21 yaşında çok iyi bir üniversitenin iyi bir bölümünde son sınıf öğrencisiyim. 3 yıldır bi birlikteliğim var. şu an 5.5 haftalık hamileyimerkek arkadaşımın ailesi kürtaj diye beni yaka paça tutup götürmeye çalışıyorlar ama ben istemiyorum çok korkuyorum. erkek arkadaşım benim yanımda hep destek oluyor fakat ailesi hiç yanaşmıyor. ben de aileme söyleyemiyorum. evlenmek istesek bile karşı olucaklar. bu saçmalıklar içinde olan benim bebeğime olucak çok mutsuzum. daha önce de evlenmek istedik okulun bitsin cart curt diye diye bahaneler sürdüler. bu da biyoloji yani hep evlenme çabalarımızı boşa çıkardı aileler. kaçmak mı çözüm şimdi? bebeğimi alıcaklar çok ağlıyorum. yardım edin siz olsanız napardınız?:2:
Keşke daha dikkatli olsaydınız be güzelim. Daha yaşın çok genç, ekonomik özgürlüğünüz yok, mesleğiniz yok, final zamanı doğum yapacaksın, okulun bir dönem uzayacak, bebeğinle nasıl vereceksin bu dersleri?
Ailen seni defe koyacak bu da cabası..
Bir de erkek arkadaşın askerliğini yapmamış, tek baına mı büyütüceksin bebeğini 2 yaşına kadar???
Ben bebeğine kıy diyemem sana ama iyi düşün, bu durumun artılarını eksilerini hesapla..
Erkek arkadaşın ne diyor kürtaj konusunda? Ailesinin karşısına geçmiyor mu?
İyi bir üniversite de iyi bir bölümde okuyorum diyosun, köylü kızlar gibi kocaya mı kaçıcaksın, kendine yaıştırıyomusun bunu?
Bir ablan olarak sana bunları düşünmeni tavsiye edebilirm, hakkında hayırısı olsun canım... Durumun gerçekten zor
aynen öyle meslek yok para yok hiç birşey yokerkek arkadaşım ailesiyle arası iyi değildi iyice koptu bu durumla. karşı çıkıyor ama neye yarar. seni üzmemek istiyorum diyor, istiyosan evleniriz doğurursun ben gece gündüz çalışır bakarım diyor ama nasıl güvenebilirm ki o da bi erkek sonuçta. , kendi ayaklarımın üstünde duramıyorum henüz. yarın öbür gün böyle bi yükün altında ezilip sıkılıp bıkar giderse kucağımda çocukla ortada kalakalırım. kimse tutmuyor elimden yine tutmaz. ne bileyim ablacım ilk bebeğim sonuçta kıyamıyorum da. pişman olur muyum aldırsam? yoksa mantıklı tek yol bu mu? pişman olmamalı mıyım? iyi bişey yaptım evet doğurup eziyet çektirmenin manası yok diye teselli etmeye çalışıyorum kendimi ama çok zor aklımda çok soru var. mesela evli olsaydık ben mesleğimi yapıyor olsaydım da yine insan eşine güvenmek zorunda kalırdı bu pozisyonda öyle değil mi? sonuçta hamileliğin son dönemlerinde emzirme döneminde 0-6 yaş arasında çocuğumun yanında olmak istiyorum. olması gerekende bu (çocuk açısından söylüyorum). yine bi erkeğe bağlı bi yaşam mı söz konusu? sizler nasıl başa çıktınız bu durumla? mesleğe ara vermek durumu ortaya çıkıyor yine eşine bağımlı oluyor insan o zaman şuanki pozisyonumdan ne farkı olur ki? bebeğimi harcamak istemiyorum:2: ama mantıklı davranmak istiyorum.
evet pişman olursun.. vicdan azabı da eklenir buna..
aklına her gelişinde acaba kız kıydı erkek miydi, kime benzerdi, şimdi okula başlıcaktı ve daha bi sürü şey geçer aklından...
yarın bir gün evlenip çocukların olduğunda onların yüzüne bakarken, yitip giden bebeğin gelir aklına.. için acır.. bunlar çocuklarım madem o neyimdi de kıydım diye düşünür, kendi kendini yer durursun... yani kısacası ömür boyu aklında olur.. işin günah kısmını hiç katmıorum bile...
