• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

ölü gebelik sonrası psikoloji bozukuğu

Nurumi

Üye
Kayıtlı Üye
9 Ekim 2016
5
4
16
35
beş ay önce 6 aylık ölü doğum gerçekleştirdim.doğumum normal şekilde oldu.bebeğimi hiç görmedim.görürsem daha çok etkilenirim sandım.
12 saat süren zorlu bir doğumdu
doğumdan sonra doyasıya ağlayamadım rahat rahat duygularımı anlatamadım.hep tuttum kendimi ağlayacak olduğumda sıktım bastırdım.daha sonra bendensel olarak sıkıntılar yaşamaya bağladım ilk ense kol el ağrısı uyuşma ,kafam yanmaya uyuşmaya başladı içsel sıtmalar başladı gece uykusuzluk kabızlık derken bir sürü sıkıntı olu verdi.doktorlara gidiyorum neyim var diye sonuçlar temiz çıkıyor.psikoloji dedi herkes kaygı bozukluğu dendi.inandım .ama sıkıntılar arttığında tekrar kaygı duyuyorum acaba beynimde bişeymi var hastamıyım tekrar bi doktora gitme ihtiyacı
etrafımdakileride sıkıyorum.ama anlattıkça iyi geliyor gibi.buraya yazmamın sebebi ise eğer benimle aynı durumu yaşayan varsa onada aynı rahatsızlıklar oldu mu nasıl ne zaman atlattı.belki muhabbet edersem iyi gelebilir die düşündüm .
 
Merhaba, başınız sağolsun öncelikle..ben 39 yaşındayım. 2017'de ilk tüp bebek denememde kızıma hamile kalmıştım. İnanılmaz mutluydum, eşim de öyle..taa ki 22 haftalıkken yavruma hidrosefali teşhisi konulan dek..hic beklenmedik birşeydi ve apar topar zor bir doğumla, sonsuza dek kaybettim canımın içini..doğumdan önce onun hareketlerini hissediyorken üstelik..Ellerim bomboş eve döndüm. O günden beri (1.5 yıl geçti), keder içindeyim. Onu öyle bir özlüyorum ve arıyorum ki, nasıl ifade edebilirim bilmiyorum. Psikolojik destek aldım -ki kendim de rehberlikçiyim. Hiçbir işe yaramadı, çünkü o süre içinde 2.denemem negatif oldu. Ardından biyopsi, rahim çizdirme vb ve 3.denemede 7 haftalık boş gebelikle birlikte kürtaj..ardından genetik tahliller...derken 4.deneme transferi için seçim ertesini bekliyorum. Gerçekten çok zor bir durum..bebeklere bakamıyorum, seslerine dayanamıyorum. Doğurdum ama göremediğim kızımın fotoğrafını öpüyorum, güzeller güzeli kızımın...O da teselli olmuyor. Onu arıyorum. Yavrum neden yok diyorum. Kendimi suçluyorum. Onu neden verdim diyorum. Yaşamayacaktı ama vermemeliydim diyorum. Kendimi tokatladığım bile oldu çok kereler..bir bebeğim olmadıkça o özlemi gideremeyeceğim biliyorum..bunu yaşamayanın anlaması zor. Zar zor bir bebeğin olup sonra olmaması ve herşeyin yarım kalması..çabalayıp o çabaların boşa gitmesinin yarattığı psikolojiyi gerçekten yaşamayanın anlaması çok zor..
 
Ben de 5,5 aylık oğlumu ölü olarak doğurdum 1 yıl önce. Tüp bebekti. Yıllarca beklemiştik. İlk 6 ay ruh gibiydim. Yeni yeni kendimi topladım. Sizin gibi ağlama krizlerine girerdim. Elim kolum uyuşurdu. Psikolojik destek almadım. Kendi kendimin doktoru oldum. Allaha sığındım. Bunda bir hayır var eminim, düşüncesi tedavi etti beni. Bi de dünya hayatını ciddiye almıyorum, bu da bana yardımcı oldu.
 
