Yıllardır onsuz kutluyorum. Şimdi yaşasaydı 49 yaşında olacaktı. Elliye merdiven dayamış olacaktı ama o bunu hiç kabullenmeyecekti. Ben daha yirmi dokuz yasindayim diye guldurecekti bizi. Ne acı nasıl büyük bir acı. O yok ama ben onu büyütüyorum içimde de olsa. Keşke elleri yüzü kırış kırış saçları bembeyaz halini gorebilseydim. Bugün ona çok istediği birşeyi hediye edip kocaman bi pasta yapabilseydim. Öyle çok fazla mum da koymazdim üzerine yaşı belli olmasın diye. Üç bilemedin beş tane...
Şu an çok acı hissediyorum evet ama daha çok çaresizlik benim hissettiğim. Rüyalarıma bile gelmiyor. Bu özlem tarifsiz. Kaç sene oldu ama ben durduk yere gözyaslarina boğuluyorum halen insanların içinde yolda sokakta işte. En çok yasayamadigi yillara üzülüyorum, göremediği yerlere, yiyemedigi yemeklere, dinleyemedigi şarkılara, izleyemedigi dizilere... o olsaydı bunu çok severdi dediğim şeyler acıtıyor en çok yüreğimi. Ama en çok da çocuklarının büyüdüğünü görememesine ve eşinin halen nasıl bir aşkla ona bağlı olduğunu bilememesine üzülüyorum.
Gün geçtikçe aynada onu görüyorum. Kendime baktıkça ona bakıyor gibi olup hıçkırıklara boğuluyorum. Peki ama bu benzerlik niye.
İyiki doğdun annem. İyiki bu dünyaya iyiliklerini bıraktın. inşallah birgün yeniden buluşacağız seninle.
