"... Mucizeme"
Ask nasil bulunur bilmiyorum. Birden bire gelir hic tahmin etmedigin bir anda calar kapini ve sen onu ilk gördügün anda ask oldugunu anlamazsin bile. Nasil asik oldugunuda bilmezsin bu yüzden nedensiz seversin hep. Neden sevdigini sorarsin kendine, bunun icin neden sevemeyecegini düsünmen gerek önce.
Ilkbahardi. Alarmin calmasiyla uyandim. Radyodaki ilk sarkiyla basladi gün.. gelecek sarki icin yaptigim kisa bi anonsdan sonra birseyler yemem gerektigini hisettim. Disardida günes olmasina ragmen üsüyordum. Kiskanacak merak edecek düsünecek kimsem yoktu aslinda herseyi oluruna birakmistim, sevdim diyebilecegim kimse yoktu yani. "Sevmek" icin kendi cümlelerini kurmak gerekirdi, oysa ben hep sarkilardan alintilar yapmistim, siirler söylemistim. Herkezin dilinde dolanan basit sözcüklerin ask oldugunu zannederdim, yanilmistim. Böyle zamanlarda tanismistim ben onunla. Adini ask koymadim ilk gördügüm anda, tutulmadim ona, kalbim yerinden cikacak gibi olmadi. Aska inancimi yitirmistim sanirim, oysa ne kadarda yakin hissediyordum onu. Uzaktaydi. Beni farketmeyecekti. Kendimi kandiriyordum belkide. O baskaydi, onun ismini koyamadim. Adini söylerken icim titriyordu.
"Ask olana kadar birbirinden farkli günler gecirdim. Hic bi gün bi önceki gün gibi degildi. Gittikce daha yakinlasiyordu bana, benden kilometrelerce uzak olmasina ragmen komsu yapmistim birbirimizi. Sanki o hep yanimdaydi. Sanki ellerini tutuyordum onun. Ama hic biri olmadi. Ben ona hic dokunmadim, bir engelin arkasindan seyrettim onu hep, sevdigimi gözlerine bakipda anlatamadim hic. Ve aslinda uzun sürecegini zannetmiyordum. Ama baglanmistim ona. Sabah uyandigimda siradan birgün degildi artik, onlu bir gündü, bizli bir gün.
Ask, sorumluluktur, bu sorumlulugu sahiplenemedi hic. Bazen hayatinda ben yokmusum gibi davrandi hep, oda benim gibi uzun sürmeyecegini düsünüyordu zannedersem. Yasamadan anlayamazdim. Bir günümüz kötü gecse, birdaha asla iyi olmayacak sanirdim. Seviyordum, bir sarkida bir siirde sakli degildi ona olan sevdam. bu "seviyorum"un ardinda cok sey gizliydi ama ben ona anlatamiyordum. oda anlamiyordu zaten. Kendi bildigini yapiyordu hep.
Kac yokus ciktik kac kere döndük sözümüzden bilmiyorum, siradan olmak istemiyorduk ikimizde, örnek olmak istiyorduk ama olamadik. ben onun herseyini affedebilecegimi kanitladim ona, oda bunun arkasina dayanip affettirdi kendini "defalarca" herseye göz yumabiliyordum, sanki o benim annemdi, ayrilamazdim ondan, dogdugum günden beri yanimdaydi sanki. bir bütün olmustuk biz. giderse annem ölecekmis gibi oluyordu ama kimse ölmüyordu. o aciyi yasatiyordu bana sadece hayatta kimsesiz kalmis gibi oluyordu. hicbiseyden zevk almiyordum. saatlerce durup bir noktaya bakabilirdim gözümü kirpmadan ve bütün hayatimi böyle gecirebilirdim. gidemezdi o benden, cünkü hic gelmemisti bana, ve ben hic ellerini tutmamistim, ellerimi ellerinden ayirmazdi yani. yani yüzüme bir elvedayi birakip gidemezdi ve ben ardindan bakamazdim. bazen gelir gibi oluyordu, göz yasima karisip geliyordu, kuruyunca gidiyordu yagmur oluyordu sonra duruyordu, gel gitler icinde gecirdigimiz bunca aydan sonra, bunca zamandan bunca sevgiden koskoca yasadigimiz bu ask icin, ve son kez bir aska sürüklenmek ugruna geliyordum.. günleri sayiyorduk. 