Herşeyi herkesi sevdim
bir kendimi sevemedim
mutlu olmak için,
sebebim varken
hayatıma siyah
perdeler çektim.
belkide karanlığı sevdim
bilinçsizce
bahaneler aramaya
gerek yoktu ama
nedense ağlamayı seçtim.
sürekli gitmek,kaçmak istedim
belirsiz mekanlarda yaşamak
hayatımı,
kendimle olan bu savaşa
bir anlam veremedim,
galiba anlamsız olan hayatımdı
ama hiç bilemedim.
tek korkum yalnız kalmaktı
şimdi yalnızım.
birgün sevgisizlik içerisinde
duvarlara konuşacağım
aklıma gelmezdi
boş gözlerle manalı,manasız
konuşuyorum işte...
duvarlarda bıktı benden
o güzelim rengarenk
duvarlar isyanda
bütün renkleri soldurdum
heryer siyah...simsiyah...
acıyan gözlerle bakıyor bana.
ne uğursuzmuşum,
bana uzanan elleri, kırdım
sevgiyle bakan gözleri
tüm güzellikleri kuruttum.
zor geldi sevmek
oysa gönlüm susamış
aç,sevgiye.
ne kendime dost
ne başkalarına yaren
olabildim.
ne kendimden gidip,
ne kendimde kalabildim
yazık,yazıklar olsun...
sanki yaşayan ben değilim
bu ne şuursuzluk.
bir film seyreder gibi
tüm yaşadıklarım,gözlerimde
gizemler içerisinde.
ben hayata, hayat bana
yabancı olmuşuz
tanıdık gelen hiç bir şey yok
acılardan başka
akan gözyaşlarım arkadaşım
bundan sonra.