Mutlu olamıyorum...

mystical_ .!.:

evet benim böyle bir problemim var hayatta ne yapsamda mutlu olamıyorum. eskiden böyle değildim ufacık şeylere bile mutlu olan kıpır kıpır kahkaha atan hiç bir şeyi takmayan bir genç kızdım yaklaşık son 7 yıldır bu halimden eser yok kahkaha atmayı tamamen unutmuş herşeye kafayı takıp saatlerce uyuyamayan bazen ağlayarak yatıp bazende ağlayarak kalkan bir insan haline geldim kimseyi kendimi dahi sevmiyorum...
her çocuk hemen büyümek ister bende öyleydim büyümek özgür olmak ne güzeldi. hatta insanlara bakıp keşke çocuk kalsak demelerine bile şaşardım şimdi çook iyi anlıyorum bunu
hiç bir zaman normal bir aile hayatım olmadı normal bir ev ne anne ne de normal bir baba bense tam tersiydim normal bir aileye hasret... bu yüzden erkek arkadaşımla evlenmek için gün sayardık evimiz eşyalarımız aşkımız... öyle hayaller kurardıkki o ''gün içinde tüm gün seni özlerim '' derdi bense eve her geldiğinde boynuna atladığımı hayal ederdim. sadece omzuna yatsam beni başka hiçbirşey mutsuz edemez takmam derdim. son yıla kadar bu böyleydi bu hayal tam 9 yıl sürdü ve 9. yılımızda evlendik.
düğünümde hiç heyecanlı değildim zaten deli gibi griptim serumla salona gittim ayakta kalabilmek için sonrasında bile herşey hayal meyal aklımdaydı sadece o gün sanki bi başkasının düğününe gitmişim gibi geliyordu oysa çok güzel bir düğündü ve hiç heyecan deli gibi mutluluk yoktu üstümde nasıl olmazdı 9 yıl bu gün için bekledim...
sonunda evlendik ve çok sıradan sıkıcı ve sorunlu günler başladı heyecan yoktu aileler ve onların çekilmez lafları huzursuzlk eşimin anne kuzusu olduğunu öğrenmem bununla savaşmam gerekti. ailesinin bana oğullarını ellerinden almışım gibi tavırları vs. kayınvalidemle evimizin çok yakın olması sürekli bizi yemeğe kahv.ya davet etmesi neredeyse hiç başbaşa plan yapamadığımız günler bekliyormş beni . ben eşimle değil hepsiyle evlenmişim.benim sorunlu bir aile hayatım olduğu için ailemden kopup evlenmek bana koymadı da ona koymuştu resmen.ben tüm yıl kpss e hazırlandm bu yüzden sosyal hayatım zaten yoktu eşimin çalışma saatleri fazla olduğu için birbirimizi göremez hale geldik.artık işten geliyor tüm gün iş hayatını anlatıp ardından benim sinir olduğum hareketlerle şakalarla gün geçiriyoruz aramızda iletişim bile yok artık onca derdim var ağlıyorum ama ne olduğunu ona anlatmıyorum çünkü zaten dinlemiyor daha birkaç gün önce patladım ve evliliğimizle ilgili dertlerimi anlattım bir cümle bile kurmadı gitti ve yattı. bu kadar rahatça gitti ve yattı ...bense saatlerce ağladım ve uyuyamadım.çünkü bu benim hayal ettiğiim hayat değildi o benim evlenmek istediğim erkek değildi.ne zaman canımı sıkan bir problemimi anlatsam dinlemek istemiyor amaan çok takıosun diyip kesip atıyor. artık öylesine yanlızım ki.. evet evliliğim yalnızlıktan ibaret derdimi döküp beni anlayıp bana moral verecek hiçbir insan yok hayatımda.bu yüzden buraya dökmek istedim bu gün içimi çünkü artık öyle doldum ki.kendimi tanıyamaz oldum.ne yapsamda mutlu olamıyorum
hayatta beni daha çok mutlu edecek birşey varsa o da bir bebeğimiz olması derdim o duygu beni uçururdu onca yıl bekleyip evlenmek bir de çocuğumuz olması yok daha neler derdim eskiden.
ben henüz çocuk istemiyorken önce iş istiyorken temmuz ayında hamile olduğumu öğrendim önlem alıyorduk fakat eşim bir kaç denemede beni ayakta uyutmuş .uzun süre buna inanamadığım için test bile yapmamıştm eşim sürekli istiyordu çocuk oysa benim önce ekonomik özgürlüğüm olmalıydı.
ve ben hamile olduğum için hiç sevinemedim hiç mutlu da olamadım çünkü hiç hazır değildim. kaç aylık oldu hala bazen unutuyorum hamile olduğumu ve hala hiç sevinemiyorum oysa benim için ne büyük bir hayaldi.bu onu istemediğim anlamına gelmiyor elbet çok istiyorum onu kucağıma almayı ama bu halde olmamalıydı bu halimin onu etkilemesinden çok endişeliyim herkes harika bir anne olmak ister ben hiç sevgi ve saygı görmedim ailemden bu yüzden en büyük hırsım çocuğumu tüm kalbimle sevmek onu korumak ve asla ona yanlız olduğunu hissettirmemekti.çünkü o yalnızlık duygusunu çok iyi biliyordum.
ben hala mutlu bile olamıyorken onu nasıl mutlu edeceğim..
26 yaşında üniversite mezunu 1 yıllık evli hamile ve hiç birşeyden zevk alamayan mutlu olamayan gülmeyi unutmuş bir anne adayıyım hayatımdan ufacık bir kesit anlattım daha niceleri var içimi kemiren. sürekli uykusuz ağlamakla geçen günlerim...
evet gerçekten merak ediyorum bana doktor nasıl bir teşhis koyardı neden bu kadar takıyorum neden böyleyim gerçekten problemim ne?kafayı mı yiyorum.9 yılımı ve o tüm hayallerimi bunun için mi değiştim tüm fedakarlıklarım bunlar içinmiydi...ben ne yapmışım!!!