senin arkanda duran bi erk. arkadaşın varmış.. ne güzel bişey bu farkında mısın.. kolundan tutup hadi doğru kürtaja die sürüklemio seni.. evlenelim, çalışırım bakarım diyo.. 0_6 yaş çocuğun yanında olman gereken yaş değil.. uzmanlar 4 yaşında çocukları kreşe gönderin, okul öncesi eğitim alsın die bas bas bağırıolar... bi bildikleri vardır heralde di mi? ne anneler var çalışan...1,2 yaşında ki bebeklerini bırakıolar... onlar anne değil mi? yeter ki istemek gerek.. hem karnım doysun hem pastam dursun olmuo işte....
valla hem çocuk sahibi olup hem kariyer yapan o kadar çok kadın var ki, helal olsun diorum...
madem bebeğini harcamak istemiyosun ki bence de buna hakkın yok... babasıyla evlenip, bebeğini doğurup yoluna bakacaksın....
ya da aldırıp bi ömür boyu vicdan azabıyla yaşamak zorunda kalacaksın...
karar senin...
aynen öyle meslek yok para yok hiç birşey yokerkek arkadaşım ailesiyle arası iyi değildi iyice koptu bu durumla. karşı çıkıyor ama neye yarar. seni üzmemek istiyorum diyor, istiyosan evleniriz doğurursun ben gece gündüz çalışır bakarım diyor ama nasıl güvenebilirm ki o da bi erkek sonuçta. , kendi ayaklarımın üstünde duramıyorum henüz. yarın öbür gün böyle bi yükün altında ezilip sıkılıp bıkar giderse kucağımda çocukla ortada kalakalırım. kimse tutmuyor elimden yine tutmaz. ne bileyim ablacım ilk bebeğim sonuçta kıyamıyorum da. pişman olur muyum aldırsam? yoksa mantıklı tek yol bu mu? pişman olmamalı mıyım? iyi bişey yaptım evet doğurup eziyet çektirmenin manası yok diye teselli etmeye çalışıyorum kendimi ama çok zor aklımda çok soru var. mesela evli olsaydık ben mesleğimi yapıyor olsaydım da yine insan eşine güvenmek zorunda kalırdı bu pozisyonda öyle değil mi? sonuçta hamileliğin son dönemlerinde emzirme döneminde 0-6 yaş arasında çocuğumun yanında olmak istiyorum. olması gerekende bu (çocuk açısından söylüyorum). yine bi erkeğe bağlı bi yaşam mı söz konusu? sizler nasıl başa çıktınız bu durumla? mesleğe ara vermek durumu ortaya çıkıyor yine eşine bağımlı oluyor insan o zaman şuanki pozisyonumdan ne farkı olur ki? bebeğimi harcamak istemiyorum:2: ama mantıklı davranmak istiyorum.
evet pişman olursun.. vicdan azabı da eklenir buna..
aklına her gelişinde acaba kız kıydı erkek miydi, kime benzerdi, şimdi okula başlıcaktı ve daha bi sürü şey geçer aklından...
yarın bir gün evlenip çocukların olduğunda onların yüzüne bakarken, yitip giden bebeğin gelir aklına.. için acır.. bunlar çocuklarım madem o neyimdi de kıydım diye düşünür, kendi kendini yer durursun... yani kısacası ömür boyu aklında olur.. işin günah kısmını hiç katmıorum bile...
senin arkanda duran bi erk. arkadaşın varmış.. ne güzel bişey bu farkında mısın.. kolundan tutup hadi doğru kürtaja die sürüklemio seni.. evlenelim, çalışırım bakarım diyo.. 0_6 yaş çocuğun yanında olman gereken yaş değil.. uzmanlar 4 yaşında çocukları kreşe gönderin, okul öncesi eğitim alsın die bas bas bağırıolar... bi bildikleri vardır heralde di mi? ne anneler var çalışan...1,2 yaşında ki bebeklerini bırakıolar... onlar anne değil mi? yeter ki istemek gerek.. hem karnım doysun hem pastam dursun olmuo işte....
