- 14 Eylül 2017
- 106
- 79
- 28
- Konu Sahibi sonsuzgeceli
-
- #1
Çok mutsuzum ve cidden burdan başka kimseye de yazamıyorum anlatamıyorum gerçekten artık ya depresyondayım ya da tamamen akıl sağlığımı kaybetme eşiğine geldim
Birkaç ay önce annemi kaybettim, 16 yaşındayım eski konularımdan belki biliyorsunuzdur beni az çok. Son zamanlarda çok berbat hissediyorum ilk zamanlar sürekli ağlıyordum her an gözlerim dolu doluydu okullar başladığından beri düzeldim falan diyordum güya ama tekrardan ben ilk zamanlarım gibi hissetmeye başlıyorum.
Akrabalarımla aynı apartmandayız, bizlere manevi olarak bir şey sağlamıyorlar. Zaten kimse annemin eksikliğini tamamlayamaz ancak her şeyin bu kadar düzensiz olması da çok çok berbat. Bazen babannemgilde kalıyoruz biz kardeşim ve ablamla, babam evde kalıyor,yemekleri amcamgilde yiyiyoruz bazı zamanlar vs...Kısaca her gün yarına Allah kerim modunda gibiyiz.Ama hani bir şeylerin düzene girmesi gerekti gün geçtikçe? Ve insanların bizlere ilgisi azaldı onu da fark ediyorum. İlk zamanlar hem olayın şoku hem de akrabalarımızın ilgisi sevgisi annemin eksikliğini duyumsamamı güçleştiriyordu..Şimdi ise ben kendi iğrenç ve yalnız hayatımda boğuluyorum.
Yaşıtlarım okuldan nefret edip haftasonlarının gelmesini beklerken ben de okul başlasın diye dua ediyorum resmen çünkü haftasonları kardeşim o kadar yaramaz ki bizi bunaltıyor, babannem dedem onlarda strese giriyorlar özellikle babannem çok sinirli oluyor bağırıyor kızıyor sonra bir de gönlümüzü almaya çalışıyor güya. Ama bu dönemde biraz anlayışlı olmaları gerekmez mi? Evet belki onlar da çok üzüldüler ama benim kadar değil,bana destek olmaları gerekmez mi?
Aynı şekilde sınıf öğretmenimiz de öyle..Aslında şöyle, öğretmenim demiş ki rehberlik hocamıza "Ben sonsuzgeceliyle bu konuyu konuşmaktan korkuyorum,yarasını deşmek istemiyorum. Mesela sınıfta anne kelimesini söylerken bile içim acıyor" bunu demiş. Ama bana bunu hiç mi hiç hissettirmiyor. Benim onların sevgisine ilgisine ihtiyaçlarım var.Bana bir nasılsın deseler bile mutlu olacağım.
Yaramı da deşmiş olmaz ki. Ben her saniye halimi hatrımı sorsunlar istemiyorum. Gelip bir kere bile olsun bana verdikleri değeri hissettirseler yeter. Sınıftakiler sırf not almak uğruna hocalara yalakalık yaparken benim onların notlarına değil ilgilerine ihtiyacım var. Özellikle sınıf öğretmenimizin çünkü sınıftaki herkesle iyi bir iletişimi var herkesin derdini dinliyor (dertleri de yapamadıkları dersler vs) ama sırf güya yaramı deşmemek uğruna benimle ilgilenmiyor.
Ben eski hayatımı istiyorum. Annenin gitmesi çok kötü bir şeymiş. Hiçbir şey eskisi gibi değil hayatımız alt üst oldu. Çok berbatım çok. Bir an önce bir şekilde ölmek istiyorum. Dersleri asla anlayamıyorum. Ezberim kötü sayısalım da zaten kötü. İyi bir lisedeyim ama bu sene özellikle derslerim berbat ötesi gidiyor. İnsanların hayatları ne güzel geliyor gözüme. Kuzenlerim arkadaşlarım için her şey aynı ve eskisi gibi düzenli. Benim hayatım iğrenç, yaşantım çok çok çok kötü. İleride de iyi günlerim falan olmayacak çünkü insanlardan sürekli bir beklentiye giriyorum ve hep hayal kırıklığına uğruyorum. Gerçekten güçlü kalamıyorum ben artık. İçimde sürekli bir ağlama isteği, beni anlamayan insanların arasında boğuluyorum.