Ben de 5,5 aylık oğlumu ölü olarak doğurdum 1 yıl önce. Tüp bebekti. Yıllarca beklemiştik. İlk 6 ay ruh gibiydim. Yeni yeni kendimi topladım. Sizin gibi ağlama krizlerine girerdim. Elim kolum uyuşurdu. Psikolojik destek almadım. Kendi kendimin doktoru oldum. Allaha sığındım. Bunda bir hayır var eminim, düşüncesi tedavi etti beni. Bi de dünya hayatını ciddiye almıyorum, bu da bana
 
beş ay önce 6 aylık ölü doğum gerçekleştirdim.doğumum normal şekilde oldu.bebeğimi hiç görmedim.görürsem daha çok etkilenirim sandım.
12 saat süren zorlu bir doğumdu
doğumdan sonra doyasıya ağlayamadım rahat rahat duygularımı anlatamadım.hep tuttum kendimi ağlayacak olduğumda sıktım bastırdım.daha sonra bendensel olarak sıkıntılar yaşamaya bağladım ilk ense kol el ağrısı uyuşma ,kafam yanmaya uyuşmaya başladı içsel sıtmalar başladı gece uykusuzluk kabızlık derken bir sürü sıkıntı olu verdi.doktorlara gidiyorum neyim var diye sonuçlar temiz çıkıyor.psikoloji dedi herkes kaygı bozukluğu dendi.inandım .ama sıkıntılar arttığında tekrar kaygı duyuyorum acaba beynimde bişeymi var hastamıyım tekrar bi doktora gitme ihtiyacı
etrafımdakileride sıkıyorum.ama anlattıkça iyi geliyor gibi.buraya yazmamın sebebi ise eğer benimle aynı durumu yaşayan varsa onada aynı rahatsızlıklar oldu mu nasıl ne zaman atlattı.belki muhabbet edersem iyi gelebilir die düşündüm .

Annem 9 aylık ölü doğum gerçekleştirdi, benden sonra olan bir mevzu olduğu için hatırlıyorum.
İlk okuldaydım o zamanlar.
Bu ölü doğum sonrasında da bir defa 7 aylık ölü doğum gerçekleştirdi.
Doktor da anneme "bir daha hamile kalırsan, masada kalırsın" demişti.

Ama tabii ki annemin rahatsızlığı başka.
Eklemsi doğum yaptığından dolayı, çocuk sahibi olması o yıllarda çok riskliydi.
Artık herşeyin bir tedavisi var, korkulacak birşey olduğunu sanmıyorum.

Gelelim yaşadıklarımıza, annem belki hayatının en zor dönemlerini o zaman yaşamıştı.
Çok üzülüyor ama bizlere belli etmemek için elinden geleni yapıyordu.
Yıllar geçtikçe, yaşadığı farklı sorunlarda konulara dahil olunca, farklı sağlıksal problemler yaşamaya başladı.
Nitekim sonuç olarak düzenli bir psikiatri tedavisi altında şu an.

Hayatı gayet normal, benim küçük oğluma bakıyor mesela, büyük oğlumu da o büyüttü.

Diyeceğim o ki, içinize atmayın sakın.
İlerisi için, şu an anlamayabilirsiniz sıkıntılarınızın nelere mal olabileceğini.
Yıllar geçtikçe insanın içinde kapanmaz yaralar oluşuyor.
Anlatın, içinizden çıkartın ve muhakkak psikolojik destek alın.
Yaşadığınız kolay birşey değil, 2 evlat sahibiyim, herhangi iki doğumumdan birinde sizin yaşamış olduklarınızı yaşasaydım herhalde kafayı yerdim.
Ki ilk hamileliğim çok riskliydi, doğduktan sonra küvezde kaldı 1 hafta kadar, ve o zaman bile mahvolmuştum.
Sizin halinizi düşünemiyorum.

Rabbim sabırlar versin, inşallah sağlıklı evlatlar nasib etsin, bu günlerinizi unutup geride bıraktığınız günleri göstersin.
Herşeyin başı, sağlık sıhhat versin.

Destek alın ve içiniz rahat edecekse muhakkak bir norolojiye görünün.
Noroloji herşeyin normal olduğunu söylerse, o el uyuşmaları, beyin uyuşmaları, sinirseldir, psikolojiktir.
Ancak siz içinizi sağlıksal anlamda da rahatlatın, bir zararı olmaz.

Tekrardan çok geçmiş olsun, bebeğiniz ahirette şefaatçiniz olsun inşallah...
Cennette buluşursunuz dilerim...
 
