- 10 Aralık 2022
- 2.673
- 1.408
- Konu Sahibi Coksukurbugunume
- #1
Merhaba dostlar,
Bugün doğum yapalı 6 gün oldu.
Evliliğimizin ilk zamanları asla çocuk düşünmüyordum. Bir birey yetiştirmek için gerekli donanıma sahip miyiz diye çok düşünüyordum.
Çok sordum çocuk yapın diyen insanlara, neden çocuk sahibi olalım siz oldunuz ne değişti nasıl karar verdiniz diye ama tatmin edici bir yanıt sadece eşimden geldi bizim gibi iyi insan olmaya çalışan insanlar çocuk yapmalı ki dünya iyi bir yer olsun dedi. Sonradan karar verdim.
Sonra yıllarca çabaladım defalarca tedaviler vs. Üstelik hiç bir sağlık sıkıntısı yoktu ama olmadı.
Kayıplarımız oldu ölümlerden döndüm evlat uğruna..
Derken tüp bebek ile hamile kaldım. Düşük riski kanamalar ikizlerden birini kaybetme derken gebelikte de çok çektim ama asla sesim bile çıkmadı hep kaygılandım hep kayıptan korktum.
38+1 de kendi isteğim ile sezaryen oldum normal doğumda risk olur bebeğe zararımız olmasın diye.
6 gündür hiç uyumuyorum, zaten oturak uyumaya çalışıyormuşum ağrılarım var. Ama doğum ağrı vs değil benim derdim… ben yetecek miyiz kaygısı yaşıyorum.
Mesela annem 18 yaşında doğurmuş beni o zamanlarda 2 saatte emzirmek nerdeee göğüslerimiz yara olurdu ilaçları silmek gerekirdi az daha kalsın geçsin yaram diye bakardık diyor.
Şimdi ben yaşım büyük olduğu için istedgii kadar canım acısın çocuğum buna maruz kalamaz emzir diyorum hemen kendime. Bu sefer eski çocuklara çok üzülüyorum
bugün sağlık ocağında topuk kanı alındı gelirken ağladı evde emzir çok sıcak diye önerdi eşim ilk önce mantıklı geldi ama eve gelinde öldum kalp ağrısından çocuğumu aç bıraktım nasıl anneyim diye. Bütün gün kafama taktım
Örneklerim ne kadar hislerimi açıkladı bilemiyorum ama üretemeyeceğim düşünüp endişe ediyorum. Uyursam ağlarsa duyamam, elim yanlışlıkla göbek bağına çarparsa canı yanar, kustugunu fark etmezsem çocuğuma bir şey olur, emzirirken burnu kapanıp ya bir şey olursa gibi
Hepiniz mi böyleydiniz? Yetememe hissiniz oldu mu halen var mı? Bu bitecek mi dostlar?
(örnek eklemek gerekirse, annemle kardeşim görüntülü görüşürken annem bebeğimi gösteriyor odum kopuyor telefon suratına düşerse diyip kuruluyorum.
Ya da kırkım çıkana kadar kimse gelsin gitsin istemiyorum bizede mi diyenler oluyor cildiriyorum tabii ki size de çok öfkeleniyorum artık)
Bugün doğum yapalı 6 gün oldu.
Evliliğimizin ilk zamanları asla çocuk düşünmüyordum. Bir birey yetiştirmek için gerekli donanıma sahip miyiz diye çok düşünüyordum.
Çok sordum çocuk yapın diyen insanlara, neden çocuk sahibi olalım siz oldunuz ne değişti nasıl karar verdiniz diye ama tatmin edici bir yanıt sadece eşimden geldi bizim gibi iyi insan olmaya çalışan insanlar çocuk yapmalı ki dünya iyi bir yer olsun dedi. Sonradan karar verdim.
Sonra yıllarca çabaladım defalarca tedaviler vs. Üstelik hiç bir sağlık sıkıntısı yoktu ama olmadı.
Kayıplarımız oldu ölümlerden döndüm evlat uğruna..
Derken tüp bebek ile hamile kaldım. Düşük riski kanamalar ikizlerden birini kaybetme derken gebelikte de çok çektim ama asla sesim bile çıkmadı hep kaygılandım hep kayıptan korktum.
38+1 de kendi isteğim ile sezaryen oldum normal doğumda risk olur bebeğe zararımız olmasın diye.
6 gündür hiç uyumuyorum, zaten oturak uyumaya çalışıyormuşum ağrılarım var. Ama doğum ağrı vs değil benim derdim… ben yetecek miyiz kaygısı yaşıyorum.
Mesela annem 18 yaşında doğurmuş beni o zamanlarda 2 saatte emzirmek nerdeee göğüslerimiz yara olurdu ilaçları silmek gerekirdi az daha kalsın geçsin yaram diye bakardık diyor.
Şimdi ben yaşım büyük olduğu için istedgii kadar canım acısın çocuğum buna maruz kalamaz emzir diyorum hemen kendime. Bu sefer eski çocuklara çok üzülüyorum
bugün sağlık ocağında topuk kanı alındı gelirken ağladı evde emzir çok sıcak diye önerdi eşim ilk önce mantıklı geldi ama eve gelinde öldum kalp ağrısından çocuğumu aç bıraktım nasıl anneyim diye. Bütün gün kafama taktım
Örneklerim ne kadar hislerimi açıkladı bilemiyorum ama üretemeyeceğim düşünüp endişe ediyorum. Uyursam ağlarsa duyamam, elim yanlışlıkla göbek bağına çarparsa canı yanar, kustugunu fark etmezsem çocuğuma bir şey olur, emzirirken burnu kapanıp ya bir şey olursa gibi
Hepiniz mi böyleydiniz? Yetememe hissiniz oldu mu halen var mı? Bu bitecek mi dostlar?
(örnek eklemek gerekirse, annemle kardeşim görüntülü görüşürken annem bebeğimi gösteriyor odum kopuyor telefon suratına düşerse diyip kuruluyorum.
Ya da kırkım çıkana kadar kimse gelsin gitsin istemiyorum bizede mi diyenler oluyor cildiriyorum tabii ki size de çok öfkeleniyorum artık)
