Yine okul niyetine çıkıyordum evden saat sabahın 9u her zamanki gibi ağabeyim ve annem beni otogara götürüyorlardı, götürsün o otobüs beni diye bir şehirden başka bir şehire...
Her zamanki gibi uzattı elini, öpüp başıma koydum. "Sana güveniyorum, yolundan şaşma, insanlara dikkat et kızım." dedi üzerinde hala parfümü kokan o salaş ev hırkasıyla... Uzattığı elinden hasretle öptüm, saygıyla başıma koydum. Sıkıca sarıldı bana. Vedalaştık, çıktım.
1 ay sonra acı bir telefonla, koş gel, yeniden elinden öp dediler; YETİŞEMEDİM!
O elini öptüğüm 5 dakikalık süreyle anarım onu hala, o en genç, en ölümün yakışmayacağı, en güçlü, en bilge haliyle...
En babam haliyle...
2 yıl geçmiş olsa da, hala söylerken bile zorlansam da, mekanı cennet olsun.