Genişletmek için tıkla...

mystical_ .!.:

evet benim böyle bir problemim var hayatta ne yapsamda mutlu olamıyorum. eskiden böyle değildim ufacık şeylere bile mutlu olan kıpır kıpır kahkaha atan hiç bir şeyi takmayan bir genç kızdım yaklaşık son 7 yıldır bu halimden eser yok kahkaha atmayı tamamen unutmuş herşeye kafayı takıp saatlerce uyuyamayan bazen ağlayarak yatıp bazende ağlayarak kalkan bir insan haline geldim kimseyi kendimi dahi sevmiyorum...
her çocuk hemen büyümek ister bende öyleydim büyümek özgür olmak ne güzeldi. hatta insanlara bakıp keşke çocuk kalsak demelerine bile şaşardım şimdi çook iyi anlıyorum bunu
hiç bir zaman normal bir aile hayatım olmadı normal bir ev ne anne ne de normal bir baba bense tam tersiydim normal bir aileye hasret... bu yüzden erkek arkadaşımla evlenmek için gün sayardık evimiz eşyalarımız aşkımız... öyle hayaller kurardıkki o ''gün içinde tüm gün seni özlerim '' derdi bense eve her geldiğinde boynuna atladığımı hayal ederdim. sadece omzuna yatsam beni başka hiçbirşey mutsuz edemez takmam derdim. son yıla kadar bu böyleydi bu hayal tam 9 yıl sürdü ve 9. yılımızda evlendik.
düğünümde hiç heyecanlı değildim zaten deli gibi griptim serumla salona gittim ayakta kalabilmek için sonrasında bile herşey hayal meyal aklımdaydı sadece o gün sanki bi başkasının düğününe gitmişim gibi geliyordu oysa çok güzel bir düğündü ve hiç heyecan deli gibi mutluluk yoktu üstümde nasıl olmazdı 9 yıl bu gün için bekledim...
sonunda evlendik ve çok sıradan sıkıcı ve sorunlu günler başladı heyecan yoktu aileler ve onların çekilmez lafları huzursuzlk eşimin anne kuzusu olduğunu öğrenmem bununla savaşmam gerekti. ailesinin bana oğullarını ellerinden almışım gibi tavırları vs. kayınvalidemle evimizin çok yakın olması sürekli bizi yemeğe kahv.ya davet etmesi neredeyse hiç başbaşa plan yapamadığımız günler bekliyormş beni . ben eşimle değil hepsiyle evlenmişim.benim sorunlu bir aile hayatım olduğu için ailemden kopup evlenmek bana koymadı da ona koymuştu resmen.ben tüm yıl kpss e hazırlandm bu yüzden sosyal hayatım zaten yoktu eşimin çalışma saatleri fazla olduğu için birbirimizi göremez hale geldik.artık işten geliyor tüm gün iş hayatını anlatıp ardından benim sinir olduğum hareketlerle şakalarla gün geçiriyoruz aramızda iletişim bile yok artık onca derdim var ağlıyorum ama ne olduğunu ona anlatmıyorum çünkü zaten dinlemiyor daha birkaç gün önce patladım ve evliliğimizle ilgili dertlerimi anlattım bir cümle bile kurmadı gitti ve yattı. bu kadar rahatça gitti ve yattı ...bense saatlerce ağladım ve uyuyamadım.