valla hem çocuk sahibi olup hem kariyer yapan o kadar çok kadın var ki, helal olsun diorum...
madem bebeğini harcamak istemiyosun ki bence de buna hakkın yok... babasıyla evlenip, bebeğini doğurup yoluna bakacaksın....
ya da aldırıp bi ömür boyu vicdan azabıyla yaşamak zorunda kalacaksın...
karar senin...
sizin hatanızı bir çocuğa yaşatmak doğru değil.
bence bu şekilde evlenirsen, zoraki bir evlilik yaparsan mutlu olacağını sanmam.
hayat bu kadar basit olmamalı
bi çocuk bu kadar basit yapılmamalı
hasta olduğunda doktora gidebilmeli, herşeyi alınabilmeli, sadece anne baba değil herkes tarafından sevgi içinde büyüyebilmeli
ben de olsam böyle bir sebeple evlenmez, böyle bir ortamda dünyaya getirmeye cesaret edemezdim.
ama bencil varlıklarız, yaparsan saygı duyarım.
hepinize yaptığınız yorumlar için çok teşekkür ederim. kimseye açamadığım bir konu hakkında konuştuk. yorumlarınızı okudum. siz farkında olmasanız bile benim için önemliydi fikirleriniz. sonuç; bebek malesef gitti. 6. haftaya rağmen kalp atışı yoktu zaten bilmiyorum sağlıklı bir bebek miydi değil miydi doktorum bunu şu an anlayamayız demişti. yine de çok üzgünüm. bilmiyorum başarabilir miydim? cesaretim yoktu, erkek arkadaşımın ailesi, onların berbat çirkin baskıları vs..(miras yüzünden oğullarını aileden bi kızla evlendirme fikrindeler) sonuç olarak bebek gitti. rüyalarımda hala hamile olduğumu görüyorum öyle işlemiş bilincime. yinede çok sevmiştim onu. umarım sahip olmayı arzulayan herkes elde eder bunu. ben sahip çıkamadım diye üzülüyorum, kötü anne sıfatını edinmiş gibi hissediyorum. bilmiyorum düşünmekten kaçıyorum çoğu zaman. berbat bi his, kimsenin başına gelmesin kürtaj gibi bir operasyon psikolojik olarak berbat birşeymiş. erkek arkadaşım merhamete geldi ama bana pozitif bi dönütü bu oldu. şimdi evlenme sürecimizi hızlandırmaya planlı bir şekilde anne baba olmaya karar verdik. şimdi sorun şu ki, bu bayramda ailemin yanına gidip evlenmek istediğimizi söyleyeceğiz fakat erkek arkadaşımın nemrut ailesi olmayacak yanımızda. tek başına mı beni isteyecek? off bu prosedürler çok korkunç bir şekilde yerine gelmeyecek. ailem bu fikre ne diyecek bu sefer başka bir korku aldı bizi. tek başına beni istemeye gelicek mecbur. anneme çıtlattım biraz tuhaf olur dedi, ne yani tuhaf diye evlenmeyeyim mi dedim (hamileliği bilmiyor) babana sor diye çıktı işin içinden. babama soramam ki zor bir soru, basıp gidip kıyacam nikahı şeytan diyor. neden herkes evlenmemize karşı diye sora sora saçlarım dökülcek. uyku uyuyamıyorum...