Uzun oldu aslında buraya kadar okuyan varsa teşekkür ederim.
Birkaç ay önce annemi kaybettim, 16 yaşındayım eski konularımdan belki biliyorsunuzdur beni az çok. Son zamanlarda çok berbat hissediyorum ilk zamanlar sürekli ağlıyordum her an gözlerim dolu doluydu okullar başladığından beri düzeldim falan diyordum güya ama tekrardan ben ilk zamanlarım gibi hissetmeye başlıyorum.
Akrabalarımla aynı apartmandayız, bizlere manevi olarak bir şey sağlamıyorlar. Zaten kimse annemin eksikliğini tamamlayamaz ancak her şeyin bu kadar düzensiz olması da çok çok berbat. Bazen babannemgilde kalıyoruz biz kardeşim ve ablamla, babam evde kalıyor,yemekleri amcamgilde yiyiyoruz bazı zamanlar vs...Kısaca her gün yarına Allah kerim modunda gibiyiz.Ama hani bir şeylerin düzene girmesi gerekti gün geçtikçe? Ve insanların bizlere ilgisi azaldı onu da fark ediyorum. İlk zamanlar hem olayın şoku hem de akrabalarımızın ilgisi sevgisi annemin eksikliğini duyumsamamı güçleştiriyordu..Şimdi ise ben kendi iğrenç ve yalnız hayatımda boğuluyorum.
Yaşıtlarım okuldan nefret edip haftasonlarının gelmesini beklerken ben de okul başlasın diye dua ediyorum resmen çünkü haftasonları kardeşim o kadar yaramaz ki bizi bunaltıyor, babannem dedem onlarda strese giriyorlar özellikle babannem çok sinirli oluyor bağırıyor kızıyor sonra bir de gönlümüzü almaya çalışıyor güya. Ama bu dönemde biraz anlayışlı olmaları gerekmez mi? Evet belki onlar da çok üzüldüler ama benim kadar değil,bana destek olmaları gerekmez mi?
Aynı şekilde sınıf öğretmenimiz de öyle..Aslında şöyle, öğretmenim demiş ki rehberlik hocamıza "Ben sonsuzgeceliyle bu konuyu konuşmaktan korkuyorum,yarasını deşmek istemiyorum. Mesela sınıfta anne kelimesini söylerken bile içim acıyor" bunu demiş. Ama bana bunu hiç mi hiç hissettirmiyor. Benim onların sevgisine ilgisine ihtiyaçlarım var.Bana bir nasılsın deseler bile mutlu olacağım.
Yaramı da deşmiş olmaz ki. Ben her saniye halimi hatrımı sorsunlar istemiyorum. Gelip bir kere bile olsun bana verdikleri değeri hissettirseler yeter. Sınıftakiler sırf not almak uğruna hocalara yalakalık yaparken benim onların notlarına değil ilgilerine ihtiyacım var. Özellikle sınıf öğretmenimizin çünkü sınıftaki herkesle iyi bir iletişimi var herkesin derdini dinliyor (dertleri de yapamadıkları dersler vs) ama sırf güya yaramı deşmemek uğruna benimle ilgilenmiyor.
Ben eski hayatımı istiyorum. Annenin gitmesi çok kötü bir şeymiş. Hiçbir şey eskisi gibi değil hayatımız alt üst oldu. Çok berbatım çok. Bir an önce bir şekilde ölmek istiyorum. Dersleri asla anlayamıyorum. Ezberim kötü sayısalım da zaten kötü. İyi bir lisedeyim ama bu sene özellikle derslerim berbat ötesi gidiyor. İnsanların hayatları ne güzel geliyor gözüme. Kuzenlerim arkadaşlarım için her şey aynı ve eskisi gibi düzenli. Benim hayatım iğrenç, yaşantım çok çok çok kötü. İleride de iyi günlerim falan olmayacak çünkü insanlardan sürekli bir beklentiye giriyorum ve hep hayal kırıklığına uğruyorum. Gerçekten güçlü kalamıyorum ben artık. İçimde sürekli bir ağlama isteği, beni anlamayan insanların arasında boğuluyorum.
Uzun oldu aslında buraya kadar okuyan varsa teşekkür ederim.