Merhaba arkadaslar,
burayi yeni kesfettim. Daha dogrusu bazilarinin dertlerini sorunlarini okudum dedim ne hayatlar var. Öncelikle sizlerin derdi olana bu kadr cok ve ilgili cevap yazmaniza cok sevindim ki bu da beni buraya üye yaptirdi.
Ben ikinci ogluna dogum yapmis bir anneyim. Ve maalesef bu lohusa depresyonuna yine yenik düstüm bebegim 7 haftalik ama bu7 haftanin net 6,5 unu aglayarak gecirdim ve geciriyorum. Ilk oglumda da depresyona girmistim o 3-4 ay kadar sürdü. Ama simdi ki farkli büyük ogluma karsi sürekli sucluluk duygusu vicdan azabi cünkü onunla eskisi kadar ilgilenemiyorum allahtan babasi cok ilgileniyor. Ama yinede vicdan yapioyorum kücügpne ayri vicdan azabi cünkü hala alismaya calisiyorum onu büyük oglum gibi sevememekten korkuyorum bu beki kahrediyor yani bazen sevdigimi hissediyorum bazen de icimde bi bosluk varmis gibi… kendime baslarda cok kizdim cok agladim kendimden nefret ettim niye böylesin disarda ki anneler ne kadar mutlu ve güclü cünkü görüyorum bebek arabasiyla gezenleri ama sen niye böylesin kalk silkelen diyorum yok olmuyor. Belki bana kizacaksiniz belki de benimle dalga geciceksiniz ama ben sosyal medya da ki 5-6 cocugu olup mükemmel bakimli görünen cocuklariyla harika vakit gecirip cesitli aktiviteler yapan anneleri görünce bile agliyorum. Halbuki biliyorum ki onlarin ya aileleri yada yardimcilari var ama o an ki pdikolojim bunu düsünmeye müsade etmiyor. Benim iki dogumunda sezeryanla oldu hemde ikisin de de cok sükür hayati tehlikem olmasina ragmen atlattim daha dogrusu yavrularimla atlattik. Bunun icin allahima sükürler olsun. Buna bile haftalar sonra sevinebildil aklima bile gelmiyordu. Hergün aglamaktan biktim. Büyügü cogu seyi kendi yapabiliyor. Sürekli kücük ogluma bakip ne zaman büyüyecek diye düsünyürom zaman hem cok hizli hemde cok yavas geciyor. Ailem büyük cok ablam var ama ya calisiyolar yada kücük cocuklari var onlarin yoksa hepsi allah razi olsun teklif etti gelip yardim edelim diye. Annem de yasini almis hastaliklariyla ugrasan bi kadin ondan da medet umamiyorum. Esim okumus cok cok iyi biri sabirli sürekli anlayisli güclü ne zmn düssem kaldiran yani hergpn aglasam bana sefkatle yaklasip beni motive eden biri. Ben onun yerinde olsam bu kadar sabirli olurmuydum bilmiyorum.. sizlerdende ikinci veya ücüncü dogumunda depresyon yasadigi oldu mu? Yalniz olmadigimi bilmek istiyorum ilk dogumda normalde sonrakilerde depresyona girmek normal degil gibi hissediyorum ablamlardan ikisi de ayni sekilde depresyona girmis yani 3.de de girmisler. Siz yasadiysaniz neler yasadiniz bu sürecte? Ve nasil kurtuldunuz? Ne kadar sürdü?
burayi yeni kesfettim. Daha dogrusu bazilarinin dertlerini sorunlarini okudum dedim ne hayatlar var. Öncelikle sizlerin derdi olana bu kadr cok ve ilgili cevap yazmaniza cok sevindim ki bu da beni buraya üye yaptirdi.
Ben ikinci ogluna dogum yapmis bir anneyim. Ve maalesef bu lohusa depresyonuna yine yenik düstüm bebegim 7 haftalik ama bu7 haftanin net 6,5 unu aglayarak gecirdim ve geciriyorum. Ilk oglumda da depresyona girmistim o 3-4 ay kadar sürdü. Ama simdi ki farkli büyük ogluma karsi sürekli sucluluk duygusu vicdan azabi cünkü onunla eskisi kadar ilgilenemiyorum allahtan babasi cok ilgileniyor. Ama yinede vicdan yapioyorum kücügpne ayri vicdan azabi cünkü hala alismaya calisiyorum onu büyük oglum gibi sevememekten korkuyorum bu beki kahrediyor yani bazen sevdigimi hissediyorum bazen de icimde bi bosluk varmis gibi… kendime baslarda cok kizdim cok agladim kendimden nefret ettim niye böylesin disarda ki anneler ne kadar mutlu ve güclü cünkü görüyorum bebek arabasiyla gezenleri ama sen niye böylesin kalk silkelen diyorum yok olmuyor. Belki bana kizacaksiniz belki de benimle dalga geciceksiniz ama ben sosyal medya da ki 5-6 cocugu olup mükemmel bakimli görünen cocuklariyla harika vakit gecirip cesitli aktiviteler yapan anneleri görünce bile agliyorum. Halbuki biliyorum ki onlarin ya aileleri yada yardimcilari var ama o an ki pdikolojim bunu düsünmeye müsade etmiyor. Benim iki dogumunda sezeryanla oldu hemde ikisin de de cok sükür hayati tehlikem olmasina ragmen atlattim daha dogrusu yavrularimla atlattik. Bunun icin allahima sükürler olsun. Buna bile haftalar sonra sevinebildil aklima bile gelmiyordu. Hergün aglamaktan biktim. Büyügü cogu seyi kendi yapabiliyor. Sürekli kücük ogluma bakip ne zaman büyüyecek diye düsünyürom zaman hem cok hizli hemde cok yavas geciyor. Ailem büyük cok ablam var ama ya calisiyolar yada kücük cocuklari var onlarin yoksa hepsi allah razi olsun teklif etti gelip yardim edelim diye. Annem de yasini almis hastaliklariyla ugrasan bi kadin ondan da medet umamiyorum. Esim okumus cok cok iyi biri sabirli sürekli anlayisli güclü ne zmn düssem kaldiran yani hergpn aglasam bana sefkatle yaklasip beni motive eden biri. Ben onun yerinde olsam bu kadar sabirli olurmuydum bilmiyorum.. sizlerdende ikinci veya ücüncü dogumunda depresyon yasadigi oldu mu? Yalniz olmadigimi bilmek istiyorum ilk dogumda normalde sonrakilerde depresyona girmek normal degil gibi hissediyorum ablamlardan ikisi de ayni sekilde depresyona girmis yani 3.de de girmisler. Siz yasadiysaniz neler yasadiniz bu sürecte? Ve nasil kurtuldunuz? Ne kadar sürdü?