Sonucun böyle olacağını biliyordum.tam tersi yürek ve vicdan ister. Yazık olmuş bebeğe. Süreci niye hızlandırıyorsunuz ki. Madem böyle bişey yapacaksınız nie bebeğinize kıydınız. Of neyse Allah affetsin ne diyelimhepinize yaptığınız yorumlar için çok teşekkür ederim. kimseye açamadığım bir konu hakkında konuştuk. yorumlarınızı okudum. siz farkında olmasanız bile benim için önemliydi fikirleriniz. sonuç; bebek malesef gitti. 6. haftaya rağmen kalp atışı yoktu zaten bilmiyorum sağlıklı bir bebek miydi değil miydi doktorum bunu şu an anlayamayız demişti. yine de çok üzgünüm. bilmiyorum başarabilir miydim? cesaretim yoktu, erkek arkadaşımın ailesi, onların berbat çirkin baskıları vs..(miras yüzünden oğullarını aileden bi kızla evlendirme fikrindeler) sonuç olarak bebek gitti. rüyalarımda hala hamile olduğumu görüyorum öyle işlemiş bilincime. yinede çok sevmiştim onu. umarım sahip olmayı arzulayan herkes elde eder bunu. ben sahip çıkamadım diye üzülüyorum, kötü anne sıfatını edinmiş gibi hissediyorum. bilmiyorum düşünmekten kaçıyorum çoğu zaman. berbat bi his, kimsenin başına gelmesin kürtaj gibi bir operasyon psikolojik olarak berbat birşeymiş. erkek arkadaşım merhamete geldi ama bana pozitif bi dönütü bu oldu. şimdi evlenme sürecimizi hızlandırmaya planlı bir şekilde anne baba olmaya karar verdik. şimdi sorun şu ki, bu bayramda ailemin yanına gidip evlenmek istediğimizi söyleyeceğiz fakat erkek arkadaşımın nemrut ailesi olmayacak yanımızda. tek başına mı beni isteyecek? off bu prosedürler çok korkunç bir şekilde yerine gelmeyecek. ailem bu fikre ne diyecek bu sefer başka bir korku aldı bizi. tek başına beni istemeye gelicek mecbur. anneme çıtlattım biraz tuhaf olur dedi, ne yani tuhaf diye evlenmeyeyim mi dedim (hamileliği bilmiyor) babana sor diye çıktı işin içinden. babama soramam ki zor bir soru, basıp gidip kıyacam nikahı şeytan diyor. neden herkes evlenmemize karşı diye sora sora saçlarım dökülcek. uyku uyuyamıyorum...
hepinize yaptığınız yorumlar için çok teşekkür ederim. kimseye açamadığım bir konu hakkında konuştuk. yorumlarınızı okudum. siz farkında olmasanız bile benim için önemliydi fikirleriniz. sonuç; bebek malesef gitti. 6. haftaya rağmen kalp atışı yoktu zaten bilmiyorum sağlıklı bir bebek miydi değil miydi doktorum bunu şu an anlayamayız demişti. yine de çok üzgünüm. bilmiyorum başarabilir miydim? cesaretim yoktu, erkek arkadaşımın ailesi, onların berbat çirkin baskıları vs..(miras yüzünden oğullarını aileden bi kızla evlendirme fikrindeler) sonuç olarak bebek gitti. rüyalarımda hala hamile olduğumu görüyorum öyle işlemiş bilincime. yinede çok sevmiştim onu. umarım sahip olmayı arzulayan herkes elde eder bunu. ben sahip çıkamadım diye üzülüyorum, kötü anne sıfatını edinmiş gibi hissediyorum. bilmiyorum düşünmekten kaçıyorum çoğu zaman. berbat bi his, kimsenin başına gelmesin kürtaj gibi bir operasyon psikolojik olarak berbat birşeymiş. erkek arkadaşım merhamete geldi ama bana pozitif bi dönütü bu oldu. şimdi evlenme sürecimizi hızlandırmaya planlı bir şekilde anne baba olmaya karar verdik. şimdi sorun şu ki, bu bayramda ailemin yanına gidip evlenmek istediğimizi söyleyeceğiz fakat erkek arkadaşımın nemrut ailesi olmayacak yanımızda. tek başına mı beni isteyecek? off bu prosedürler çok korkunç bir şekilde yerine gelmeyecek. ailem bu fikre ne diyecek bu sefer başka bir korku aldı bizi. tek başına beni istemeye gelicek mecbur. anneme çıtlattım biraz tuhaf olur dedi, ne yani tuhaf diye evlenmeyeyim mi dedim (hamileliği bilmiyor) babana sor diye çıktı işin içinden. babama soramam ki zor bir soru, basıp gidip kıyacam nikahı şeytan diyor. neden herkes evlenmemize karşı diye sora sora saçlarım dökülcek. uyku uyuyamıyorum...