1 gün 2 gün derken gelmisti o gün. heycanliydim, bukadar heycanlandigimi hatirlamiyorum sanki birazdan kalbim duracakti, yanimdan gecen herkeze gülümsüyordum, ne düsünecekler acaba hakkimda. gözlerim onu ariyordu ama hicbiyerde göremiyordum. birsey oldu anlamadigim birsey. arkami döndüm ve o ordaydi, neden arkami döndügümü bilmiyorum. asla cözemeyecegim bunu. evet ordaydi bana bakti, gözlerim dolacakti bisey deseler aglayabilirdim ama hicbisey hisetmiyordum kocaman bi bosluk heycan bitmisti, seviyordum sadece. ve geldim ben sonunda. sanki hep yanindaymisim gibi.. sanki biz hic ayri degilmisiz gibi, okadar yakin ki bana, ben onu okadar kendim yapmisimki.. ve artik tanidigim bir dokunustu bu. hayalini kurdugum o an gelmisti ve karsimdaydi. hayallerimdeki gibiydi. onu neden sevdigimide biliyordum artik. sözde degil, gercekden o oldugu icin seviyordum, baska birisini o oldugu icin sevemeyecegimi anladim. kimse onun gibi bakamazdi cünkü.. o bi baska benim icin.. "mucize" iste, hic beklemedim ben onu birdenbire caldi kapiyi ve girdi iceri. bu kalp hep ona aitmis gibi davrandi. üzdü beni sevindirdi herseyi yasadim onunla, beni üzmeyecektide kimi üzecekti. benden baska kimsesi yoktu artik. benimde.. Seviyorum onu, suan bütün bunlari düsünürken gözlerimden yas geldigi icin seviyorum.. onu sevmemem icin hicbi sebebim yok..
Tesekkür ederim bana bütün bu duygulari yasattigin icin iyiyide kötüyüde sende yasadigim icin. Ve hep yanimda oldugun icin zor anlarimda. Beraber basaramayacagimiz hicbirsey yok. bize asilmayacak dag tas yok bundan sonra.
"Asla Ayrilmamak Ümidiyle, Seni Seviyorum, Sevgililer Günümüz Kutlu Olsun.."
Subat 2010.
CEREN KILINC :asigim:
Ask nasil bulunur bilmiyorum. Birden bire gelir hic tahmin etmedigin bir anda calar kapini ve sen onu ilk gördügün anda ask oldugunu anlamazsin bile. Nasil asik oldugunuda bilmezsin bu yüzden nedensiz seversin hep. Neden sevdigini sorarsin kendine, bunun icin neden sevemeyecegini düsünmen gerek önce.
Ilkbahardi. Alarmin calmasiyla uyandim. Radyodaki ilk sarkiyla basladi gün.. gelecek sarki icin yaptigim kisa bi anonsdan sonra birseyler yemem gerektigini hisettim. Disardida günes olmasina ragmen üsüyordum. Kiskanacak merak edecek düsünecek kimsem yoktu aslinda herseyi oluruna birakmistim, sevdim diyebilecegim kimse yoktu yani. "Sevmek" icin kendi cümlelerini kurmak gerekirdi, oysa ben hep sarkilardan alintilar yapmistim, siirler söylemistim. Herkezin dilinde dolanan basit sözcüklerin ask oldugunu zannederdim, yanilmistim. Böyle zamanlarda tanismistim ben onunla. Adini ask koymadim ilk gördügüm anda, tutulmadim ona, kalbim yerinden cikacak gibi olmadi. Aska inancimi yitirmistim sanirim, oysa ne kadarda yakin hissediyordum onu. Uzaktaydi. Beni farketmeyecekti. Kendimi kandiriyordum belkide. O baskaydi, onun ismini koyamadim. Adini söylerken icim titriyordu.
"Ask olana kadar birbirinden farkli günler gecirdim. Hic bi gün bi önceki gün gibi degildi. Gittikce daha yakinlasiyordu bana, benden kilometrelerce uzak olmasina ragmen komsu yapmistim birbirimizi. Sanki o hep yanimdaydi. Sanki ellerini tutuyordum onun. Ama hic biri olmadi. Ben ona hic dokunmadim, bir engelin arkasindan seyrettim onu hep, sevdigimi gözlerine bakipda anlatamadim hic. Ve aslinda uzun sürecegini zannetmiyordum. Ama baglanmistim ona. Sabah uyandigimda siradan birgün degildi artik, onlu bir gündü, bizli bir gün.