çünkü bu benim hayal ettiğiim hayat değildi o benim evlenmek istediğim erkek değildi.ne zaman canımı sıkan bir problemimi anlatsam dinlemek istemiyor amaan çok takıosun diyip kesip atıyor. artık öylesine yanlızım ki.. evet evliliğim yalnızlıktan ibaret derdimi döküp beni anlayıp bana moral verecek hiçbir insan yok hayatımda.bu yüzden buraya dökmek istedim bu gün içimi çünkü artık öyle doldum ki.kendimi tanıyamaz oldum.ne yapsamda mutlu olamıyorum
hayatta beni daha çok mutlu edecek birşey varsa o da bir bebeğimiz olması derdim o duygu beni uçururdu onca yıl bekleyip evlenmek bir de çocuğumuz olması yok daha neler derdim eskiden.
ben henüz çocuk istemiyorken önce iş istiyorken temmuz ayında hamile olduğumu öğrendim önlem alıyorduk fakat eşim bir kaç denemede beni ayakta uyutmuş .uzun süre buna inanamadığım için test bile yapmamıştm eşim sürekli istiyordu çocuk oysa benim önce ekonomik özgürlüğüm olmalıydı.
ve ben hamile olduğum için hiç sevinemedim hiç mutlu da olamadım çünkü hiç hazır değildim. kaç aylık oldu hala bazen unutuyorum hamile olduğumu ve hala hiç sevinemiyorum oysa benim için ne büyük bir hayaldi.bu onu istemediğim anlamına gelmiyor elbet çok istiyorum onu kucağıma almayı ama bu halde olmamalıydı bu halimin onu etkilemesinden çok endişeliyim herkes harika bir anne olmak ister ben hiç sevgi ve saygı görmedim ailemden bu yüzden en büyük hırsım çocuğumu tüm kalbimle sevmek onu korumak ve asla ona yanlız olduğunu hissettirmemekti.çünkü o yalnızlık duygusunu çok iyi biliyordum.
ben hala mutlu bile olamıyorken onu nasıl mutlu edeceğim..
26 yaşında üniversite mezunu 1 yıllık evli hamile ve hiç birşeyden zevk alamayan mutlu olamayan gülmeyi unutmuş bir anne adayıyım hayatımdan ufacık bir kesit anlattım daha niceleri var içimi kemiren. sürekli uykusuz ağlamakla geçen günlerim...
evet gerçekten merak ediyorum bana doktor nasıl bir teşhis koyardı neden bu kadar takıyorum neden böyleyim gerçekten problemim ne?kafayı mı yiyorum.9 yılımı ve o tüm hayallerimi bunun için mi değiştim tüm fedakarlıklarım bunlar içinmiydi...ben ne yapmışım!!!

Genişletmek için tıkla...

mystical_ .!.:

evet benim böyle bir problemim var hayatta ne yapsamda mutlu olamıyorum. eskiden böyle değildim ufacık şeylere bile mutlu olan kıpır kıpır kahkaha atan hiç bir şeyi takmayan bir genç kızdım yaklaşık son 7 yıldır bu halimden eser yok kahkaha atmayı tamamen unutmuş herşeye kafayı takıp saatlerce uyuyamayan bazen ağlayarak yatıp bazende ağlayarak kalkan bir insan haline geldim kimseyi kendimi dahi sevmiyorum...
her çocuk hemen büyümek ister bende öyleydim büyümek özgür olmak ne güzeldi. hatta insanlara bakıp keşke çocuk kalsak demelerine bile şaşardım şimdi çook iyi anlıyorum bunu
hiç bir zaman normal bir aile hayatım olmadı normal bir ev ne anne ne de normal bir baba bense tam tersiydim normal bir aileye hasret... bu yüzden erkek arkadaşımla evlenmek için gün sayardık evimiz eşyalarımız aşkımız... öyle hayaller kurardıkki o ''gün içinde tüm gün seni özlerim '' derdi bense eve her geldiğinde boynuna atladığımı hayal ederdim. sadece omzuna yatsam beni başka hiçbirşey mutsuz edemez takmam derdim. son yıla kadar bu böyleydi bu hayal tam 9 yıl sürdü ve 9. yılımızda evlendik.
düğünümde hiç heyecanlı değildim zaten deli gibi griptim serumla salona gittim ayakta kalabilmek için sonrasında bile herşey hayal meyal aklımdaydı sadece o gün sanki bi başkasının düğününe gitmişim gibi geliyordu oysa çok güzel bir düğündü ve hiç heyecan deli gibi mutluluk yoktu üstümde nasıl olmazdı 9 yıl bu gün için bekledim...
sonunda evlendik ve çok sıradan sıkıcı ve sorunlu günler başladı heyecan yoktu aileler ve onların çekilmez lafları huzursuzlk eşimin anne kuzusu olduğunu öğrenmem bununla savaşmam gerekti. ailesinin bana oğullarını ellerinden almışım gibi tavırları vs. kayınvalidemle evimizin çok yakın olması sürekli bizi yemeğe kahv.ya davet etmesi neredeyse hiç başbaşa plan yapamadığımız günler bekliyormş beni . ben eşimle değil hepsiyle evlenmişim.benim sorunlu bir aile hayatım olduğu için ailemden kopup evlenmek bana koymadı da ona koymuştu resmen.ben tüm yıl kpss e hazırlandm bu yüzden sosyal hayatım zaten yoktu eşimin çalışma saatleri fazla olduğu için birbirimizi göremez hale geldik.artık işten geliyor tüm gün iş hayatını anlatıp ardından benim sinir olduğum hareketlerle şakalarla gün geçiriyoruz aramızda iletişim bile yok artık onca derdim var ağlıyorum ama ne olduğunu ona anlatmıyorum çünkü zaten dinlemiyor daha birkaç gün önce patladım ve evliliğimizle ilgili dertlerimi anlattım bir cümle bile kurmadı gitti ve yattı. bu kadar rahatça gitti ve yattı ...bense saatlerce ağladım ve uyuyamadım.çünkü bu benim hayal ettiğiim hayat değildi o benim evlenmek istediğim erkek değildi.ne zaman canımı sıkan bir problemimi anlatsam dinlemek istemiyor amaan çok takıosun diyip kesip atıyor. artık öylesine yanlızım ki.. evet evliliğim yalnızlıktan ibaret derdimi döküp beni anlayıp bana moral verecek hiçbir insan yok hayatımda.bu yüzden buraya dökmek istedim bu gün içimi çünkü artık öyle doldum ki.kendimi tanıyamaz oldum.ne yapsamda mutlu olamıyorum
hayatta beni daha çok mutlu edecek birşey varsa o da bir bebeğimiz olması derdim o duygu beni uçururdu onca yıl bekleyip evlenmek bir de çocuğumuz olması yok daha neler derdim eskiden.
ben henüz çocuk istemiyorken önce iş istiyorken temmuz ayında hamile olduğumu öğrendim önlem alıyorduk fakat eşim bir kaç denemede beni ayakta uyutmuş .uzun süre buna inanamadığım için test bile yapmamıştm eşim sürekli istiyordu çocuk oysa benim önce ekonomik özgürlüğüm olmalıydı.
ve ben hamile olduğum için hiç sevinemedim hiç mutlu da olamadım çünkü hiç hazır değildim. kaç aylık oldu hala bazen unutuyorum hamile olduğumu ve hala hiç sevinemiyorum oysa benim için ne büyük bir hayaldi.bu onu istemediğim anlamına gelmiyor elbet çok istiyorum onu kucağıma almayı ama bu halde olmamalıydı bu halimin onu etkilemesinden çok endişeliyim herkes harika bir anne olmak ister ben hiç sevgi ve saygı görmedim ailemden bu yüzden en büyük hırsım çocuğumu tüm kalbimle sevmek onu korumak ve asla ona yanlız olduğunu hissettirmemekti.çünkü o yalnızlık duygusunu çok iyi biliyordum.
ben hala mutlu bile olamıyorken onu nasıl mutlu edeceğim..
26 yaşında üniversite mezunu 1 yıllık evli hamile ve hiç birşeyden zevk alamayan mutlu olamayan gülmeyi unutmuş bir anne adayıyım hayatımdan ufacık bir kesit anlattım daha niceleri var içimi kemiren. sürekli uykusuz ağlamakla geçen günlerim...
evet gerçekten merak ediyorum bana doktor nasıl bir teşhis koyardı neden bu kadar takıyorum neden böyleyim gerçekten problemim ne?kafayı mı yiyorum.9 yılımı ve o tüm hayallerimi bunun için mi değiştim tüm fedakarlıklarım bunlar içinmiydi...ben ne yapmışım!!!

Genişletmek için tıkla...