ben her ikisine de yetemiyorum diye. Burada önemli olan büyük olanla günde yarım saat de olsa yalnız basbasa bir odada vakit geçirmeniz. Bu vakit geçirmede mümkünse bebek olmamalı ve büyük olan çocuk annesiyle bir arada yarim saat oynamalı. Bu kıskançlık ve büyük çocuğun kardeş fikrini benimsemesi açısından çok ise yarıyor. Eşiniz çalıştığını varsayıyorum. Akşamları eve gelince de bebeği eşinize verip yarım saat bunu yapabilirsiniz. Diğer duygularınızı da anlıyorum ama bunlar kesinlikle geçici. Benim küçük oğlum artık yavaştan hareketlendi. Büyük ile olan oyunlara onu da katıyoruz. Muthis eğlenceli oluyor. Mesela büyük oglum oyuncak dükkanı sahibi oluyor. Biz küçük olan kucağımda odasına geliyoruz. Büyük oglumdan oyuncak satın alıyoruz. Parasını ödüyoruz falan. Kucuk oglum abisine cok gülüyor mesela. Abisi böh diyor cee diyor. Gulmekten yarılıyor küçüğü 
Yani bebeğiniz büyüdükçe hersey daha eğlenceli olacak emin olun 
suan sadece geçici bir dönem atlatiyosunuz ve emin olun herkes bu dönemden geçiyor. Geçmeyen yok bence. Özellikle 2.cocuk dünyaya gelince müthiş bir vicdan azabı ve suçluluk basliyor ama dediğim gibi geçici. Benim de bir kardeşim var. Ben asla keşke kardeşim olmasaymis demiyorum. Aksine kardeşim benim herseyim suan. Onlar da ilerde birbirlerine oyle diyecekler. İyi ki kardeşim var dedikleri ve birlikte oynadıkları zamanları görüp kahvenizi yudumlarken siz de "iyi ki" diyeceksiniz. Emin olun 
büyük oglumla 2 saate yakin vakit geciriyoruz ama yinede vicdan azabi cekiyorum.. cünkü su an okadar gergin ve uykusuzum ki bazen sesimi yükseltebimiyorum ogluma oda 3,5 yasinda ve hem 3 yas sendromu hemde kardesinin eve gelmesiyle oglum degisti hala sefkatli kardesine de öyle asla vurmadi ama gürültülü sesler cikariyor gürültülü bi sekilde oynuyor inatlasiyor ve bazen de bagirarak konusyor okdr caresiz hisseiyorum ki.. tuhaf gelecek size ama simdiden ikisi ayni anda hasta olursa nasil yaparim diye korkudan agliyorum belki diceksiniz ki simdi mi akliniz basiniza geldi gercekten bu kadarini düsünemedim sandim ki dogumdan sonra hersey laylay lom olacak evet esim calisiyor Allaha sükür evden calisiyor büyügünü krese o getirip götürüyor bu büyük nimet biliyorum simariklikta yapmak istemiyorum ama hala aglamalarim bitmedi.. sabah kalkarken fena oluyorum agliyorum yeni bir gün ama yeni bir umut degil diye insallah bende bi kac ay sonra sizin gibi olabilirim…
kücügü aglarsa disarda naparim diye korkuyorum halbuki büyük oglumunda ben büyüttüm ama herseyi unuttum aptal gibi oldum yazin tadini bile cikaramdim allahtan büyük oglum kreste cok egleniyor disarda oynuyor esimde haftasonu zorla disari cikariyor sagolsun iyi geliyor evet ama eve gelince yine ayni hislere boguldugum icin ümidim kiriliyor
size hap niteliginde bi kaç madde yazmak istedim .. eşinizin destek olması da çok güzel.. bu destekle birlikte evladlarinizla bol gulumsemeli huzurlu günler dilerim 
