Merhaba arkadaşlar,
Ben konuyu mümkün oldukça kısa ifade etmeye çalışacağım zira çok uzun aslında. Babam vefat etti. Annem ve ablam (boşandı) birlikte yaşıyorlar. Ben evliyim ve 2 çocuğum var. Şimdi bundan 1 yıl kadar önce miras kavgası oldu ablamla aramızda. Boşandığı için kendisini mağdur görüp bana hak vermek istemedi. Ben de hakkımı isteyince içinden adeta bir canavar çıktı ve aylarca telefondan bana ve eşime küfürler, hakaretler, tehditler saydı. Ben de aslında onları hayal kırıklığına uğrattım. Çünkü annem ve ablam benden her zaman tam itaat gördüler. Bu süreçte benim hatam ise eşimin çok fazla dolduruşuna gelip zamanla annem ve ablamı düşman gibi görmemdi.. Eşim muhtemelen miras kaygısından (paraya çok düşkün) beni aileme karşı çok doldurdu. Ama buna ablam çok fırsat verdi. Neyse sonuçta herkes hakkını aldı ama aramız açıldı ve uzun bir süre görüşmedik. Annem ise bana kırgın olsa da hep telefonla görüştük. Çünkü annemin hiç suçu yoktu. Sadece belki birlikte yaşadıklarından dolayı ve belki çok hasta olduğu için ablama biraz muhtaç hissetmesinden dolayı ablama karşı biraz daha destek olmuş olabilir. Ben bu süreçte annem üzüldüğü için çok üzüldüm, uyuyamadım, hep ağladım. Ama ablamın tavrı küfürleri tehditleri öyle iğrençti ki eşim de nefret etmişti. Sonra annem ameliyat oldu. Zaten hastalığı çok ileri düzeydeydi ve maalesef bir ayağını diz altından kaybetti. Bu süreçte ben hep hastanede annemin yanındaydım. Ama ablam, üzerinden zaman geçmesine rağmen hastanede bile bana kin, öfke ve nefretle yaklaşıyordu. Ben sadece annemi düşünüp tartışma çıkmasına müsaade etmiyordum. Annemin durumu biraz iyiye doğru gitmeye başladı hamd olsun ve eve çıktılar. Annem çıkınca eve gittim görmeye tek başıma. Beni çok kötü bir şekilde evden kovdu. Neden çocukları getirmedin, annem çocukları özledi, moral olur vs dedi. Ben de açıkçası ona güvenmediğim için çocuklarımı götürmedim. Çünkü dediğim gibi ablamın içinden bir canavar çıkmıştı ve ben bakışlarında hep kin nefret görüyorum. O gün beni kovdu ve ben Ramazan'ın ilk günü neredeyse otobüste ağlamaktan bayılacaktım. Şimdi annem bana hep baskı yapıyor, çocukları getir, özledim diyor. Ama eşim çocukları asla göndermem diyor (ablamın o süreçte ne kadar tehlikeli göründüğünü görseydiniz hak verirdiniz). Ben eşime karşı çıkmıyorum çünkü sonuçta benim çocuklarım ve oraya gitmeyi bir risk olarak görüyorum. Anneme kıyamıyorum. Eve de çağıramıyorum çünkü hem ayağından dolayı zaten gelemez. Hem de evlerinin yakınında haftada üç gün diyalize gidiyor. Annem ağır hasta anlayacağınız. Sürekli annemi düşünüp uyuyamıyorum. Gözlerim hep yaşlı. İstediğim kadar göremiyorum ve çocuklarımı anneme gösteremiyorum. Eşim ve ablam birbirlerinden nefret ediyorlar ve ablamı çok tehlikeli görüyor. Ben çok arada kaldım. Annem zaten hasta bir de bunları stres yapsın istemiyorum. Anneme telefonla konuşalım hep diyorum ama her konuşmamızda durumu bilmesine rağmen ablamı savunup gel , gel diyor. Çok arada derede kaldım yani arkadaşlar. Lütfen bana bir akıl fikir verin. Çok yoruldum beynimin içinin ağrıdığını hissediyorum artık düşünmekten ve üzülmekten..