o kadar huzurluyum ki...

o kadar huzurluyum ki artık! bazen şüphe edesim var yine kendimden,, "azıcık huzursuzluk lazım bünyeye" diyerek ama olmuyor şüphelerim yok kendimden..

çok iyiyim.. ne geçmiş ne gelecek kaygılarımın merkezinde durmuyorum artık sadece geldiklerinde def etmeye vakit harcıyorum biraz,,, o da olsun eski "ben"in hatrına.. kiracıdan kalma salonun ortasında yarı unutulmuş yarı bırakılmış kırık sandalye gibi kalmışlar işte orada bi sebepten.. birazcık "eskisi gibi"lik..

gülüp geçiyorum ki ne güzel birşeymiş.. gülümseyebilmek ve öyle göndermek..kırmadan.. uğurlamak.. kırılmadan..

başkaları için yaşamıyorum.. en azından kızımdan başkaları için.. onlarla yaşıyorum.. ortak oluyorum ama belli süreliğine.. gidici gidici bir hallerde,,, demirbaşları olamıyorum dertlerine artık..

heyecan duyabiliyorum yine.. küçücük şeylerle kalbimi çarptırabiliyorum ki ne durmuştu o kalp ne tembelleşmişti ne duygusuz ne hissiz bir organdı ne işe yaramazdı.. neden atardı? yazık etmişim ona..

düzenim var.. eşimle, kızımla, evimle paylaştığım bir düzen.. onları daha mutlu daha huzurlu yapan sanki hep lazım olan ama bir türlü oluşamayan o düzen artık bizi sarmaladı, yumuşattı, rahatlattı..

kapıyı açtığımda eşimin yüzüne vuran yemek kokum var.. eşimin tüm yorgunluğunun alan,,, bana bir başka güzel baktıran...

gözlerimi kapasam evde olduğumu unutturan tertemiz mis kokan evim, yuvam var.. tam o anda kızımın gülüşleri duvardan duvara çarparken beni daha da büyüten.. "aferin sana be" dedirten..

depresif,kırılgan küçük sinsi ruhumu öyle sindi ki küçüldü ki cebimde taşıyasım var.. aman düşer de bir yerlerde başkasına yar olur yardımcı olmaz diye derinlere gömmüşlüğüm var..

sigara hem de sanki yarışırcasına kötü hastalıklarla içtiğim sigaram yok.. varlığından aldığım hazzın bin katını bana veren sağlıklı nefeslerim var..

hamilelikte aldığım 30 kilocuğum artık yok.. sanki hiç olmamışlar gibi.. ne de çabuk verdim ne de sağlıklı verdim ben onları geçmişe göme göme.. "öyle de güzeldin" bile demeyecek kadar yeni halimde olan bir ben var..

hep hayal ettiğim işime de kavuştum tüm bunlar olur iken.. öğrenme güçlüğü yaşayan ama her gün bu güçlüğü beraber ezip geçtiğimiz canım öğrencilerim var..

babamla tartıştığım, öfkemi bin kez katladığım günler artık çok eskide kaldı.. onu olduğu gibi kabul ettim.. o da beni.. birbirimiz üzerinden çok ihtiyacımız olduğu halde görmezden geldiğimiz psikoterapi süreçlerimiz yok artık.. babam var artık.. beni tüketmeyen yar bir babam..

asla benim yüzümden üzülmeyen, yüzünden gülücük eksik olmayan bir eşim var.. onunla geçirdiğimiz zor yılları geride bıraktık.. artık sahip olduğumuz "şey" parmaklarımız arasından sıza sıza azalmıyor günden güne.. tersine sıkı sıkı bağlıyız bu "şey"e.. üstüne kata kata..

canım kızımla ilgili vicdan azaplarım yok.. gece yastığa başımı koyduğumda "bugün onun için neler yaptım?" sorusunun onlarca güzel cevabım var.. gülümsetiyor beni.. en zor zamanlarımda beni tek gülümseten şeyi bolca gülümsetebiliyor olmanın hafifliği, gururu, doluluğu.. uyutuyor beni..

yok öyle geceleri sabahlamalar.. sanki birşey düşünüyormuş gibi gözler dolu dolu otururken aslında bomboşalmalar..

uykum var.. gülümseyerek uyanmalarla taçlanan uykularım var.. olmayan bilir uykunun eksikliğini.. biyolojik saati bozulmuşken bir yerlere yetişmeyi.. ancak onlar bilir.. telaş, vicdan azabı, yorgunluk, garip bir hırs ile dolanmayı.. ama artık bunlar yok..

sabah güle oynaya kalkmalar keyifli kahvaltılar var.. keyif var.. sadece bir gün daha hayatta olmanın bile verdiği bir keyif..

eş, anne, teyze, kardeş, çocuk olmanın güzelliği var..

hepsinin ayrı ayrı tadını çıkarabilecek ruh sağlığım var..

insanlarla konuşurken denen "merhaba"yı "pıışştt dost musun uzaylı" şeklinde algılamalar yok..

trikotillomani yok.. parmaklarım arasında hafif titreyerek duran "merhaba artık daha da ucubesin hayırlı olsun" diye bana bakan kaş kalıntıları yok.. aynada tanınmaz hale gelen yüzümde eski beni aramak yok.. yeni halimle sildiğim geçmiş suretlerim var.. düşmanımda görmek istemediğim..


sadece birgün tüm bu yazdıklarımın gerçek olmasını, birgün gerçekten bunların ağzımdan çıkabileceğine dair umudum var.. sadece umudum var.. hiç bu kadar umutlu olmamıştım kendimden.. hepsi gerçek olduğunda tek kaybedeceğim şey bu geceki "aşırı umut dolu" halim olacak.. kaybettiğime üzülmeyeceğim elbette.. başka lazım olan birine uçup gittiğini düşünerek.. umarak..

böyle işte..

Yazdıklarınız beni çok heyecanlandırdı. Sahip olduklarimi tekrar hatırlattı aslında nelerim varmış benimde unutmuşum gibi. Umut herzaman var. Cok şey yazmak istiyorum. emzirmek için bir buçuk saat önce beni uyandıran kızımın ve eşimin uyku homurtuları beni aşağı çekiyor. Sadece şunu bilin ki kalbime dokundunuz. Allahım seni seviyorum, sana ihtiyacım var, kalbime gel derim ben icimdeki bulutları dagitmak için. .

Yazdklarini hepimiz düşünmeliyiz bi özgüven geldi su an çok tesekkur ederim

Agziniza yureginizide kaleminize saglik....
Bir sabah daha elimdeki güzelliklerin farkina varmami sagladiniz

çok etkili...

kendimi toparlamaya -ki uygun kelime bu mu bilmesem de- başladığım günlerden ilki bugün..
dün gece içimi dökmemle başladım yeni hayatıma..
bugün herşey tamamen şahane olmadı tabiki ama çok daha -ya da 1 gün- daha yakınım bu yazdıklarımı inanarak yaşayarak gerçekten söyleyebileceğim zamana..

güzel sözlerininiz için teşekkür ederim..

Harika bi yazi umarim hepimiz hayata geciririz