlı öfke kontrolsüzlüğü var. Ben de anksiyete hastasıyım, sinirlendiğimde ağzıma geleni sayarım kendime inanamam. Kaygılardan bunalıp, taşma hali bu bence. Ben anne oldum, sakın anne olma diyenler Allah aşkına uzman kesilip de bir de anneliğe mi mani oluyorsunuz. Tabi ki bir çocuğun öfke kontrolünü sağlayan bir ailede büyümesi gerekir ama çocuğuna da şiddet uygularsın tanısını da koymayın bir zahmet. Bebeğimin gözünün içine bakıyorum, çoğu insandan daha sabırlıyım ona karşı. Korkmayın, terapi alın, öfkenizi kontrol etmeyi, kaygılarınızla başa çıkmayı öğrenin ve bebeği kavgasız bir ortamda dünyaya getirin 🧡
Aynen niye anne olmasın gayet hakkı var anne olmaya çocuğuna neler yapanlar var onlar anne oluyorda bu kadın niye olmasın hem iyileşmeye çalışıyor Ümit kırıcı yorumlar yapıyorlar hemen çok bilmişler
 
Konuya nereden nasıl başlayacağımı hiç bilmiyorum.15 ay önce evlendik eşimle.Ne aşk ne mantık evliliği oldu bizimki.Peki ne evliliği derseniz kısmet evliliği derim ben buna.Nasipmiş,çok dönmeye çalıştık ama olmadı.Benim aileden gelen bir psikolojik rahatsızlığım var.Amcam ve anneannemin akıl hastanesi geçmişi var.Sanırım bana da gen yoluyla aktarılan bir şeyler olmuş.Bana teşhis olarak anksiyete ve obsesif dendi ama ben kesinlikle bipolar olduğumu düşünüyorum.Bunu atlatmak için çok ağır tedavi gördüm.3 yılın sonunda tamamen iyileştim sandım.Bundan 5 yıl sonra da evlendim.Eşime de söyledim en başta kabul etti bunu,dert etmedi ama ikimizde evlilik sonrası atakların çok yoğun geleceğini bilmiyorduk.İlaçlarım 150 mg doktor zamanla azalttı ,ben kendimce çocuk düşünüyorum diye ilaçları kestim.Bu süreçte daha da berbat oldum ama yine de tekrar ilaca başlamayı gözüm almıyor.Eşimi dövüyorum kriz gelince eşim sarılıp geçmesini bekliyor ama son zamanlarda artık o da çok bunaldığını dile getirmeye başladı.Bazen onu aşırı eziyorum,hakaret ediyorum ama bazen de canım cicim diye yere göğe sığdıramıyorum.Aslında benim sözümde kalsa hep iyiyim ama bir kere arkadaşları ile dışarı çıkmaya kalksın ev yerinden oynuyor.Sonra eşim yine hep alttan alıp özür diliyorEşimin de hataları oluyor tabii ama benim verdiğim tepkiler de çok üst düzey tepki oluyor.Şimdi ben acaba bunları hastayım diye mi yapıyorum yoksa eşim katlanıyor diye mi ?Tekrar ilaca başlamadan tavsiyeleriniz ne olur?Eşim bırakır giderse hiç toparlanamam ama bir yandan da beni bıraksın kurtulsun benden istiyorum.

O sizi bırakmıyorsa siz onu bırakın.
Yazık adama.
 
Aynen niye anne olmasın gayet hakkı var anne olmaya çocuğuna neler yapanlar var onlar anne oluyorda bu kadın niye olmasın hem iyileşmeye çalışıyor Ümit kırıcı yorumlar yapıyorlar hemen çok bilmişler

Katılıyorum, çocugunu yastıkla boğanlar var , terk edip tatile gidip ölümüne sebep olanlar var konu sahibesi de eh işte biraz çocuğu dövecek, biraz babasını çocuğun önünde dövecek, biraz sinir krizleri geçirecek bunlar ne ki yani her çocuğun az biraz şahit olduğu şeyler işte🤐🤐
 
Back