- 2 Kasım 2023
- 8
- 2
- 1
- 25
- Konu Sahibi blabla0000
-
- #1
Merhaba ablalarım veya yaşıtlarım. Bugün sizinle yeni yaşıma girdiğim gece bir derdimi paylaşmak istedim. 20 yaşına girdim bugün. Ama kendimi ne mutlu hissediyorum ne de geleceğim hakkında umutlu. Üniveriste sınavına üçüncü defa hazırlandığım içinde yeterince kaygılı ve stresliyim. Depresyonda gibiyim belkide. Çünkü gereğinden fazla derdim var ve hayal ettiğim hayatı yaşayamıyorum. Ne o hayali gerçekleştirebilecek gücüm var ne de ondan vazgeçebilecek gücüm. Öncelikle derslerim hakkında konuya girmek istiyorum. Ben liseye ilk başladığım zamanlarda baskıcı bir ailem olmasından dolayı ergenliğimi fazla ağır atlattım. Normalde dersleri çok iyi olan başarılı ailesini dinleyen ufak tefek biriydim. Ama liseye geçtiğimde istediğim hayatı yaşayan onlarca insan tanıdım. Özgürdüler, mutluydular. Benim ailemse muhafazakar ve bir kafede kız arkadaşlarım bile olsa kahve içmeme bile karşıydılar. İşte ben bunu o yıllarda sorguladım ve gücüm yettiğince karşı çıktım. Çok ağladım, dayaklar yedim derdimi hiçbir zaman aileme anlatamadım. Annem beni anlar belki dedim. Çünkü o da aynı baskıcı bir ailede büyütğlmüş ve benim gibi zorla kapatılmış biriydi. Ama o da babama benzemişti. Sorunu asla kendilerinde değil bende aradılar. Beni arkadaşlarımın değiştirdiğini düşündüler, aklıma biriler giriyordu onlara göre. Oysa benim istediğim ne bir alkoldü ne bir sigara ne de saçma sapan ergenlik içeren şeyler değil, tek istediğim tek başıma bir yürüyüştü. Özgürce gezebilmekti. Saat kısıtlaması bile yeterliydi oysa bana ama o bile yoktu. Babam beni bakkala bile göndermezdi. Akrabalarımda aynı kafada olduğu için isyanlarım boşa gitti. Sadece yediğim dayakla kaldım. Gözlerim şişti ve geceleri ağlayarak uyudum. Lise hayatım boyunca aklımda sadece ailevi sorunlar oldupu için hep bunlardan kaçış yolu aradım. Hiç üniversite hayali bile kurmuyordum gitmeyi istiyordum tabş ama aklıma bile gelmiyordu. Birkaç sene geçti. Ben ailemin bu durumunu kabullendim, ailem beni düzeldi sandı ses çıkarmayınca. Babam hala aynı kısıtlamada ama annem biraz olsun beni salmaya başladı. O da sadece kütüphane oluyordu tabi. Gitmek istediğim yerlere hep kütüphaneye diye çıkardım. Gezerdim ve eve geri gelirdim. Babamın haberi olmazdı ama bu yüzden annem hep babamdan önce evde olmamı isterdi. Halada öyle. Şimdide dersime çalışıp üniveriste okumak istiyorum. Geleceğimi bir şekilde kurtarmak istşyorum çünkü biliyorum zamanı gelince babam beni zorla bile evlendirir. Ama üniveristemi yine kendi evimde okumak istiyorum. Çünkü benim birde kız kardeşim var. Zaten o olmasaydı ben belkide bu evden çoktan gitmiştm. Onada aynısını yaşatıyorlar. Yaşatacaklar. En çokta buna üzülüyorum. Bu yaz babam onuda zorla kapatmayı düşünüyor ve diyorki kapanmazsan okula gidemezsin. Yaza az kaldı ve ben her gece kardeşime üzülğyorum. Uyuyamıyorum. Babamdan nasıl kurtulacağımı bilmiyorum. Kardeşim yğzğnden onu korumak içinde çekip gidemiyorum. Annemedr üzülüyorum. Babamın ona uyguladığı baskılar yüzünden ama aynı zamanda bize bunları yaşatmasına müsade ettiği içinde asla sevemiyorum. Bunlarıda ağlayarak yazıyorum işte gecede üç. Yeni yaşım ama keşke hep çocuk kalsaydım.