Benimde beş ay geçmesine rağmen hala bedensel rahatsızlıklarım devam ediyor bazen gece uykudan uyandırıyor beyin kanaması geçiriyormuşum gibi içerden biri beni sıkıyormuş gibi tuhaf uyuşmalar . Hiç geçmeyecek gibi geliyor eski neşem kalmadı .
Psikoloğa gidiyorum , bu cuma üçüncü gidişim olacak. İlaçsız işerliyoruz bakalım.
İki gündür şöyle bir yöntem uygulamaya çalışıyorum; Kendini dinleme, kafana taksanda ağrışarın var takmasamda diyip düşünmemeye çalılıyorum . Biraz etkkisini gösteriyor gibi . Okadar sıkıldımkı bu durumdan kendimden , okadar çok allaha sıpınıyorumji viran önce eski sağlığıma kavuşmak için .şuan bile bunları yazarken beynim ve ensemde acayipuyuşma ve ağrı var . Ağrışarımı dilede getirmemeye çalışıyorum. O zamn kendimede sürekli hayırlstmış olup kendime yenil düştüğümü düşünüyorum . Evet genelde tecrübeli olanlar kendi kendimin doktoru oldum ve böyle başardım diyorlar. İnşaallah bize atlatırız . Sağlıktan değerli biley yokmuş onu anladım
Allha yönelmek halırneşir olmak iyi geliyor ayettede söylediği gibi ‘ Elbette zorluğun yanında bir kolaylık vardır.gerçekten zorlukla beraber bir kolaylık daha vardır.Boş kaldın mı hemen (başka) işe koyul ve yanlız RABBİNE yönel .
Bu ayet bana çok iyi geliyor. Beni kendime getirtiyor Allah yar ve yardımcımız olsun
 
Annem 9 aylık ölü doğum gerçekleştirdi, benden sonra olan bir mevzu olduğu için hatırlıyorum.
İlk okuldaydım o zamanlar.
Bu ölü doğum sonrasında da bir defa 7 aylık ölü doğum gerçekleştirdi.
Doktor da anneme "bir daha hamile kalırsan, masada kalırsın" demişti.

Ama tabii ki annemin rahatsızlığı başka.
Eklemsi doğum yaptığından dolayı, çocuk sahibi olması o yıllarda çok riskliydi.
Artık herşeyin bir tedavisi var, korkulacak birşey olduğunu sanmıyorum.

Gelelim yaşadıklarımıza, annem belki hayatının en zor dönemlerini o zaman yaşamıştı.
Çok üzülüyor ama bizlere belli etmemek için elinden geleni yapıyordu.
Yıllar geçtikçe, yaşadığı farklı sorunlarda konulara dahil olunca, farklı sağlıksal problemler yaşamaya başladı.
Nitekim sonuç olarak düzenli bir psikiatri tedavisi altında şu an.

Hayatı gayet normal, benim küçük oğluma bakıyor mesela, büyük oğlumu da o büyüttü.

Diyeceğim o ki, içinize atmayın sakın.
İlerisi için, şu an anlamayabilirsiniz sıkıntılarınızın nelere mal olabileceğini.
Yıllar geçtikçe insanın içinde kapanmaz yaralar oluşuyor.
Anlatın, içinizden çıkartın ve muhakkak psikolojik destek alın.
Yaşadığınız kolay birşey değil, 2 evlat sahibiyim, herhangi iki doğumumdan birinde sizin yaşamış olduklarınızı yaşasaydım herhalde kafayı yerdim.
Ki ilk hamileliğim çok riskliydi, doğduktan sonra küvezde kaldı 1 hafta kadar, ve o zaman bile mahvolmuştum.
Sizin halinizi düşünemiyorum.

Rabbim sabırlar versin, inşallah sağlıklı evlatlar nasib etsin, bu günlerinizi unutup geride bıraktığınız günleri göstersin.
Herşeyin başı, sağlık sıhhat versin.

Destek alın ve içiniz rahat edecekse muhakkak bir norolojiye görünün.
Noroloji herşeyin normal olduğunu söylerse, o el uyuşmaları, beyin uyuşmaları, sinirseldir, psikolojiktir.
Ancak siz içinizi sağlıksal anlamda da rahatlatın, bir zararı olmaz.

Tekrardan çok geçmiş olsun, bebeğiniz ahirette şefaatçiniz olsun inşallah...
Cennette buluşursunuz dilerim...
 
Amin çok teşekkür ederim .Allah şifa versin İnşaAllah. Bende bir ağlayabilsem bir bağırsam içimi döksem iyi olacağım belki ama beceremiyorum
 
beş ay önce 6 aylık ölü doğum gerçekleştirdim.doğumum normal şekilde oldu.bebeğimi hiç görmedim.görürsem daha çok etkilenirim sandım.
12 saat süren zorlu bir doğumdu
doğumdan sonra doyasıya ağlayamadım rahat rahat duygularımı anlatamadım.hep tuttum kendimi ağlayacak olduğumda sıktım bastırdım.daha sonra bendensel olarak sıkıntılar yaşamaya bağladım ilk ense kol el ağrısı uyuşma ,kafam yanmaya uyuşmaya başladı içsel sıtmalar başladı gece uykusuzluk kabızlık derken bir sürü sıkıntı olu verdi.doktorlara gidiyorum neyim var diye sonuçlar temiz çıkıyor.psikoloji dedi herkes kaygı bozukluğu dendi.inandım .ama sıkıntılar arttığında tekrar kaygı duyuyorum acaba beynimde bişeymi var hastamıyım tekrar bi doktora gitme ihtiyacı
etrafımdakileride sıkıyorum.ama anlattıkça iyi geliyor gibi.buraya yazmamın sebebi ise eğer benimle aynı durumu yaşayan varsa onada aynı rahatsızlıklar oldu mu nasıl ne zaman atlattı.belki muhabbet edersem iyi gelebilir die düşündüm .
Bende benzer sorunlar var maslesef
 
