Ben 5 yaşında başladım, zorlandım, teneffüslerde bebeklerimle oynar, asosyal bir çocukluk içinde epey bocaladım.
Kardeşim 4 yaşında sayılarla işlemlere başladı, yapılan uzun incelemeler sonunda üstün yetenekli çıktı, ilkokul 1. sınıfa başladığında zaten okuayabiliyor, yazabiliyor, kafadan da hesap yapıyordu.O dönemde sadece yanılmıyorsam Ankara'da üstün çocuklar için okullar vardı ve biz gönderemedik ya da göndermedik.Müdürü ve sınıf öğretmeni bir kaç sınıf atlatabileceklerini söylediler.Bunun onu negatif etkileyebileceği sebebiyle ailem istemedi.Kardeşim sınıftakileri ezerek, derslerden sıkılarak, ödev falan yapmayarak (Ben zaten biliyorum olayıyla) asi, isyankar bir öğrencilik hayatına başladı ve hep bir adım hatta birkaç adım ilerde olduğunu bilerek ya da düşünerek çalışmamayı seçti, diğerlerini küçümsedi falan filan.Ve sonuçta 2 kez üniversite sınavına girdi ve kazanamadı. (Şu an Ziraat Mühendisliğinde okuyor şükür :) )Belki de sınıf atlatsak; onun seviyesindeki kişilerle aynı durumda olacak, onlarla çalışacak ve bu ukalalık, şımarıklık, tembellik olmayacak, hayata daha erken atılacaktı.Bir de çocuğa yansıtmamak lazım bence, pohpohlanıp, aman da aman edaları onları daha da şımartıp, diğer çocuklardan çok üstün, çok ileri olduklarını aşılatıp, derslerden bıkmalarını, kendilerini farklı görmelerini, hatta asosyal bir duruma geçmelerini de sağlayabiliyor.
Umarım oğlunuz için en iyisi olur.Eğitim hayatında başarılar dilerim.