Başlığı görünce yazmadan edemedim. Kendiniz de dikkatli olmalısınız ama lütfen eğer büyük annelere baktırıyorsanız çocuklarınızı, eğer zamanında müstakil evlerde yaşamış, apartmanlara alışkın değilseler özellikle cam-balkon konusunda isteseler de dikkat edemeyebiliyorlar.
Biz iki kardeşiz, ikimiz de bu konuda tehlike atlatmışız. Sonuçta annem de yükseklik fobisi oluştu, koca insanlar bile yüksek katta balkon kenarına yaklaşsa yüreği ağzına gelir.
Bize anne annem bakmış annem çalıştığı için. Yıllar önce 1-2 katlı evlere alışmış tabii, camlarda cumba olurmuş, çocuklar oturtulurmuş.
Annemin tembihlerine rağmen, anneannem bir gün balkonda sandalye unutmuş ve 1,5-2 yaşındaki beyefendi sandalyeyi kenara çekip, üstüne çıkıp, kendini çamaşır iplerinin üstünde bulmuş. Allahtan babam evdeymiş de, bizimkinin "dütüyom dütüyom" diye inlemesini duyup soğuk kanlı bir şekilde sessizce gidip almış. Yoksa hangi anne, evladını bilmem kaçıncı katta çamaşır ipleri üstünde görüp de sakin kalabilir ki.
Ardından 5-6 sene geçer. Ben aynı yaşlardayım, balkonda sandalye bırakmak artık tamamen yasak! Ama anneanneciğim, bu seferde evi havalandırmak için kapı- pencereleri açmış, kendi yatağıyla pencerenin aynı seviyede ve birbirine yapışık olduğu gözünden kaçmış olmalı. Bu sefer bendeniz iş başındaymışım(işin garibi ben hayal meyal bu olayı hatırlıyorum) anneannemin yatağının üstünde emeklemeye başlamışım, tam pencereye gelmiş devam ederken(bu arada 5.-6. katlardayız) uçuşa hazırlanırken yani, bu defa bayrak yarışını devam ettirmek için heralde ağabeyim arkamdan gelip ayaklarımdan tutmuş ve geri çekmiş.
Sonuçta biz iki kardeş uçuşta başarılı olamamışız neyse ki:) Ama her çocuk bu kadar şanslı olmayabilir. Bu arada ağabeyimde de uçağa binme korkusu var. Neden acaba?