10 ay önce kaybettim bende yavrumu 8 aylıktı. İlk bi kaç hafta ne olduğunu tam anlayamadım ruh gibiydim eşim çok destek oldu ailem dostlarım ama pek fayda etmiyordu. Her uyandığımda rüya olmasını diledim yaşadıklarımın ama maalesef gerçekti. Sezaryen olduğu için hem de psikolojik yıkıntısı yüzünden baya geç toparladım bedenen sürekli bi ağrılarım her gün başka bi yerimde sorun çıkıyor sanki bedenim kusuyor gibiydi acıyı. 2 3 ay geçtikten sonra hem ruhuma hem bedenime iyi geldiğini düşündüğüm için yürüyüşlere başladım kendimi kaybedene kadar yürüdüm bana biraz olsun iyi geldi. Destek almayı çok düşündüm bende ama en iyi ilacın kendim olduğuna karar verdim.
 
Selamün aleyküm kardesim
9 aylik evladimi 2.5 yil olacak kaybettim ölü dogum yaptim
Cok yandım kavruldum ve hala yanıyorum ...
Sanirim ölünce ancak dinecek bu yara ...
En guzel en merhametli duygularla bir bebegi beklerken onun toprak olmasi ve birakip sizi gitmesi ... ateş dustugu yeri yakar derlerdi dogruymus ... yasadiginizi ve yasayacaginizi sizden baskasi bilemez...
Oyle kucumsenemez bir yoksunluk ki bu ancak yasayan bilir ...
Bu 2.5 senede iki tane bos gebeligimi hic soylemiyorum daha ...
O kadar bebek istersin yanarsin hasretle ama elinde kalan kocaman bir hiçliktir...
Yasadigin sanirim panik atak ... kacinilmaz son ... 2.5 yil oldu hala biri biraz yanima fazla yanassa otobuste metroda nefes alamiyorum ; kalbim atiyor gum gum terlemeye kusmaya basliyorum ölecek gibi oluyorum ...
Bunun tedavisi yok bir nevi kaçış sendromu ...
Tek tedavisi yalniz degilsin senden benden bizden daha kotusunu yasayanlarin da oldugunu bilip hamd etmek ...
Ben bu gunlere hep kendimden daha kotulerini gorerek geldim hamd ettim kendi derdimi unutup başkalarinin acisi icin uzuldum . . .en buyuk hamdım ise evlatlarimiz öldůrůlmediler tecavüz edilmediler sadece allah verdi allah aldi .... aslinda oyle cok hamd etmek icin sebep var ki ... rabbimin alışlarında bile oyle guzel manalar gizli ki ...
Allaha emanet . . .
 
Rabbim sabir versin ve en kisa zamanda bu acilarinizi unutturacak hayirli bir evlat nasip etsin insallah
 
Merhaba yazinizi okurken aglayarak cvp veriyorm ocak ayinda 5 aylik hamileydim bebegime cinsiyet parrtisi icim hazirlik yapiyordum herkes erkek diyordu bense icimdekinn kiz oldgunu hissediyordum ogrenmeye gittigim gun kalbinin durdugunu ogrendim suni sanciyla 8 saat sonra dogurdum kizdi yikildim arkasindan tekrar denedik 2 kere kimyasal gebelik yasadim hala vazgecmiyorm genetik testler hersey temiz neden neden die kizmiyorm hayata kustum sonra toparlyorm kendimmi diorm kimyasallari yasiorm yine devam edicam denemeye tabiki sadece bebeklerine bagrina kilo aldm hamilelgmde diyen insanlara ofke duyuyorm sizin dert ettiginiz seyler bizim yasamak istediklerimiz diorm bebegimi dogurdum ama hicbisey gydiremedim beyaz bebek elbisesi gorunce kriz geciriyorm zor surec ama tek dilegim saglikli bir sekilde isteyen herkese Rabbim nasip etsin genel olarak istedgim sey baskalari isyan ederken dusunsunler belkide o bizim hayalimiz bunu dikkate alarak konusmalari
 
Back