- 24 Ekim 2018
- 388
- 225
- 103
- 30
- Konu Sahibi Mavipatikk
- #1
Nereden başlayacağım bilmiyorum biraz uzun ve karışık olabilir yılların birikimiyle ilgili. Okuyanlara şimdiden teşekkürler
25 yaşındayım 2.5 yıldır evliyim 1 çocuğum var. Ailemle farklı şehirlerdeyiz evlenip eşimin olduğu şehre geldim sonra buraya atandım. Çocukluktan beri annemle aşamadığımız üstünü kapattığımız sorunlar var.
Sorun annemin eskiden psikolojisinin iyi olmadığı ve bunun sonucunun ben büyük çocuk olduğum için bana yansıması. (Bi tane kardeşim var). Annemin geçici dönemsel çalışmaları oldu, ben büyük olduğum için o sıra tüm sorumluluk bendeydi. Evde bi dağınıklık olsun bişey olsun bana patlıyodu halbuki ben de ortaokul lisede falandım yetebildiğim kadarını yapıyodum. Yapamadiklarim suç oluyodu anında sinirleniyodu ben de biraz sivri dilli inat birisi olduğumdan sert cevaplar verince veya kendimi izah etmeye çalışınca iyice sinirleniyodu hırpalama kolumu sıkma itekleme gibi şeyler oluyordu.
Buna benzer günlük gerginliklerden anında sinirlenebilen birisiydi ve dediğim gibi sadece bana yansıdı kardeşim küçük olduğu için. Fakat kardeşim benim yaşlarıma gelince ben üniye gidince ondan benim yaptıklarım beklenmedi o biraz vurdumduymaz olduğu için yapmamasina alışıldı kabul edildi.
Ben bu durumları yaşaya yaşaya içimde soğukluk oldu ve anneme hicbisey anlatmamaya başladım ne bi derdimi ne planlarımı herşeyi kafama buyruk yaşadım. Aslında annemle kötü olmadık sadece mesafeli olduk hep. Onun dışında her ihtiyacım olduğunda maddi manevi yanımda oldu o konuda sıkıntı yok. Ama dedigim gibi bende çocukluktan kalan soğukluklar oldu ve geçmedi. Yapım da biraz mesafeli soğukkanlıyım eşimden başka kimseye ne bi arkadaş ne başka bi akraba mıç mıç sevgimi gösteremedim öyleyim yani. O sebeple iyice birikti yaşananlar.
Sonra annem değişti psikolojisi yardım almadan kendi kendine farkederek düzeldi yılları buldu tabi. Artık iyi dediğim gibi kardeşime de hiçbişey yansımadı istemem de yansımasını değiştiği için seviniyorum. Ama bu bende içe kapanıklık ve başına buyrukluk oluşturdu. Zaten dogustan beri varmış sorunlarla beraber daha da arttı aileme bisey anlatmamaya başladım. Ailem de bu anlatmayışlarımdan emrivakilerimden dolayı üzgün ama elimde değil böyle gelişti.
Bunları yıllardır konuşmamıştık yakın zaman içinde konuştuk ve annem çok üzgün üzülmesini de istemiyorum ama olan oldu. Anneme göre o yaşananlar her evde olabilen olağan şeyler ben yıllardır büyütmüşüm içimde kin gütmüşüm ama alakası yok sadece erteledim ve çocuktum duygu durumumu nasıl yönetebilirdim ki... herkes ailesiyle çocukluğunu mükemmel mi geçirdi herkesin hataları var diyor ama herkes ailesini sahipleniyor derdini planlarını anlatıyor bişeyler paylaşıyor sen bi paylaşamadın diyor.
Bilmiyorum bundan sonrası nasıl olacak sadece anlatıp rahatlamak istedim ve farklı görüşlere ihtiyacım var ne yapacağımı bilmiyorum. Okuyanlara teşekkürler. Sık giremiyorum girdikçe cevap yazacağım.
25 yaşındayım 2.5 yıldır evliyim 1 çocuğum var. Ailemle farklı şehirlerdeyiz evlenip eşimin olduğu şehre geldim sonra buraya atandım. Çocukluktan beri annemle aşamadığımız üstünü kapattığımız sorunlar var.
Sorun annemin eskiden psikolojisinin iyi olmadığı ve bunun sonucunun ben büyük çocuk olduğum için bana yansıması. (Bi tane kardeşim var). Annemin geçici dönemsel çalışmaları oldu, ben büyük olduğum için o sıra tüm sorumluluk bendeydi. Evde bi dağınıklık olsun bişey olsun bana patlıyodu halbuki ben de ortaokul lisede falandım yetebildiğim kadarını yapıyodum. Yapamadiklarim suç oluyodu anında sinirleniyodu ben de biraz sivri dilli inat birisi olduğumdan sert cevaplar verince veya kendimi izah etmeye çalışınca iyice sinirleniyodu hırpalama kolumu sıkma itekleme gibi şeyler oluyordu.
Buna benzer günlük gerginliklerden anında sinirlenebilen birisiydi ve dediğim gibi sadece bana yansıdı kardeşim küçük olduğu için. Fakat kardeşim benim yaşlarıma gelince ben üniye gidince ondan benim yaptıklarım beklenmedi o biraz vurdumduymaz olduğu için yapmamasina alışıldı kabul edildi.
Ben bu durumları yaşaya yaşaya içimde soğukluk oldu ve anneme hicbisey anlatmamaya başladım ne bi derdimi ne planlarımı herşeyi kafama buyruk yaşadım. Aslında annemle kötü olmadık sadece mesafeli olduk hep. Onun dışında her ihtiyacım olduğunda maddi manevi yanımda oldu o konuda sıkıntı yok. Ama dedigim gibi bende çocukluktan kalan soğukluklar oldu ve geçmedi. Yapım da biraz mesafeli soğukkanlıyım eşimden başka kimseye ne bi arkadaş ne başka bi akraba mıç mıç sevgimi gösteremedim öyleyim yani. O sebeple iyice birikti yaşananlar.
Sonra annem değişti psikolojisi yardım almadan kendi kendine farkederek düzeldi yılları buldu tabi. Artık iyi dediğim gibi kardeşime de hiçbişey yansımadı istemem de yansımasını değiştiği için seviniyorum. Ama bu bende içe kapanıklık ve başına buyrukluk oluşturdu. Zaten dogustan beri varmış sorunlarla beraber daha da arttı aileme bisey anlatmamaya başladım. Ailem de bu anlatmayışlarımdan emrivakilerimden dolayı üzgün ama elimde değil böyle gelişti.
Bunları yıllardır konuşmamıştık yakın zaman içinde konuştuk ve annem çok üzgün üzülmesini de istemiyorum ama olan oldu. Anneme göre o yaşananlar her evde olabilen olağan şeyler ben yıllardır büyütmüşüm içimde kin gütmüşüm ama alakası yok sadece erteledim ve çocuktum duygu durumumu nasıl yönetebilirdim ki... herkes ailesiyle çocukluğunu mükemmel mi geçirdi herkesin hataları var diyor ama herkes ailesini sahipleniyor derdini planlarını anlatıyor bişeyler paylaşıyor sen bi paylaşamadın diyor.
Bilmiyorum bundan sonrası nasıl olacak sadece anlatıp rahatlamak istedim ve farklı görüşlere ihtiyacım var ne yapacağımı bilmiyorum. Okuyanlara teşekkürler. Sık giremiyorum girdikçe cevap yazacağım.
Tabii ki kırıp dökmeyin ama mesafeli durun, önünüze bakın. 