Ask, sorumluluktur, bu sorumlulugu sahiplenemedi hic. Bazen hayatinda ben yokmusum gibi davrandi hep, oda benim gibi uzun sürmeyecegini düsünüyordu zannedersem. Yasamadan anlayamazdim. Bir günümüz kötü gecse, birdaha asla iyi olmayacak sanirdim. Seviyordum, bir sarkida bir siirde sakli degildi ona olan sevdam. bu "seviyorum"un ardinda cok sey gizliydi ama ben ona anlatamiyordum. oda anlamiyordu zaten. Kendi bildigini yapiyordu hep.
Kac yokus ciktik kac kere döndük sözümüzden bilmiyorum, siradan olmak istemiyorduk ikimizde, örnek olmak istiyorduk ama olamadik. ben onun herseyini affedebilecegimi kanitladim ona, oda bunun arkasina dayanip affettirdi kendini "defalarca" herseye göz yumabiliyordum, sanki o benim annemdi, ayrilamazdim ondan, dogdugum günden beri yanimdaydi sanki. bir bütün olmustuk biz. giderse annem ölecekmis gibi oluyordu ama kimse ölmüyordu. o aciyi yasatiyordu bana sadece hayatta kimsesiz kalmis gibi oluyordu. hicbiseyden zevk almiyordum. saatlerce durup bir noktaya bakabilirdim gözümü kirpmadan ve bütün hayatimi böyle gecirebilirdim. gidemezdi o benden, cünkü hic gelmemisti bana, ve ben hic ellerini tutmamistim, ellerimi ellerinden ayirmazdi yani. yani yüzüme bir elvedayi birakip gidemezdi ve ben ardindan bakamazdim. bazen gelir gibi oluyordu, göz yasima karisip geliyordu, kuruyunca gidiyordu yagmur oluyordu sonra duruyordu, gel gitler icinde gecirdigimiz bunca aydan sonra, bunca zamandan bunca sevgiden koskoca yasadigimiz bu ask icin, ve son kez bir aska sürüklenmek ugruna geliyordum.. günleri sayiyorduk. 1 gün 2 gün derken gelmisti o gün. heycanliydim, bukadar heycanlandigimi hatirlamiyorum sanki birazdan kalbim duracakti, yanimdan gecen herkeze gülümsüyordum, ne düsünecekler acaba hakkimda. gözlerim onu ariyordu ama hicbiyerde göremiyordum. birsey oldu anlamadigim birsey. arkami döndüm ve o ordaydi, neden arkami döndügümü bilmiyorum. asla cözemeyecegim bunu. evet ordaydi bana bakti, gözlerim dolacakti bisey deseler aglayabilirdim ama hicbisey hisetmiyordum kocaman bi bosluk heycan bitmisti, seviyordum sadece. ve geldim ben sonunda. sanki hep yanindaymisim gibi.. sanki biz hic ayri degilmisiz gibi, okadar yakin ki bana, ben onu okadar kendim yapmisimki.. ve artik tanidigim bir dokunustu bu. hayalini kurdugum o an gelmisti ve karsimdaydi. hayallerimdeki gibiydi. onu neden sevdigimide biliyordum artik. sözde degil, gercekden o oldugu icin seviyordum, baska birisini o oldugu icin sevemeyecegimi anladim. kimse onun gibi bakamazdi cünkü.. o bi baska benim icin.. "mucize" iste, hic beklemedim ben onu birdenbire caldi kapiyi ve girdi iceri. bu kalp hep ona aitmis gibi davrandi. üzdü beni sevindirdi herseyi yasadim onunla, beni üzmeyecektide kimi üzecekti. benden baska kimsesi yoktu artik. benimde.. Seviyorum onu, suan bütün bunlari düsünürken gözlerimden yas geldigi icin seviyorum.. onu sevmemem icin hicbi sebebim yok..
Tesekkür ederim bana bütün bu duygulari yasattigin icin iyiyide kötüyüde sende yasadigim icin. Ve hep yanimda oldugun icin zor anlarimda. Beraber basaramayacagimiz hicbirsey yok. bize asilmayacak dag tas yok bundan sonra.
"Asla Ayrilmamak Ümidiyle, Seni Seviyorum, Sevgililer Günümüz Kutlu Olsun.."
Subat 2010.
CEREN KILINC :asigim:
