Selam arkadaslar,
bu gece de sizlerden akil danismak icin buradayim. anlatacaklarimdan biraz da utaniyorum acik konusmak gerekirse cünki bu hale kendimi ben soktum ve suan gercekten ikilemde kaldim ve emin degilim. ve bu beni cok sinir ediyor, kendime karsi bir siniri körüklüyor. neyse, cok uzatmadan konuya geciyorum, icim icimi yiyor suan maalesef. simdiden olumlu olumsuz cevap yazan, bana fikir veren ve - en en önemlisi benim icin- kendi tecrübelerini aktaranlara cok cok tesekkür ederim. benim 1,5 seneyi asan bir iliskim var, bunun yaklasik 1 senesini uzak mesafe iliskisi olarak sürdürmek zorunda kaldik, hem sevgilimin isinden dolayi hemde malumunuz pandemiden dolayi. acikcasi bu zaman süresince birbirimizi pek yipratmadik, asiri büyük kavgalarimiz olmadi, ayrilip baristigimiz hic olmadi, birbirimizi ciddi manda kirdigimizda pek olmadi. hatta ben bu iliskiyle birlikte daha da olgunlastim, sakinlestim (yani genel olarak atarli birisi de degilimdir, uysalimdir daha cok, damarima basilmadigi takdirde tabii) ve sabretmenin önemini daha iyi kavrar oldum. sevgilim deseniz gayet olgun, seviyeli ve dürüst birisi. kavga aninda uzatmayan, alttan alabilen, sakinlestirebilen biri, agladigimda da güzel teselli eden, sarip sarmalayan, modumu yükseltmek icin kücük maymunluklar yapan biri. son derece bakimli, giyimine kusamina dikkat eden, yakisikli biri. kendisi yabanci bir beyefendi (yurt disinda ikamet ediyorum bu arada), bu sebeple annem babam basta pek sicak bakmamislardi. bir kac ay öncesi bir tanisma oldu, annem olumlu, babam olumsuza meyilli (sirf yabanci olmasindan ötürü, yoksa oturma kalkmasina hic birsey demedi). Yaaani demem o ki, her normal insan evladinda oldugu gibi bizim beyimizde de eksik noksanlar var fakat büyük resme bakildiginda iyi bir es ve baba olacagini düsünüyorum. eee perii sen bunlari bize niye anlatiyon, bunlar dert mi be bacim? sorularinizi burda cevapliyorum: arkadaslar ben bu iliskiden emin degilim, yani nasil desem ortada hic bir sey yokken hic büyük diye adlandirabilecegimiz bir problem yokken ben kendimi sevgilime karsi uzak ve mesafeli ne bileyim arasira yabanci gibi hissediyorum ve bu hissi tam olarak 1 1,5 aydir icimde tasiyorum. ya tabii bunu devamli böyle algilamiyorum sonucta aramizda bir sogukluk yok fakat suan mesela icime bir öküz oturmus gibi. ya perii diyorum bebegim kendine gel yok yere sorun cikarma bak delirtme beni diyorum ama yok yani son zamanda bunu siklikla yasiyorum. hem kendime karsi bir öfke icerisindeyim hem sevgilime karsi vicdan azabi cekiyorum. yavrum o da en kisa zamanda nisanlanip dügünü yapmak istiyor, aileme gayet yakin davraniyor hatta bize geldiginde anneme babama anne baba demeye baslamisti. allahim ya suan kendimi karsima alip yüzüme tüküresim var, kendimi bi sarsasim var. yani ne sebeple ben böyle hissediyor olabilirim ki? evlilik korkusu mu? veya kendimden emin olamama mi? bilmiyorum. dügün arefesinde veya isler ciddiye binince benzer seyleri düsünen hisseden oldu mu? genel olarak zor begenen biriyim yani karakter ve aile terbiyesi benim icin ilk sirada yer alir. simdiki sevgilimle de bu kriterlerden dolayi iliskiye basladim ki tanistiktan 2 3 ay sonra sevgili statüsüne yükseldik. kusura bakmayin kizlar, vallah cenem düstü. bana yardim edebilcek, kendi tecrübelerini aktarabilcek, kardes abla tavsiyesi verebilecek arkadaslara simdiden cok cok tesekkürler
